018. Druga Strona

Shun obracał w palcach czerwono-złotą kulkę i w ten sposób zabijał czas, oraz towarzyszącą mu nudę. Brał udział co prawda w obradzie swojej drużyny, która jak na razie nie przynosiła żadnych nowych, ciekawych pomysłów czy rozwiązań; gwar przekomarzań i sprzeciwów wywołanych brakiem posiadania wspólnych przekonań co do charakteru uwięzionej przez nich wojowniczki z Bractwa, górował nad rozsądkiem i poczuciem braku czasu. Grupa przyjaciół siedziała w kuchni już od ponad godziny i nic nie wskazywało na to, że wkrótce znajdą jakieś wspólne wyjście z sytuacji, jaka teraz powstała. Shun wyłączył się już dawno (dokładnie w chwili, kiedy po raz kolejny spostrzegł więź między Alice i Spectrą, gdyż ci jak zwykle mówili jednym głosem, i to oczywiście jeszcze nie mówili niczego, co by choć w połowie było podobne do sugestii rzucanych przez Kazamiego). Przyjął zatem inną postawę - zaczął wszystkich w koło ignorować i rozmyślać nad własnym problemem, a także w samotności zastanawiać się nad tym, co dalej. I jak się okazało, był to poprawny w jego przypadku ruch.

Trzymał Inferiossa w dłoni i bacznie mu się przyglądając, raz jeszcze wspominał użyte przez niego ataki podczas walki z Dragonoidem.

“Z pewnością ma wielką moc” - uznał.

Najmocniej doskwierała mu ciekawość w sprawie jednego ataku, którego nie dane mu było wykonać, bowiem trucizna w żyłach Maury zaczęła już wtedy działać. Rzecz jasna cieszył się, iż ostatecznie Dragonoid i Dan nie ponieśli ran i walka skończyła się ich zwycięstwem, lecz z drugiej strony, rozpamiętując pokaz potęgi jaką dał feniks, ciekawiło go, czym zakończyłaby się niewypowiedziana do końca komenda.

Oprócz tego kalkulował z wolna to, jak sam wypadł minionej nocy. Po mimo braku całkowitej sprawności w rannym przedramieniu stwierdzał, iż wykazał się nad wyraz świetnymi umiejętnościami oraz sprytem; bądź co bądź, to on tak naprawdę przyczynił się do schwytania wroga.

“Gdyby nie rzucony przeze mnie kunai, nie wiadomo, czy Dan w tym swoim niekontrolowanym gniewie wygrałby w ogóle walkę.”

Nie było mu przykro czy żal, że nikt poza nim nie dostrzegał jego zasług - i tym bardziej nikt nie powiedział mu nawet: “Dobra robota, Shun”. Było mu bardziej przykro dlatego, że co rusz gdy ukradkiem spojrzał kątem oka na Alice, a ona na niego, zrazu odwracała wzrok. Tak jakby chciała być dla niego duchem, a on dla niej.

Niespodziewanie Dan uderzył pięścią w stół, przy którym siedzieli wszyscy w kuchni; Inferioss wypadł mu z dłoni i potoczył się kawałek. Szybko jednak pochwycił go z powrotem, nim ten zdążył dotrzeć do siedzącego obok Spectry. Przez cały ten czas wrogi bakugan nie odezwał się ani nie otworzył.

— Do niczego razem nie możemy dojść! — skomentował Dan. — Po co ta bezsensowna narada… tylko tracimy czas! Runo nas potrzebuje!

— Danuś… spokojnie — mruknęła Julie. Sama nie ukrywała jednak wielkiego zmartwienia.

Kuso wziął głęboki wdech i wydech, po czym zwrócił się do Marucho.

— Udało ci się czegoś dowiedzieć na temat tego, gdzie może być ta przeklęta baza Bractwa…? — W jego oczach tliła się cicha nadzieja.

Marucho posmutniał.

— Nie. Nadal nic…

— Jak zwykle — prychnął Dan. — Niby najmądrzejszy ze wszystkich, ale nie radzi sobie z jednym, na ogół prostym dla niego zadaniem! A może ty jesteś z nimi?

— Dan! — Drago i Julie podnieśli nagle swoje głosy karcąc go, bowiem wypowiedziane przez niego słowa były stanowczo nieodpowiednie.

Marucho poprawił swoje okulary na nosie. Nie miał żalu - rozumiał postawę przyjaciela. Sam nie chciał sobie nawet wyobrażać co by zrobił, gdyby porwano jego Bambi…

— Robię co w mojej mocy. Tym razem powinienem się czegoś dowiedzieć, bowiem wczesnym rankiem przeczesywaliśmy z Keith’em cały budynek i na dachu natknęliśmy się na ciekawe szczątki — urwał, by na chwilę wyciągnąć skórzany woreczek, z którego wysypał na blat stołu zdeptane, metalowe kawałki.

— To najprawdopodobniej szczątki po komunikatorze, na co wskazuje ta antenka — dokończył Keith, wskazując palcem poskręcany drucik.

— Karta pamięci jest w dość dobrym stanie — kontynuował Marucho. — Mógłbym spróbować odtworzyć komunikator, a także wydobyć z tej karty dane z kim się komunikowano i gdzie ta osoba może być.

Shun zastanowił się chwilę, aż wreszcie raczył znów przemówić:

— A co, jeśli to nie wypali? Mamy jakiś plan “B”?

— Nie rozmyślajmy już zaraz nad planem B — wtrącił Keith. — Włóżmy całe staranie w ten jeden, a powinien wtedy spokojnie wypalić, jak to ująłeś..

Kazami nie miał zamiaru dać się po raz kolejny łatwo zgasić.

— Co zrobimy z tym? — zapytał, ukazując trzymanego dwoma palcami bakugana Maury.

Keith i Marucho złapali się jednocześnie za podbródki, myśląc.

— Widzieliśmy wszyscy jak zareagowała na jego brak — rzekł Vestalianin. - Nie sądzę, by udawała. Możemy spokojnie wykorzystać go przeciw niej. Jeśli mogę… — Wyciągnął ku Shunowi dłoń i tym samym dał jasny znak, że chciałby owego bakugana przejąć. Shun nie chciał robić niepotrzebnych scen, a zatem niechętnie oddał mu go. Keith przyjrzał się Inferiossowi z bliska, po czym przekazał go Marucho. — Będziesz z nami mówić, Inferioss? — zapytał, obserwując bacznie jak Marucho obraca go w palcach w podobny sposób, w jaki robił to wcześniej Shun. — W porządku, wolisz milczeć. Słyszałeś jednak, jaki plan mamy wobec ciebie. Twoja właścicielka za tobą tęskni, nie chcesz do niej wrócić? — ciągnął, ale bakugan milczał niczym zaklęty.

— Ja chce z nim pomówić — odezwał się raptem Drago i zeskoczył na blat stołu. — Na osobności.

Marucho kiwnął głową na znak zgody.

Nagle w powietrzu rozniósł się słodki zapach kurczaka solidnie doprawionego ziołami. Odurzył on na moment wojowników i wyrwał z przykrych rozmyślań nad trudną sytuacją w jakiej tkwili. Prócz zapachu o zakończeniu pracy piekarnika powiadomił ich jeszcze cichy pisk, po którym Alice wstała z wolna od stołu.

— Obiad gotowy.

— Dobrze, to my zjemy, a wy sobie porozmawiacie w innym pokoju — zaproponował Marucho. Drago przytaknął.

Shun zaś cmoknął pod nosem.

— Cóż… ja nie jestem głodny. Pójdę do siebie — rzekł. Czuł lekki głód w żołądku, lecz nieprzyjemne uczucie nie opuszczające go na krok, gdy przebywał w obecności Keitha i Alice, było silniejsze.

— Siedź — warknęła z lekka Alice. — Musisz jeść jeśli chcesz, żeby twoja ręka szybko się zregenerowała.

I Shun usłuchał, aczkolwiek w sercu miał potrzebę buntu.

“Muszę z nią porozmawiać… Muszę. To nie może tak wyglądać” — stwierdził w myślach.

Dragonoid podskoczył cudacznie do drugiego bakugana Pyrusa z nadzieją, iż Inferioss wreszcie raczy się przed nim otworzyć — w podwójnym znaczeniu. Niestety feniks uparcie milczał dalej, jak gdyby był skuty niewidzialnymi kajdanami jakiegoś zaklęcia. Drago powoli zaczynał wymiękać; najzupełniej w świecie nie wiedział, jak do niego przemówić - jakich użyć argumentów, jak go podejść…

Westchnął, czując, iż wkrótce podda się i wróci do wojowników. W ostatniej chwili jednak, coś mu przyszło do głowy:

— Posłuchaj mnie, naprawdę nie musimy być dla siebie wrogami — rzekł. — Udowodnię ci to. Co powiesz na to, że jeśli zechcesz ze mną rozmawiać, to pozwolę wrócić ci do swojej wojowniczki? Jak ona miała w ogóle na imię, hm… Nie przypominam sobie, by kiedyś ktoś je podawał…

— Maura — odezwał się niespodziewanie Inferioss. — Ma na imię Maura.

— Więc zechcesz rozmawiać? — Zaskoczony mimo wszystko Drago musiał się upewnić. Wie, że skoro Inferioss zdecydował się mówić to dlatego, że zaakceptował warunek, iż zobaczy się z Maurą. Drago nie przemyślał tego wcześniej - nie miał zielonego pojęcia, co powie na to reszta wojowników, w końcu ich zdanie też się liczy, a on ustanowił coś za ich plecami (i to jeszcze nie byle co, ale powrót do swojej partnerki!). Nie miał jednak teraz czasu na rozmyślanie nad konsekwencjami, a już zwłaszcza nad reakcją Dana, który przecież najbardziej chyba z całej drużyny nienawidził Bractwa. Tak, co do tego nie miał żadnych wątpliwości. I nie to, że Drago darzył Bractwo innym uczuciem - również był na nich zły i ich nienawidził, może jedynie nie w aż tak dużym stopniu. Pragnął, by zarówno Runo jak i każdy inny wojownik, i jego bakugan, zostali uwolnieni. W tym celu gotów był, zdaje się, na wszystko.

— Skoro wtedy do niej wrócę…

— Wrócisz, masz moje słowo — poprzysiągł Dragonoid. — Powiesz mi, czemu to robicie? Dlaczego zabijacie innych wojowników i ich bakugany? Nie masz wyrzutów sumienia, że giną twoi bracia i siostry?

— To nie nasza wina, że są słabi i giną.

Drago zaskoczony jego odpowiedzią, zanurkował nieco w tył.

— Bezpośrednia może nie… ale przyczyniacie się do ich śmierci!

— Robimy to wszystko w lepszym celu. A jeśli chodzi o moje wyrzuty sumienia to nie, nie mam ich. Robię to, co każe mi moja wojowniczka. Czyż nie taka jest właśnie rola bakugana?

— Chcesz powiedzieć, że bakugan powinien służyć człowiekowi?

— A nie? Jesteśmy na ich planecie, oni mają tutaj nad nami władzę. Kiedy przybieramy naszą prawdziwą formę, to tylko za ich zgodą i pośrednictwem. To samo tyczy się ataków – jesteśmy bezbronni, aż oni nie rzucą kartą. Gdzie widzisz tu partnerstwo? — Inferioss zdawał się mocno wierzyć w swoje słowa.

— Łączy nas coś więcej z ludźmi. Chociażby przyjaźń.

— Przyjaźń? To kłamstwo, które ma zmylić bakuganom oczy. Wszystko po to, by się nie buntowały. Ale jakbyś nie zauważył to robimy to, co oni chcą. Ku ich uciesze. To my walczymy między sobą i ponosimy rany, nie oni. Spróbuj się zamienić z Danem, zobaczymy, co ci powie.

— Są zwykłymi ludźmi, jak mieliby walczyć? — zdziwił się Drago.

— Znasz w ogóle ziemską historię? Kiedyś owszem, bili się między sobą. W wielkich arenach, do których też się zbierały tłumy by wiwatować. Teraz jesteśmy my, bakugany, więc ludzie zwyczajnie do walk między sobą już nie stają. Mają od tego nas. Naprawdę jesteś tak ślepy, czy głupi, wielki Dragonoidzie? — zakpił Inferioss.

— Czyli chcesz wrócić do Maury jak zwykły, posłuszny sługa? Jej reakcja kiedy zorientowała się, że nie ma ciebie z nią, nie wyglądała tak, jakby łączył was jedynie „czysto zawodowy” stosunek, że to tak nazwę.

— Jesteśmy Bractwem. My wyjątkowo jesteśmy ze sobą związani.

— Doprawdy? Czym? Przyjaźnią, miłością? Czy to nie przypadkiem zwykłe kłamstwa, które mają zakryć oczy?

— Czymś innym — odparł krótko i stanowczo Inferioss. — Nie zrozumiesz tego.

Drago chciał w tej chwili poprosić go, by jednak spróbował mu wytłumaczyć, ale czuł że zbyt wielki mętlik zaczyna mu się kłębić w głowie, a musi zapytać o najważniejsze.

— Łączy was jakaś psychoza — stwierdził smok. — Wybijacie obie rasy.

— Jak już powiedziałem, w lepszym celu. Nameless, która nami dowodzi, dobrze wie co robi. Musimy ożywić Bakugana Genezę. Razem z nim na nowo zbudujemy nasz świat, z dala od ludzi.

— W tym celu porywacie też i ludzi? Co oni mają wspólnego z Bakuganem Genezą?

— Ludziom również potrzebny jest nowy bóg. Nasze rytuały pomogą stworzyć nadczłowieka, który zaprowadzi porządek na Ziemi.

— Mówisz, że ludzie są tacy źli, bo nas wykorzystują, a teraz wychodzi na to, że ty i reszta bakuganów z Bractwa chcecie im pomóc?! Nie widzę tu sensu!

— Wiedziałem, że jesteś głupi. Nie dziwię się, że Nameless kpi sobie z ciebie… — urwał. — To jest układ. Pomagamy sobie nawzajem by wreszcie rozdzielić nasze światy i stworzyć nowe. Nowa Vestroia będzie wolna od ludzi, a Ziemia wolna od bakuanów. Zapanuje porządek!

— Ale jakim kosztem… — wyjąkał Drago.

— To konieczne ofiary. Potomkowie będą nam wdzięczni.

Dragonoid zamilkł. Widział teraz jasno, że różnią go z Inferiossem i z resztą Bractwa zupełnie inne poglądy, zupełnie inne przekonania… Liczył w duchu, że jest jakaś nadzieja na sprowadzenie ich na dobrą (właściwą według niego) drogę. Może nadal jest. Jednakże w chwili obecnej miał zbyt duży mętlik w głowie, by się nad tym zastanawiać. Za dużo pytań i za dużo wątpliwości zagnieździło się w jego sercu…