023. Ventus versus Ventus

Bakugan Bitwa! – zawołali, a czas wokół nich zatrzymał się.

Nie było nikogo, kto mógłby im teraz przeszkodzić.

– Sprawię, że zadrżysz przed swoim żywiołem – wysyczał Ashcro.

Tam, gdzie las burzył srogi, posępny wiatr, zrywając liście i pojedyncze gałęzie drzew, które w zawiłym tańcu układały się w okrąg, Shun psychicznie przygotowywał się na starcie z Ashcro. Zdarte konary drzew ze stosem sosnowych igieł zatoczyły koło w powietrzu, po czym dołączyły do swych roślinnych kuzynów i zamknęły dwójkę wojowników w ogromnym pierścieniu. Kazami głowił się, czy to za sprawą Ashcro przyroda tak szalała, wszak stał prosto z lekko pochyloną głową i nie rzucał żadnymi komendami ani słowem, ani ręką.

Oboje dali krok naprzód, nie spuszczając z siebie wzroku. Przechodził ich zimny dreszcz ekscytacji na myśl o walce - Shuna dwa razy mocniej, bowiem liczył na rewanż; aż piekła go skóra pod bandażem.

Nagle krzyknęli:

– Naprzód, Ventus Serpentar!

– Do ataku, Spirit Samuraj!

Zielone kule poleciały do przodu i zderzyły się ze sobą w locie. Nie wiadomo skąd zerwał się silny wiatr, który odrzucił bakugana Shuna do tyłu i pozwolił Serpentarowi zająć dominującą pozycję na środku areny, tym samym pozbawiając Samuraia sporej ilości miejsca do swobodnego poruszania się. Wielki, zielony wąż o długich wąsach i łuskach twardszych od stali powstał, rycząc głośno na odzianego w zbroję wojownika przed sobą. Samurai dał popis umiejętnego operowania bronią, wymachując i robiąc młynki kataną, na które Ashcro zuchwale prychnął pod nosem.

Shun nie tracił czasu - im szybciej zaatakuje, tym lepiej.

– Karta Supermocy, aktywacja! Samurajska Szarża! – dał komendę, wypuszczając z rąk kartę, która rozbłysła zielonym światłem.

– Ja nie będę marnować kart – rzekł Ashcro. Pstryknął palcami, a wtedy Serpentar zwinął się w sobie, po czym odskoczył w bok, omijając szaleńcze ciosy Spirita.

Jak tylko wylądował, poderwał z ziemi swój ogon, skutecznie uderzając bakugana Shuna w brzuch. Zakręcając się, pospiesznie Serpentar naprężył się znowu, by ponownie wystrzelić z miejsca, tym razem prosto na niego; przygniótł Samuraia do ziemi, stając nad nim i dając zwycięski ryk.

– Shun! – zawołał Samurai, widząc szczerzące się nad nim smocze zęby, chętne i gotowe do urwania mu głowy.

– Supermoc, aktywacja! Triplicata! – Kazami wyrzucił następną kartę.

Za jej sprawą Samurai podzielił się na trzy; dwa klony zjawiły się za wrogim bakuganem i zacięły jego plecy od tyłu. Obrywając lekko, Serpentar wypuścił spod siebie oryginalnego baku-samuraja.

Ashcro cmoknął, mrużąc oczy. Dał delikatny gest dłonią. Wówczas Samurai, który zamierzał zaatakować, wykorzystując dezorientację swojego przeciwnika, został odparty do tyłu przez podmuch wiatru.

– Co jest?! – zdziwił się.

Shun od razu domyślił się czyja to sprawka i posłał Ashcro'wi gniewne spojrzenie.

"Jak on to robi?"

Z całą pewnością Ashcro nie był zwykłym człowiekiem. Nie po raz pierwszy pokazał, że ma wpływ na wiatr i w jakimś stopniu go kontroluje. Nie robił jednak tego bez przerwy, tak jakby posiadał swój limit. Inaczej, czemu od razu nie pociął go na kawałki, jak to chciał zrobić poprzednim razem? Czyżby miał jakiś plan? Może chce się zabawić? Musiał ostrożniej podchodzić do sprawy.

Tym czasem Serpentar i Spirit Samuraj starli się ze sobą. Ostrze katany przecięło powietrze, spadając na zielony pancerz wężowatego smoka. Nóż ześlizgnął się po jego powierzchni, a jednak Spirit nie rezygnował i zadał jeszcze trzy ciosy w głowę wroga. Nie zranił go, ani nie zostawił nawet małej rysy. Jak miał z nim walczyć?

Serpentar rozczłapał żuchwę i spróbował pochwycić go w swoje szczęki - w porę ich uniknął, nurkując pod baku-smokiem i w piruecie zacinając skórę na jego brzuchu. Ostrze zatopiło się nieznacznie w miękkiej tkance, krew trysnęła, a Serpentar zawył z bólu. A więc wrażliwe na ataki miejsca były na wenwętrznej stronie długiego tułowia, którego nie pokrywały tak licznie twarde łuski, ani pancerz.

Spirit zacisnął obie dłonie na rękojeści katany i wykonał przewrót w tył, omijając nadlatujący ogon. Po chwili uskoczył przed ryczącą paszczą. Baku-smok odsłonił się nieco, gdy Samuraj znalazł się tuż za nim; zamachnął się by zaatakować - celował w to samo miejsce co przedtem. Lecz ni stąd, ni zowąd Serpentar podciął mu nogi łapą. Chwycił go za kostkę i podrzucił w górę. Zaraz złapał go ogonem, zaciskając mocno, wręcz boleśnie wokół ciała Samuraja, że aż wypuścił z rąk swój oręż. Nagle cisnął nim w gniewie o ziemię, która rozbiła się i popękała pod naporem siły.

Shun zacisnął zęby, po czym zawołał przyjaciela.

– Wciąż żyję... – zadeklarował ledwie Spirit, leżąc w ciemniej dziurze i krztusząc się piaskiem oraz kurzem ziemi.

– Ej, Kazami – odezwał się Ashcro. – Dlaczego bakugany mają walczyć za nas? To ciebie chcę dorwać i pociąć, nie twoją zabawkę. – Przyjął postawę do walki, dobywając dwóch sztyletów.

Shun nie miał przy sobie ani shurikenów, ani żadnej innej broni - musiał liczyć na własne pięści, gdzie lewa nie była do końca sprawna. Posłał Ashcrowi spojrzenie pełnie nienawiści, po czym sięgnął po następną kartę, chcąc przed indywidualnym starciem dopomóc jeszcze swemu bakuganowi.

Jednakże coś błysnęło mu przed oczami i wyrwało kartę z dłoni; sztylet przeleciał mu przez dłoń zadając powierzchowną, małą ranę, a samą kartę przykuł do trzonu drzewa stojącego za nim.

– Szlag! – Shun spojrzał raz jeszcze na Ashcro, który uśmiechając się, rzucił kolejnym sztyletem. Kazami oberwał; nóż zakopał się w jego piersi. Lecz nagle zniknął, zamieniwszy się w kłodę. Teleportował się do innego miejsca, tuż za wojownikiem z Bractwa. Kopnął go z półobrotu w plecy; Ashcro poleciał do przodu, omal nie tracąc kompletnie równowagi i nie wywracając się.

W tej samej chwili Serpentar szykował się, żeby wykończyć swojego przeciwnika. Spirit nieudolnie próbował się podnieść. Jego katana leżała parę metrów dalej niedostępna.

– Shun! Potrzebuje mocy! Użyj jakiejś karty! – krzyknął.

Serpentar z impetem spuścił swój ogon i walnął go w głowę.

Zaś Ashcro znienacka wyrzucił kilkanaście małych sztyletów, których Shun zwinnie zdołał uniknąć. Zaledwie część drasnęła go w niektóre części ciała, zdzierając poniekąd ubranie. Zdusił w sobie krzyk z bólu, kucając na ziemi. Kątem oka spoglądał na swego bakugana, który pilnie potrzebował jego pomocy, bowiem tkwił w dziurze, kiedy Serpentar okładał go ogonem. Był blisko padnięcia.

– Nie ocalisz go – wysyczał Ashcro. – Tak jak nie ocalisz swoich przyjaciół. Dopilnuję, żeby cierpieli, JAK TY! – I rzucili się na siebie w szale, wymieniając seriami szybkich ciosów.

Shun większą siłę włożył w nogi, gdyż na dłoniach nie mógł za bardzo polegać. Atakował go, celując w klatkę i dłonie, blokując je tym samym przed atakiem. Zdenerwowany Ashcro postanowił w pewnej chwili stanąć na rękach i zakręcić się, robiąc młynek i wymachując nogami na boki. Kazami oberwał w zabandażowane ramię. Zachwiał się, choć nie upadł. Wykonał salto w bok, uciekając przed ciosem pięści, po czym kopnął Ashcro od tyłu dwa razy. Ponieważ zyskał pewien dystans, pospiesznie wyrzucił kartę w stronę Spirita.

– Supermoc, aktywacja! Duch Siedmiu Samurajów!

Serpentar znów zaatakował ogonem, lecz tym razem baku-samuraj chwycił go w obie dłonie, odzyskawszy siły na rzecz leczniczej karty. Trzymając go mocno, Spirit pociągnął obie dłonie do tyłu i z niewiarygodną siłą przerzucił całego smoka nad sobą; cisnął nim od twardą glebę. Dźwignął się, wydostając się z dziury. Wciąż trzymając ogon Serpentara, znów pociągnął go do tyłu i zamiótł nim całe pole, odrzucając hen daleko. Wrogi bakugan poleciał ku lasowi, a drzewa pod jego masą połamały się niczym zapałki.

Ashcro oglądał to z zawiścią. Zdołał się nawet zapatrzeć; w ostatniej chwili uniknął nadlatującej pięści Shuna. Kopnął go kolanem w brzuch, a gdy Kazami zgiął się w plecach, złapał go za ubranie i naśladując to, co zrobił Spirit jego bakuganowi, rzucił nim najdalej jak mógł, na odległość dziesięciu metrów. Nie skończył na tym. Zaraz posłał w jego stronę dwa sztylety, które celnie trafiły go w udo i prawe ramię.

Lecz nagle zastawione przez Shuna pułapki w postaci bomb wybuchły, strzelając odłamkami dookoła i raniąc Ashcro. Siła wybuchu nie była tak silna, by rozerwać jego ciało na kawałki, jednak zdołały zranić go nad wyraz poważnie i na tyle, aby wściekły zaczął się... śmiać.

– A ja się martwiłem, że nie będzie żadnego wyzwania! – zawołał, oblizując krew z poharatanej ręki. Podobał mu się jej smak.

Przeklął siarczyście pod nosem, sięgając po kartę.

– Supermoc, aktywacja - Smoczy Cyklon!

Shun otworzył szerzej oczy, znając już potęgę owej komendy. Zarówno on, jak i Spirit, zerknęli w stronę leżącego sto metrów dalej Serpentara. Nie było widać, aby się podniósł, za to wiatr zerwał się pod wpływem jego mocy, zabierając ze sobą wszelkie połamane gałęzie i liście. Serpentar tak jakby ściągnął cały dziki wiatr do siebie; powietrze na chwilę zatrzymało się, zapanował spokój, by po chwili wystrzeliła potężna fala ostrego wiatru, która z hukiem przypominającym grom błyskawicy, roztrzaskała drzewa i głazy.

W ostatniej sekundzie Spirit zasłonił sobą Shuna, biorąc całe uderzenie cyklonu na siebie. Atak przedarł się przez niego, pozostawiając na jego ciele ogromną dziurę. Upadł na kolana, plując krwią. Po chwili zginął w zielonym świetle i spadł na ziemię, już jako kulka.

Serpentar wyłonił się spośród leżących drzew. Zaryczał donośnie, wiwatując.

Przerażony Shun wziął swego bakugana w dłonie, z żalem myśląc o tym, ile wycierpiał za jego sprawą. Niby jak miał walczyć z taką siłą? Jego karty wydawały się być niczym, w porównaniu z kartami wojownika z Bractwa. Z niedowierzaniem kręcił głową, nie mogąc znieść przegranej - kolejnej.

– Żałosne – wycedził Ashcro. – Użyłem tylko jednej karty, a ty? Ile?

Ignorując kapiącą z jego ran szkarłatną krew, której pojedyncze krople wydawały się płonąć niczym malutkie iskry w mlecznobiałej poświacie księżyca, zbliżał się do Shuna. Powoli zaczął wyciągać odłamki, jakie ugrzęzły w całym ciele. Zacisnąwszy zęby, wyciągnął jeden, spory kawałek siedzący pod żebrami, po czym z pogardą odrzucił go na bok. Potem wziął się za oczyszczanie ramion. Przerwał, kiedy natrętne myśli i irytująca świadomość, że wygrał, przypomniały o swej treści.

– OBERON! – wrzasnął. – DLACZEGO WYBRAŁAŚ JEGO, KIEDY TO JA ZASŁUGIWAŁEM NA TĘ MOC?! Czy nie widzisz, jak słaby jest on i jego bakugan?! Nie rozumieją wiatru, nigdy go nie okiełznają, z kolei ja... ja jestem już blisko!

I znów zerwał się wiatr, gdy zacisnął mocno pięści i przykuł je do piersi. Srebrzyste smugi zatańczyły wokół niego, lecz nie zaatakowały klęczącego naprzeciwko Shuna. Przywołał Serpentara, który przemieniwszy się w kulkę, wpadł do jego ręki. Po chwili wiatr uspokoił się, a wraz z nim Ashcro.

"Nie" – rzekł w myślach Shun, wstając z ziemi i chowając swojego bakugana do kieszeni z zapięciem. – "Walka wciąż trwa." Sam wyciągnął sztylety, którymi oberwał i przyjął z nimi wyzywającą pozę do walki.

– Ho-ho – wydukał Ashcro, widząc chęć Kazamiego do wykorzystania przeciwko niemu własnej broni. – Nie wiesz, na co się piszesz.

Wyciągnął zza pasa dwa długie sztylety, połyskujące w blasku gwiazd. Wyglądały na nowe i niesamowicie ostre.

Jeszcze przez moment stali i wpatrywali się w siebie, gotując jednocześnie do walki; mogli zacząć, kiedy chcieli, lecz woleli trochę poczekać i poszczuć się nawzajem wzrokiem. Każdego rozpierała energia oraz gniew; nienawidzące się wzajemnie przeciwieństwa, niczym ogień i woda. Jeden miał okazję pozbyć się drugiego. Który wyjdzie zwycięsko w drugiej rundzie?

Raptem ruszyli na siebie, zdzierając butami resztki trawy.

Szarżując na siebie w szybkim biegu, z sztyletami skierowanymi dół i z krzykiem bojowym, pokonali tę wielką, dziesiętną odległość dzielącą ich w zaledwie kilka sekund. Kazamiemu podeszło serce do gardła, gdy zderzyli się ze sobą w wrzasku bliźniaczych ostrzy, nacierających na siebie z siłą kilku mężów. Ashcro zaczął stawiać kroki do przodu, pchając Shuna w tył; przesuwali się wolno, nadal złączeni w zderzeniu broni i nienawistnych spojrzeń. Mięśnie napinały się, ziemia zgrzytała pod ciężarem postaci, zaś blaski naostrzonych kling oślepiały. Wydawało się, że noże zaraz pękną pod naporem siły; wszak Ashcro ciągle pchał do przodu, natomiast Shun próbował go hamować. Nie obyło się bez splunięć, gróźb i wyzwisk.

Aż nagle oderwali się od siebie, dysząc ciężko i już szykując się do zadawania ciosów. Ashcro pierwszy machnął sztyletem, tnąc powietrze tuż nad głową czyniącego unik przeciwnika. Po chwili zderzyli się znowu, tym razem na krótko, po czym oboje wyprowadzili serię zaciekłych ataków. Szybkość cięć, rąbnięć i zderzeń sprawiała, że obraz walki rozmywał się w ich oczach. Brzęk stali, szelest kroków, świst powietrza, sapanie i ślizg spływających kropel potu – to wszystko mieszało się ze sobą w nieprzerywanym starciu.

Piruet za piruetem, unik za unikiem, aż wreszcie uderzenie pięścią, które nadeszło niespodziewanie od strony Ashcro. Otrzymując silny cios w twarz, Młody Wojownik odleciał do tyłu, tracąc równowagę. Poczuł smak krwi, wymieszanej z własnym potem. W porę zasłonił się sztyletem, nim wojownik z Bractwa zdążył dźgnąć go swoim. Klęczał przed nim, parując ataki. Wreszcie wyczuł odpowiedni moment, w którym z pełną siłą uderzył o klingę wroga; tak silnym uderzeniem omal nie wytrącił broni z rąk Ashcro. Podniósł się szybko i dodatkowymi, równie silnymi ciosami, odrzucił go do tyłu, by po chwili dopaść go znowu. Skoczył wnet, zamachując się tuż nad nim. Ostrza ponownie się spotkały, lecz tym razem to Shun górował i swą siłą wgniatał Ashcro w ziemię. Do czasu, aż zdołał go odepchnąć. W ułamku sekundy przeturlał się na bok, unikając powracającego ostrza, które w efekcie rąbnęło o glebę.

Obszedł Shuna sycząc i przeklinając pod nosem. Raz jeszcze natarli na siebie, wyprowadzając ostatnią serię ataków, pełną kopnięć i cięć w powietrze, przez szybkie uniki u obojga z nich. Wszystko wskazywało na to, że remis jest przesądzony, bo zdawali się być na tym samym poziomie, równi sobie pod wszelkimi aspektami. Do czasu, gdy doszło do trzeciego złączenia się kling w zgrzytliwym dźwięku, którego echo poniósł zefir hen daleko, aż za granice lasu.

– Jesteś słaby, Shun – rzekł Ashcro. – Słaby, słaby, słaby. – Drżał, śmiejąc się i widząc zwątpienie mieszające się ze złością u Kazamiego. – Ventus jest tylko mój.

– Nigdy!

I odepchnął białowłosego rywala od siebie, wprowadzając go jednocześnie w zaskoczenie. Porzucił wnet wszelaką troskę o własne bezpieczeństwo, by zakończyć wreszcie ten pojedynek. Pewny swych sił i wiary w umiejętności, przeszedł do ofensywy, tnąc nożem jak opętany. Przez zaciśnięte zęby przedzierał się groźny warkot. Nie dbał o obronę, nie starał się przewidywać ataków przeciwnika ani zachowywać wygodny do robienia uników dystans. Parł zaciekle, wręcz na ślepo, w furii i z odczuwalnym ogniem w żyłach, który zaczął napędzać jego mięśnie i stawy nową siłą. O dziwo, to go nie zgubiło; Ashcro ani razu go nie sięgnął, nie mogąc przedrzeć się przez zaciętą ofensywę. Nieustanny atak zaowocował w pewnej chwili draśnięciem rywala w lewe ramię. Było to jednak tylko małe zadraśnięcie, które choć pozostawiło po sobie czerwone ślady, nie wytrąciło go  z równowagi, a jedynie wydarło z jego krtani jazgotliwy krzyk. Sam odwołał się do ostatnich rezerw siły.

Kontratak z jego strony naszedł bardzo szybko. Shun był przygotowany. Okręcił się w biodrach, zanurkował pod lecącym ostrzem, po czym zrobił wypad w przód, na całą długość ręki.

Chybił. W ostatniej chwili Ashcro usunął się na bok, unikając poziomego ciosu. Już miał ponowić swój atak, kiedy nagle Shun z lewą ręką trzymaną w dolę, walnął go potężnie w żebra - w miejsce zranione odłamkiem - ciesząc uszy dźwiękiem kruszonych kości.

Ashcro wrzasnął z bólu, zaś jego oczy zapłonęły niebezpiecznie. Aczkolwiek upadł na kolana i widział zmierzającego Shuna, chcącego zadać ostateczny cios, zdołał w porę przyzwać wiatr, który naładowany negatywnymi uczuciami, zaciął plecy Kazamiego.

Ze zdumieniem upadł na ziemię, po tym jak kolejny zryw wiatru zarżnął mu nogi, zrywając ścięgna. Wypuścił z rąk sztylety i zamarł w bezruchu. Ashcro stanął tuż nad nim triumfalnie. Przysłonił sobą gwieździste niebo, mówiąc cynicznie:

– Spodziewałeś się innego zakończenia? Nie rozśmieszaj mnie. Chodź, Pan czeka.

_______________________________________________________

NOTE: No i proszę - na święta nowy rozdział. Mam nadzieję, że jest w miarę zadowalający po tak długiej przerwie. Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku wszystkim! :)

PS Za wszystkie błędy przepraszam; rozdział szybko publikowany przed następnymi zadaniami w domu. 
(EDIT 25.12.14) Wow, jeszcze trochę  i będzie 50 tys wyświetleń! :) DZIĘKUJĘ.