006. Do Nowej Vestroii!

Przez otwarte okno dało się widzieć słońce, które potężnie wznosiło się zza lasem metalowych drapaczy chmur. Tam, w centrum miasta, ulice pełne były już zgiełku samochodów i panoszących się tłumów ludzi, gnanych przez pośpiech aby nie spóźnić się na umówione spotkanie lub do pracy. Podobnie było i w BakuganCity, gdzie z rana toczyły się już nowe walki, w których tym razem Shun Kazami nie mógł wziąć udziału. Na całe szczęście mógł sobie pozwolić na absencję, wiedząc, iż nie będzie miało to żadnego większego, czy mniejszego wpływu na jego pozycję w rankingu. Wraz z drużyną, która jeszcze niespełna chwilę temu przeżywała swój kryzys, szykował się teraz do podróży na Nową Vestroię. Trzymał się tylko i wyłącznie Dana, będąc sceptycznie nastawionym do reszty.

Alice pragnęła porozmawiać z nim, czując wewnętrzną potrzebę, jak i zmartwienie, trzymając w myślach nieprzyjemny moment, w którym to Shun zwrócił się do niej w przykry sposób. Przedzierała się przez porozrzucane kable energetyczne i narzędzia, które przysłużyły się do naprawienia statku Spectry. Mijając ostrożnie przeszkody układała w myślach scenariusz, w którym skutecznie przedstawiła by mu swe uczucia, oraz potrzebę pojednania się z nim.

Wówczas ujrzała go prowadzącego jakąś cichą konwersację z Danem w garażu, w którym stał statek kosmiczny. Zobaczywszy, iż ją spostrzegł, wzięła głęboki oddech i podeszła do niego.

– Shun, czy możemy porozmawiać? – spytała łagodnie. Spodziewała się natychmiastowego przytaknięcia i może też jakiegoś wyrazu ulgi na jego twarzy sugerujący, że i on wyczekiwał rozmowy. Ale niestety spotkała się z brwią uniesioną do góry na znak obojętności i tajemniczym, jak i znaczącym spojrzeniem na Dana.

– O czym? – odezwał się z głosem pozbawionym uczuć. Alice zechciała wyciągnąć go na bok i pogadać w samotności, jednakże sztywna postawa Shuna zdyskwalifikowała tę sugestię na wstępie.

– Chciałam – zaczęła – zapytać się, co to było to w kuchni?

– To? To znaczy?

Gehabich ściągnęła brwi. Nie miała ochoty na zabawę w kotka i myszkę. Dobrze wiedział, o czym mówi.

– Chodzi mi o to, w jaki sposób naskoczyłeś na mnie… To nie było miłe…

– Miłe nie było to, jak stanęłaś w obronie Spectry. Jasno pokazałaś po czyjej stronie stoisz.

– "Po czyjej stronie stoję"? Czy ty siebie słyszysz, Shun? – oburzyła się. – Nie ma żadnych stron, jesteśmy drużyną! Przyszłam porozmawiać z tobą, gdyż chciałam się z tobą…

– Alice! – Rozmowę między ninją, a rudowłosą przerwał właśnie okrzyk Phantoma, który ni stąd, ni zowąd podszedł do nich. – Alice – powtórzył – dlaczego się nie szykujesz razem z nami?

– Gdyż nie mogę z wami wyruszyć… Muszę zostać tutaj, mam obowiązki – rzekła. Nie mogła ot tak opuścić szpitala, kiedy w każdej chwili mógł zjawić się jakiś poważnie ranny Baku Wojownik lub po prostu Bakugan.

– Rozumiem – rzekł i złapał się za podbródek w zamyśle.

– Mówisz o drużynie, a sama zostajesz – rzucił Kazami, całkowicie ignorując obecność Spectry.

– Więc zostań ze mną – zasugerowała. Takiej odpowiedzi Shun się nie spodziewał i nawet wręcz natychmiast zniknął jego zły humor, gdyż jej propozycja przypadła mu od razu do gustu. Już jego wargi poruszyły się z wolą wydania zgodnej odpowiedzi, kiedy wówczas Spectra rychle wtrącił:

– Nie, to zły pomysł. Już Marucho i Julie zostają, gdyż Julie nie ma bakugana i nie ma po co wyruszać, a także może być kulą u nogi jeśli zostaniemy zaatakowani, a Marucho potrzebny będzie tutaj, byśmy zawsze wiedzieli jak wygląda sytuacja na Ziemi. – Tu zrobił pauzę i spojrzał Shunowi w oczy. – Będziesz nam potrzebny w Nowej Vestroii. Wyruszamy, co prawda tylko do bazy by dowiedzieć się, gdzie są Tigrerra, Preyas, Golem i Skyress, ale jak też już wspominałem, nigdy nic nie wiadomo czy i może Bractwo nie zechcą zrobić to samo. Szkoda, że z nami nie wyruszysz, Alice – dodał na koniec, a słysząc w jakiż to sposób wypowiedział jej imię, pomyśleć można było śmiało, że jest to wręcz uwielbienie dla jego języka.

Gdy odszedł, Shun poszczuł go wzrokiem tak, że Alice nie widziała. Spuszczoną miała głowę będąc w lekkim zmieszaniu – nie wiedziała co robić. Skończyło się na tym, że Spectra im przerwał, akurat kiedy Shun przyjął wrogie wobec niej nastawienie. Czując się więc urażoną, odeszła do kuchni, gdzie zapakowane miała jedzenie dla wyruszających na drogę.

– Naprawdę nie wiem już, co mam robić – szepnął cicho do siebie Kazami, wystarczająco głośno mimo wszystko dla uszu stojącego niedaleko Kuso. Przyjaciel poklepał go po ramieniu. Z chęcią doprawił by to swoje  pocieszenie jakimś tekstem z anegdotą, iż dziewczyny właśnie takie są, oraz że los sam w sobie łaskawy nie jest  i na pewno wszystko wkrótce znów będzie piękne i szczęśliwe, lecz niestety zbyt wielki ból ciskał jego serce, by mógł być w stanie to z siebie wydusić.

Wnet w garażu znalazł się Marucho w towarzystwie Julie. W sekundzie zjawiła się też i Alice, która nie miała daleko do zapakowanego prowiantu. Dan i Shun skończyli zwijanie kabli, które całą noc pompowały paliwo i prąd do statku Spectry. Phantom zaś zauważywszy Marucho przez okna kokpitu przerwał przygotowywanie steru i wyszedł do niego.

– Marucho, dałeś znak bazie, że przybędziemy? – spytał.

– Tak, Gus już tam na was czeka. Pomyślnie udało mu się zlokalizować Bakugany. Dostałem również sygnał od satelity patrolującej Nową Vestroię, że żaden obcy, inny statek, który mógłby należeć do Bractwa nie przybył ani nie jest blisko orbity – odparł, poprawiając okulary na nosie.

– Tak więc wracajcie szybko! – pisnęła Julie. – Nie mogę się doczekać, kiedy znów zobaczę się z Goremem!

– A ja w sumie z chęcią zobaczę się znów z Preyasem – dopowiedział Marucho. – Jestem ciekaw, jak tam układają się jego relacje z Elwin.

– Na pewno równie wspaniale, co z twoją Bambi – odezwała się Alice, czyniąc przy tym promienisty uśmiech. Tak promienisty, iż wydawać by się mogło, że całkowicie zapomniała o nieudanej próbie pogodzenia się z Shunem. – Macie tutaj prowiant na podróż. – Podała Spectrze zamknięte pojemniki z jedzeniem oraz termosy.

– Ziemskie jedzenie… – wycedził Spectra. – Twoje potrawy są jedynymi, jakie mi tutaj smakują.

Alice zarumieniła się .

– Ruszajmy już! – krzyknął stojący przy gotowym statku Shun.

I tak Dan, Spectra i Shun wsiedli do statku, gdzie Phantom zasiadł za sterem. Wyznaczywszy kurs kosmiczny, pojazd z niesłychaną swobodą pokonał grawitację i wzbił się w powietrze, jak już wrota garażu zostały otwarte. Mijając rzadkie chmury na błękitnym niebie, a wkrótce również i młode słońce Ziemi, Spectra włączył autopilota, by dołączyć do Shuna i rozmawiających ze sobą Bakuganów. Owszem, czuł, że Kazami przestał darzyć go sympatią, jednakże nie chciał rozpadu drużyny tylko jej wzmocnienia, tak więc postanowił zachowywać się w stosunku do niego, jakby nigdy nic. Nawet jeśli wiązało się to z tym, że musiał tolerować momenty ignorowania go przez ninję.

– Nie mogę się doczekać, aż zobaczę znów Nową Vestroię! – mówił Spirit Samuraj, strażniczy bakugan wojownika Ventusa.

– Ja również! Teraz właśnie sobie uświadomiłem, jak bardzo tęsknię za ojczyzną – rzekł Drago, po czym rozejrzał się po statku w poszukiwaniu Dana, którego zastał nostalgicznie wpatrującego się w kosmos przez szyby kokpitu.

Kuso trwał w swym milczeniu, porwany przez zmartwienia krążącymi wokół Runo… Jego biedna Runo… Tak bardzo chciałby wiedzieć, gdzie jest i jaki czyn wykonać, by zagwarantować jej bezpieczeństwo. Nie mógł i nie chciał nawet godzić się z tym, że jest względem tego taki bezradny. Serce mówiło mu, że wciąż żyje i to też budowało w nim nadzieję, a także siłę do wykonania wszystkich tych pobocznych misji, które są w stanie choć trochę przybliżyć go do uratowania ukochanej…

Podróż nie trwała długo, dzięki temu, że statek potrafił wejść w hiper nadprzestrzeń. Kiedy byli już w atmosferze Nowe Vestroii, Spectra podszedł do kokpitu i zaalarmował bazę o nazwie Nevton, przy której zamierzali wylądować.

– Mistrzu Spectra – odezwał się w głośnikach znajomy głos Gusa – masz pozwolenie na lądowanie na platformie szóstej.

Statek równie gładko co wzbił się w powietrze, wylądował na wskazanej platformie, gdzie na powitanie czekał już Gus z grupką vestaliańskich żołnierzy. Spectra, który pierwszy wyszedł ze statku, oszczędził sobie zbędnych ceremonii powitalnych, a od razu przeszedł do rzeczy.

– Czy satelita zarejestrowała jeszcze jakiś statek prócz naszego?

– Nie, mistrzu – odpowiedział mu niebieskowłosy Vestalianin i wraz ze Spectrą zaczął maszerować ku wejściu do bazy. Shun i Dan szli tuż za nimi.

W tym samym czasie bakugany przybyszy opuściły ich ramiona i ukazały się w pełnych formach i okazałościach na niezabudowanym polu otaczającym bazę. Dragonoid ryknął głośno i potężnie, jak gdyby chciał w ten sposób zaalarmować cały świat, że o to wrócił król! Spirit Samuraj i Helios również nie kryli radości, aczkolwiek Helios mniej, bowiem jego domem była Vestalia.

– Zawiadom proszę Marucho, że dotarliśmy i pokaż mi te kordy, gdzie znajdują się Tigrerra, Preyas i Gorem.

– Oczywiście. Wysłałem już też ludzi wcześniej do Bakuganów.

– Wspaniale – rzekł Phantom, po czym cała czwórka zagłębiła się w nowoczesności i nieskazitelnie czystej bieli bazy, przesiąkniętej nimi od podłoży dwóch pięter po najwyższy sufit. W środku kręciło się mnóstwo uzbrojonych Vestalianów, jak i wojowników, którzy wraz z Gusem patrolowali Nową Vestroię, będąc oczywiście też cały czas w kontakcie i we współpracy z innymi bazami rozsianymi po planecie.

 

●

Maura przymknęła znużone powieki i położyła się na metalowej ławce przymocowanej do ściany statku kosmicznego, oraz obsadzonej ciemnym materacem. Już miała dać upust zmęczeniu podróżą po nieodpoczętej akcji na Ziemi. Była w ciągłym ruchu z wolą rozkazów Pana i pragnęła odpoczynku. Wiedziała, że do Nowej Vestroii już niedaleko, a jednak chciała wykorzystać krótki czas przerwy jaki jej pozostał właśnie na odpoczynek. Udało jej się zdrzemnąć na krótkie, zbyt krótkie dziesięć minut. Wkrótce obudziły ją kłótnie dochodzące z głównego kokpitu, gdzie to Kyuzo wraz z Ashcro siedzieli za sterami.

Nie darli się na siebie ani nie szarpali - ­ jako osoby o dumnych charakterach kłócili się na spokojnie, siedząc, bez wulgarnych tekstów czy gestów.

– Co się dzieje? – zapytała ich, próbując uspokoić swój gniew po zbyt krótkiej drzemce.

– Przed nami satelita, która patroluje Nową Vestroię. Jeszcze trochę i znajdziemy się w jej zasięgu – powiedział Kyuzo. – Ashcro chce, żebyśmy ją zestrzelili, ja z kolei uważam, że lepiej by było, gdybyśmy uruchomili osłony maskujące i swobodnie wylądowali.

– No to oczywiste, że lepiej nie alarmować wroga – skwitowała.

Ashcro, który zdecydowanie wolał otwarte atakowanie, przewrócił oczami i wcisnął przycisk uruchamiający włączenie się osłon maskujących.

– Hmm – mruknęła bordowowłosa. – Ta satelita patroluje całą Nową Vestroię, a także rejestruje wszelkie jednostki z formami życia, jakie wychwyci w swoim zasięgu?

– Zgadza się – odpowiedział jej Ashcro.

– Możemy się do niej włamać, by dowiedzieć się, co ostatnio zarejestrowała?

– Bez żadnego problemu. – Wojownik Ventusa oddał sterowanie Kyuzo, a następnie zaczął wpisywać kody w klawiaturę, aż po chwili wyświetlił się przed nimi hologram z upragnionymi danymi.

– Statek Phantoma – spostrzegła Maura.

– Z dwoma innymi osobami na pokładzie. Musieli przejrzeć nasze plany – rzekł Kyuzo.

– Mam kordy, gdzie wylądowali. Maura? – Ashcro zwrócił się do niej z pytaniem, gdyż to jej powierzono dowództwo tejże misji.

W jej oczach ukazał się niebezpieczny błysk.

●

Gus (który jak Spectra prawie nic się nie zmienił przez te dwa lata) oddał się właśnie ochronie świata Bakuganów. Rzadko już kiedy odwiedzał Vestalię, jedynie ze swym mistrzem utrzymywał stale dobry kontakt. A już zwłaszcza po śmierci Miry, gdzie pilnie potrzebne było pocieszenie…

– Dan, bardzo przykro mi z powodu Runo, ale możesz być pewny, że również i tutaj pracujemy nad zlokalizowaniem bazy Bractwa – rzekł do niego Grav.

Kuso jedynie kiwnął milcząco głową. Jego uszom potrzebne były rezultaty…

Przystanęli przy pewnym panelu komputerowym, na którym migotało tysiące różnobarwnych świateł, a na ekranach wisiały mapy różnych stref Vestroii. Raptem wyskoczyło na wierzch duże okno z portretem Marucho, który zaraz zamienił się w wideo.

– Dotarliście! Jak tam mój Preyas? – zapytał na wejściu. Zrazu w ekran wcisnęła się też i Julie ze swoim pytaniem:

– I mój Gorem?

– Wszystko w porządku, jak na razie – odparł im Dan. – A u was?

– Również – odpowiedziała Makimoto.

– Gdzie Alice? – wtrącił Shun.

– W pracy. Spokojna głowa. – Mrugnęła do nich wesoło. – Macie nasze bakugany?

– Są eskortowane do nas. Jak mówił Dan, wszystko w porządku – powiedział Spectra.

Niespodziewanie wyskoczył inny ekran z piszczącym alarmem, który świadczył o pilnej potrzebie odebrania połączenia, na co Gus oczywiście zezwolił. Ich oczom ukazał się Vestalianin w lekkiej zbroji, bez hełmu (dzięki czemu na jego twarzy widać było panikę).

– Co się dzieje? – rzucił Grav.

– Są tutaj! Bractwo nas zaatakowało! – krzyczał, a po chwili jakaś niewidzialna siła, niczym niewiarygodnie silne dmuchnięcie wiatru odcięło mu głowę, plamiąc szkarłatną krwią wyświetlacz. Nim połączenie wygasło, Dan, Shun, Gus i Spectra ujrzeli troję napastników, a także cienie ich przywołanych Bakuganów walczących z broniącymi się Goremem, Preyasem i Tigrerrą.