022. Analizy

Jej łzy wolno kapały na poduszkę, znacząc ją i pościel ciemnymi plamkami wylewanego bólu. Owe uczucie ściskało niemiłosiernie serce rudej i zamykało w swych żelaznych szponach udręki, która nie chciała odejść. Nie mogła zebrać myśli ani zaprzestać wspominania bójki między Shunem, a Spectrą. Wciąż miała przed oczyma sceny nadlatujących pięści i kopniaków, szarpnięć oraz duszenia. Mimowolnie odtwarzała to wszystko raz po razie, zagłębiając się tylko w swoim cierpieniu. I chociaż świadoma samodzielnego zadawania sobie cierpienia, nie potrafiła wyjść z tej bezradności, którą tylko napędzał wciąż powtarzany monolog w myślach:

„Mogli sobie zrobić krzywdę… Mogli się poważnie zranić… Te wszystkie ich negatywne uczucia, wyzwiska, ta cała nienawiść do siebie nawzajem… I to wszystko z mojego powodu.”

Od dobrych trzydziestu już minut siedziała na łóżku, a łzy same nalewały jej się do oczu, składając mokre pocałunki na rozgrzanych od wstydu policzkach.

Tak, czuła wstyd i zażenowanie całą sytuacją. Ona przecież była powodem kłótni. Ona prawdopodobnie przyczyniała się do podziału drużyny, co przecież jest tak mocno niewskazane w obecnym okresie. Dobrze rozumiała to, że zarówno Spectra jak i Shun, chcą być jedynym mężczyzną w jej życiu. Nie wiedziała jednak, który jest lepszy.

— Alice, proszę cię. Nie płacz — prosił Hydranoid, który nie mógł znieść patrzenia na ucieleśniające się cierpienie przyjaciółki. — Miałaś być silna, pamiętasz…?

— P-pamiętam — jęknęła, pociągając nosem.

Była winna wszystkiemu. Uświadomiła to sobie już wcześniej, a jednak teraz raczyła poważnie zastanowić się nad całym bajzlem powstałym z niekontrolowanych uczuć.

Shun. Z nim spędziła całe swoje dzieciństwo. Ma z nim dużo wspólnego i zna go bardzo dobrze, lecz on nie wydaje się znać dobrze jej… Przez cały ten czas pełen wspólnych chwil i momentów, w których ona miała wrażenie, że coś między nimi kiełkuje, on nie dał żadnego znaku, iż może do niej czuć coś więcej niż przyjaźń. Nieraz zamartwiała się wieczorami, że jeśli czuje do niej miłość, to prawdopodobnie tylko taką bazującą na bratnich zasadach; nie jest dla niego kobietą, a siostrą.

Spectra, czy też Keith. Odkąd się ponownie zjawił, zaczął do niej flirtować i zbliżać się na każdy możliwy sposób. Świetnie wykorzystując okazję, w tym problem z powracającym w snach Maskaradem, zbliżył się na tyle, aby pokusić się o pocałunek, który ona zresztą chętnie odwzajemniła. Co w nim zatem widziała? Przystojnego Vestaliana, gotowego ją wesprzeć w każdej chwili, ale nic poza tym.

To do Shuna żywiła uczucie miłości i przywiązania. To dla niego gotowa była zaryzykować życiem. Czemu więc wybrała Spectrę? Żeby faktycznie mieć ramię do wypłakania i podporę? Czy może dlatego, żeby w jakiś sposób dopiec Shunowi za wyrządzone przykrości?

Każda odpowiedź na wysunięte pytajniki po części była przyczyną. Największą okazała się być ta związana z Maskaradem.

„Jestem okropna. Przez zaoferowane treningi Keitha postanowiłam z nim być licząc, iż wtedy będą jakieś większe efekty, a ja wreszcie wyrzucę z głowy Maskarada. Jestem okropna i egoistyczna. Czy naprawdę chciałam go wykorzystać? Ja?”

To ja tobą pokierowałem. Mam dość tego ciała. Chcę wyjść, Alice.

„Zamilcz!”

Nigdy.

— Co się dzieje!? — zawoł Hydranoid, widząc jak dziewczyna sama zwala się z łóżka i upada na podłogę, łapiąc za głowę.

— Jestem okropna, Hydranoidzie. Wykorzystuję dla niego ludzi! Całuję tych, których wcale nie kocham! — płakała.

— O czym ty mówisz? Dla kogo niby?

— Ja kocham Shuna, a zdradzałam go z Keithem! — Całkowicie pominęła drugie pytanie.

— Nikogo nie zdradzałaś. Przecież z nim nie byłaś, a on sam nie okazał żadnych uczuć względem ciebie. Może jedynie teraz zrobił się zazdrosny, lecz wciąż niczego ci nie wyznał!

— Zdradziłam go — upierała się przy swoim — bo on mną tak zmanipulował…

— O czym ty mówisz?

— Maskarad, Hydranoidzie.

Bakugan drgnął lekko, słysząc imię swego dawnego pana. Podejrzewał Maskarada o humory i zmienne nastroje Alice, jednak do końca zapewniał się, że to tylko nic nieznaczące obawy, gdyż jego od dawna już nie ma…

— Chce się uwolnić. Opuścić mnie — pociągnęła nosem. — Podczas tych psycho-treningów z dziwnymi halucynogenami, widzę go czasem… Keith wiedział od początku, że on nadal we mnie jest. Studiował jego postać i wiedział, że tak naprawdę się go nie pozbyłam.

— Więc nafaszerowanie cię narkotykami miało ci pomóc odzyskać z nim kontakt, żebyś teraz się tak męczyła?

— Nie — zaprzeczyła — nie mam się męczyć. Raczej wygrać z nim. Ale jak na razie… daję mu się tylko zmanipulować… Jemu też się to podoba – te treningi. Dzięki nim może na mnie wpływać, a moim zadaniem jest mu się nie dać.

— Może lepiej po prostu odpuścić sobie z tymi treningami…?

— Nie mogę! Zanim się zaczęły Maskarad też się pojawiał. Rzadziej, ale jednak się pojawiał. Był w moich snach. Torturował mnie, że chce się wydostać. Teraz mam przynajmniej okazję, żeby dojść do jakiejś konfrontacji z nim. Poza tym… podczas tych treningów widzę też swoją przeszłość… — zamilkła, ziewając. — Jednakże, nieważne ile bym miała powodów, to wszystko jest oczywiste, że zechciałam być z Keithem, aby treningi były efektywniejsze. On mną tak nakierował. Teraz to rozumiem. I nie dam mu się więcej.

Cha-cha-cha!

Otarła łzy, podnosząc się z puszystego dywanu. Znikąd dostała dawkę nowej siły i motywacji do działania. Musi przestać płakać i zacząć się kontrolować. Już dawno obiecała sobie przestać być słaba; najwyższy czas wypełnić postawienie.

Usiadła na łóżku i wzięła w dłonie swego ukochanego bakugana. Objęła go troskliwie, darząc ciepłym uczuciem. Nagle poczuła się strasznie śpiąca, że usta otwierały jej się co sekundę dla kolejnego ziewnięcia. Słowa Alice stały się przez to niezrozumiałe dla Hydranoida.

— Pozbę…dę.. s-się Masss…ka-rada…

— Że co? — zapytał.

Wówczas dziewczyna na dobre zamknęła oczy. Wszystkie siły witalne odeszły, ustępując miejsca zmęczeniu i pozwalając snu ogarnąć ją całą. Sen nadszedł tak szybko, że dziewczyna wciąż siedziała jeszcze, trzymając przyjaciela w dłoniach. Zaczęła się chwiać, a potem spadać na poduszkę. Hydranoid w ostatniej chwili wymknął jej się z rąk i uciekł tym samym przed zgnieceniem.

— Dobranoc, droga Alice — szepnął, po czym wdrapał się na poduszkę, na której spoczywała głowa jego partnerki i tam spoczął, kryjąc się w rdzawych kosmykach włosów i poszewce.

Nie kto inny, jak Maskarad wepchnął ją w objęcia Morfeusza. W tym śnie, pełnym smutnych i momentami przeraźliwych mar, zechciał ją odwiedzić.

Posępny, chłodny wiatr zerwał się znikąd i wraz z kolorowymi liśćmi zaścielił brunatną trawę, na którą to przez okno spoglądał Keith. Jesienny poranek nastał tak szybko, chociaż nie było ani śladu po działalności słońca. Na niebie wciąż leżały – jedna na drugiej – w połowie nocne chmury, których zerwana zawieja nie chciała odegnać hen daleko. Vestalianowi tego wczesnego ranka brakowało światła, dającego energię niezbędną do racjonalnego myślenia.

Wraz z resztą zbudzonych wojowników tj.: Marucho i Dan, popijał kawę, czarną niczym ziemia z najgłębszych warstw planety i gorzką, jak najgorsze, nieposłodzone kakao. Stał przy szybie, podczas gdy Dan przeglądał lodówkę razem z Drago, a Marucho kroił sobie chleb na kanapki. Wypatrując niczego przez okno rozmyślał nad ostatnią rozmową z Maurą – tego imienia nie potrafił wygnać z głowy. Raz jeszcze zanurzał się w treści ostatnich dialogów, doszukując się prawdy i kłamstw; przy okazji tworząc sobie jej definicję.

„Maura, Maura, Maura… Członkini Bractwa Prawdziwego, w stopniu większym bądź mniejszym zaangażowana w śmierć mojej ukochanej siostry. Niby niezłamana i zła, a jednak okazuje silne uczucie przywiązania, może nawet jakiejś miłości względem swojego bakugana. Ponadto była gotowa popłakać się, gdy tak rozmawialiśmy o jej pozycji w tej pieprzonej organizacji” — wziął następny łyk kawy. — „Chyba, że tylko udawała, żeby we mnie wzbudzić jakąś litość. Już widziałem osoby, które potrafią płakać na siłę i udawać. Może została przeszkolona w taki sposób, by móc potem manipulować ludźmi? Nic o niej nie wiem tak naprawdę, a więc nie mogę brać każdego jej słowa na poważnie. Muszę ostrożniej się jej przyglądać i – jeśli zechce z nami współpracować – nie spuszczać z niej oka. A jednak… kiedy widzę przypomina mi się jej stosunek do bakugana… znów zaczynam myśleć, że może faktycznie jest dobra gdzieś w środku i tylko została zmuszona do tak haniebnego działania?”

— Keith, słyszysz? — Usłyszał nagle głos Dana, który go ocucił.

— Nie? Zamyśliłem się, wybacz — powiedział, odwracając się do przyjaciela. — O co chodzi?

— Marucho, powtórz mu… — poprosił zrezygnowany Kuso.

Blondyn poprawił okulary i zaczął:

— Mówiłem, że wczoraj zanim poszedłem spać, wysłałem wiadomość z prośbą o pomoc do naszych dalekich znajomych. Możliwe, że ktoś niebawem się u nas zjawi i pomoże nam z Bractwem. W gronie siła, nie?

— Mhm — przytaknął Keith.

— A ty, Keith? — wtrącił Dan. — Masz jakiś znajomych, którzy mogli by nam pomóc?

— Raczej nie — odparł. — Gus jest równie zajęty, co my. Musi chronić innych przed Bractwem. Mógłbym się z nim skontaktować i zapytać, czy ma jakieś nowe informacje, ale raczej nic poza tym. Jest jeszcze Ace… jednak on po śmierci Miry się mocno zmienił. Odszedł z wojska i zabarykadował się gdzieś w Vestalii. Zmienił adres zamieszkania i całą resztę.

— Niedobrze. Ja próbowałem zadzwonić kiedyś tam do Barona i Paige, ale się nie odzywają. Martwię się, czy przypadkiem coś im się nie stało…

Wszyscy troje zamilkli. Nie był to przyjemny temat: dyskusja o tym, kto wciąż żyje, a kogo mogło dopaść Bractwo. Każdy ze znanych im osób został już na początku – pierwszego dnia wizyty Spectry – poinformowany o istniejącym zagrożeniu. Dopiero teraz jednak zapadła decyzja o tym, aby się spotkać, złączyć i trzymać razem. Niegdysiejszy dom i szpital Alice, a obecna baza Młodych Wojowników była ogromny. Spokojnie mógłby pomieścić i z trzydzieści ludzi.

Wnet w kuchni zjawiła się Julie w różowym szlafroku. Wyglądała na bardzo wyspaną, choć wygląd jej poczochranych włosów sugerował co innego. Na prawym ramieniu dziewczyny siedział Gorem. Pomachała zgromadzonym rękom, po czym spojrzała na Dana grzebiącego wciąż w lodówce i wywalającego przeróżne opakowania na blat obok: dwa kartony mleka, jeden pudding czekoladowy, kostkę sera szwajcarskiego, ketchup, dżem truskawkowy, dwa kabanosy i dwa opakowania różnego rodzaju szynki…

— Danielu Kuso — zawołała go — masz chyba za duży apetyt! Humor ci się polepszył?

— Humor jest ciągle ten sam. Mam zamiar zrobić dla wszystkich kilkanaście kanapek, żebyśmy mieli zapas jedzenia na cały dzień.

— Jakiś plan na dziś? — spytał Keith, odkładając pusty kubek po kawie.

— Tak. Trzeba wreszcie zbadać ten znaleziony komunikator. Liczę na ciebie, Marucho — puścił blondynowi znaczące spojrzenie.

— Się wie! — Marukura zasalutował i zaczął podawać Danowi pokrojone kawałki chleba. — Swoją drogą, zastanawialiście się może, kim mogą być pozostali członkowie Bractwa? Chyba połowę z nich dopiero poznaliśmy, czyż nie?

— Musi być ich co najmniej sześcioro — wtrącił Keith. — Znamy jednookiego zwyrodnialca walczącego Darkusem, Białowłosego speca od Ventusa, szatyna z dinozaurem, czyli Subterra, oraz Maurę walczącą Pyrusem.

— Maurę? — zauważył Dan.

— Zgadza się. Tak nasz więzień ma na imię. Wczoraj wieczorem sobie trochę z nią porozmawiałem — uiścił.

— Udało ci się dowiedzieć czegoś więcej, poza jej imieniem? — dopytywał Kuso. Nie tylko on był zresztą ciekawy.

Keith zawahał się.

„Jeśli wspomnę mu o tym, że ta kobieta powiedziała, iż dla Bractwa nic nie znaczy, Dan straci nadzieję i zacznie znowu wariować. Lepiej tego uniknąć.”

— Raczej nie — powiedział po namyśle. — Próbowałem zrozumieć jej dziwne zachowanie i nas przedstawić.

— Jak się zachowywała? — odezwał się Drago.

— Dziwnie. Po prostu dziwnie. Raz była zimna, niemiła, a potem, kiedy zacząłem jej się pytać, dlaczego w ogóle działa dla Bractwa, zaczęła mówić, że nie ma wyboru i zachowywać się tak, jakby wcale nie chciała być zwyczajnie w tej organizacji. Jakby robiła to wszystko z przymusu i gdyby mogła, odeszłaby. Do tego tuliła się ciągle do swojego bakugana, że nie ciężko było ją nazwać morderczynią tych stworzeń.

— Może to tylko jakaś gra, żeby nas uśpić czy coś — rzekł Drago. Dan przytakiwał mu głową.

— Możliwe, a co jeśli nie? — zapytał Gorem.

— Jeśli nie, to mogła by do nas dołączyć — przypomniał wczesny plan Marucho.

— Ta. Ale ja nie jestem do końca przekonany, czy chce się z nią bratać — stwierdził Dan. — Myślę, że ty, Keith, tak samo, po tym jak zabili Mirę…

Vestalian zamknął na chwilę oczy, by zdusić w sobie przypływ negatywnych emocji. Jakże on nienawidził, kiedy ktoś przypominał mu o śmierci siostry.

— Do roboty ludzie — Dan klasnął w dłonie. — Jemy śniadanie i bierzemy się do pracy. Trzeba przetrzepać satelity.

Shunowi powrót do swojego typowo japońskiego domu zajął całą noc. Chociaż używał swych ninja sztuczek i poruszał się po ziemi szybciej, niż rozpędzony rowerzysta, nie mógł trafić tam przed świtem. Przez prawie całą podróż jego bakugan, Spirit Samurai, nakłaniał do powrotu; mówił, że popełnia błąd oddalając się od drużyny, że naraża się na niebezpieczeństwo ze strony Bractwa i ucieczką nic nie osiągnie. Shun po części się z nim zgadzał. Chciał jednak odejść – usunąć się w cień – by wszystko spokojnie, w samotności przemyśleć. Nie brał pod uwagę tego, że Bractwo ma pozakładane kamery prawie wszędzie i od razu dowiedziało się o tym, że opuścił swoją drużynę, zostając praktycznie sam jak palec…

Rozsunął przesuwane drzwi i wszedł do małego przedsionka, którego ściany były drewnianym szkieletem układającym się w kratkę, przez którą to przepruty został półprzezroczysty papier. Pośrodku pomieszczenia znajdował się podest – kawałek podwyższonej podłogi, na której leżała szarobura mata. Zasunął za sobą drzwi, które zlały się ze ścianą i położył się spać, zmęczony po długiej podróży. Nie odezwał się do bakugana ani słowem, ani on do niego.

Kazami spał do późnego popołudnia; zbudził go zimny wiatr, który nadleciał od strony rozsuwanych drzwi – były otwarte, a przecież zamknął je na noc szczelnie, dobrze o tym pamiętał. Czemu więc były otwarte?

— Co jest, Shun? — zapytał go bakugan.

— Nie jesteśmy tu sami — odpowiedział i wysunął do niego rękę, aby na nią wskoczył.

Gdy tylko Spirit Samurai znalazł się w jego dłoni, Shun wyszedł na taras, a z niego zlazł do ogrodu. Przeczesał cały teren, jednak nie znalazł ani śladu żywej duszy. Zwątpił nawet stwierdzając, że pewnie coś mu się pomyliło… aż tu nagle znów zerwał się wiatr, z tak ogromnym pokładem siły, że wręcz pchnął go w stronę lasu rosnącego za ogrodzeniowym murem. Nie ruszył się z miejsca, zatem zdarzenie powtórzyło się. Nie miał wątpliwości, że to nie było naturalne.

Zgodnie z wolą żywiołu, przeskoczył mur z czerwonym dachem i wskoczył na najbliższe drzewo. Skacząc dalej, gnał przed siebie pokonując kolejne grube gałęzie dębów i klonów. Pomału docierał do łąki, którą drzewa otaczały z każdej strony i zamykały w kole. Wtedy właśnie, kiedy znalazł się wystarczająco blisko niej, wiatr ponownie nadleciał i zdmuchnął go z drzewa, gdy był w locie.

Shun zwinął  się i spadł na ziemię, szczęśliwie nie robiąc sobie przy tym krzywdy.

— Co to było? — zdziwił się Spirit.

Jego partner milczał. Domyślał się, czyja to sprawka.

— No, muszę przyznać, że skaczesz całkiem nieźle — rozległ się suchy, chrypliwy głos — Shun.

Po chwili zza drzewa stojącego najbliżej otwartej polany wyszedł on – Ashcro. Oparł się prawym barkiem o trzon dębu. Wyglądał nieco inaczej; jego lewe ramię okute było samurajskimi naramiennikami, przez tors przebiegały liczne pasy ze sztyletami, oczy zaś miał przekrwione… Lewą ręką bawił się swoim własnoręcznie wykonanym sztyletem, kręcąc nim młynki na wskazującym palcu.

— Z takim talentem sprawdziłbyś się w cyrku. Mówię ci, świetnie byś tam pasował. Jak ręka? — zapytał, uśmiechając się złośliwie.

Shun posłał mu groźne spojrzenie. Ni stąd, ni zowąd rzucił w jego kierunku cztery shurikeny. Nim te jednak doleciały do celu, Ashcro rozpłynął się w powietrzu. Znalazł się na gałęzi drzewa, tuż pod najgrubszą koroną liści.

— Zawsze tak witasz gości? — zakpił. — Nic dziwnego, że cię nikt nie lubi, a dziewczyna, która kochasz, woli bzykać się z kimś innym… — urwał – znów nadleciało kilka shurikenów, wymieszanych z kunai’ami.

Ashcro zmaterializował się z powrotem na ziemi. Jakim cudem się tak szybko teleportował? Czyżby też miał jakieś zdolności ninja?

— Nie używaj przeciwko mnie sztyletów. Dobrze radzę — rzekł. Wówczas Shun dostrzegł, że ten zdołał pochwycić jeden z krótkich nożyków; obniósł się z nim, trzymając w dłoni jak trofeum.

— Czego chcesz?! — zawołał Shun.

— No i po co zadajesz debilne pytanie? Od razu jak się zjawiłem, zacząłem cię wkurzać, to chyba jasne, że chcę walczyć? — Dobył zielonej karty, a jego bakugan wyskoczył zza ramienia.

— Przyszedłeś walczyć? I tylko po to? Czy może po to, żeby zabrać mnie do swojej bazy i tam odprawić na mnie jakiś rytuał? — mówiąc to, przygotował swój pokrowiec z kartami.

— To druga część planu.

— A więc nie możesz mnie zabić. Potrzebujecie mnie całego i żywego — rzucił pewnie siebie.

Ashcro prychnął pod nosem.

— Polemizowałbym — rzekł. — Możemy już zacząć?