017. Rozpacz

Rana okazała się nie być śmiertelna; Maura odzyskała świadomość dokładnie na drugi dzień. Otwierając oczy, spostrzegła puste ściany miętowego koloru, a także półmrok, który zmroził jej tęczówki. Leżała na podłodze w pokoju bez okien, powypełnianym tajemniczymi meblami, schowanymi pod białymi prześcieradłami. Temperatura była znośna. Połowę pomieszczenia dzieliła przezroczysta szyba z małymi drzwiami. Po tej stronie pomieszczenia, w której się znajdowała nie było jednak drzwi do opuszczenia go całkowicie.

„Jakaś cela więzienna?” – pomyślała wówczas.

Lekko zachwiała się przy wstawaniu; również ból otwartej rany pod żebrami odezwał się, a ona syknęła pod nosem. Oparła się lewą ręką o ścianę i raz jeszcze się rozejrzała. Lustrowała wzorkiem otaczające ją nieznane obiekty, a domysły gwałtem nacierały do jej głowy. Wnet przypomniała sobie o nim.

— Inferioss! — zawołała i raptem zaczęła obmacywać wszystkie swoje kieszenie. Nigdzie niestety nie wyczuła kulistego przyjaciela.

Ręce zaczęły jej drżeć, zaś oczy latać dookoła w poszukiwaniu bakugana.

— Inferioss! — wołała z łamiącym się głosem. – Gdzie jesteś… Nie mów… Nie mów proszę, że mi cię zabrano… — Poczuła w gardle przykrą gulę.

Uniosła głowę do góry w geście nadchodzącej rozpaczy.

„Tylko nie Inferioss… Gdzie on jest…”

Patrząc w sufit jej oczy pognały same ku jednemu z rogów celi; dostrzegły nieprzerywanie nagrywającą ją kamerę.

Nagle usłyszała dźwięk otwieranych drzwi – ale to nie były te od jej celi, a z kolei te dalsze, do których nie sięgała już wzrokiem, bo ukrywał je mrok. Mimowolnie dała krok w tył i przywarła do miętowej ściany.

Ktoś zapalił światło, a jaskrawy blask rzucany przez lampy na suficie oślepił ją na moment. Do pomieszczenia zawitał Dan z całą swoją drużyną. Stanęli wszyscy w szeregu i nie zdejmowali swych surowych spojrzeń z dziewczyny, która zdobyła się na dumną postawę; odrzucając na bok swoją obawę o los Inferiossa, a także cierpienie po jego stracie.

Dan wysunął się o pół kroku na przód.

— Pech, co? — rzucił ochryple. — Plan nie do końca się się powiódł – dałaś się złapać. — Zaplótł ręce na piersi.

Maura milczała.

— Gdzie są nasze bakugany? — zapytał. — Gdzie Tigrerra i Preyas? I... — wziął głębszy oddech. — Gdzie moja dziewczyna?! Gdzie Runo?!

Marucho położył mu rękę na ramieniu, by się uspokoił.

Maura jednak nie miała zamiaru odpowiadać; stała prosto, a jej twarz kipiła podłym, cynicznym uśmieszkiem.

— Odpowiadaj! — ciągnął Dan. — Co z nimi zrobiliście?! — Cisza. — Mów, albo...! — uderzył pięścią w szybę.

— Spokojnie, Dan – włączył się Shun, który również położył swoją dłoń na drugim ramieniu przyjaciela i wraz z Marucho przytrzymali go.

Marucho wystąpił na przód.

— Posłuchaj...  Jak zauważyłaś jesteś teraz na naszej łasce. Niemądre są wszelkie próby ucieczki, a także stawianie oporu. Jeśli będziesz  z nami współpracować, to potem wypuścimy cię wolno... a zapewniam, że ta cela, która może i została zbudowana na szybko, jest tak zaprojektowana przeze mnie, że w żaden sposób bez mojej  zgody się stąd nie wydostaniesz.

„I tak nie mam zamiaru się gdzieś wybierać...” – pomyślała Maura.

— Więc? Będziesz współpracować? — ponagłał Marucho. — Jeśli obawiasz się, że twoja współpraca z nami zostanie wydana twoim przyjaciołom z bractwa, to przyrzekam, że zostanie to tylko między  nami…

W tym momencie Maura najpierw uniosła jedną brew do góry, a potem parsknęła śmiechem.

— Co?  — Marucho skutecznie ukrył lekkie podirytowanie i delikatnie kontynuował. — Nie wierzysz mi? Pomimo tego, co nam już  zrobiliście, oferujemy szczerą pomoc i zaufanie. Mieliśmy już z  wieloma złymi bohaterami do czynienia w naszym życiu. Na pewno macie jakieś swoje poglądy czy potrzeby, jednak naprawdę, nie  warto dalej kroczyć tą drogą... A może boisz się podsłuchu? Hm?  Masz jakiś podsłuch czy nadajnik założony, że nie chcesz współpracować, bo reszta bractwa ciągle słucha?

— Tak  — odezwała się Maura, po czym zbliżyła się do dzielącej ją od wojowników szyby. — Myślę, że mam podsłuch gdzieś  tutaj... — w tym momencie przejechała powoli dłonią po  odsłoniętej części swego biustu, zmysłowo zahaczając jednym palcem o zagłębienie. Ruch ten sprawił, że Marucho w jednej  chwili oblał się czerwonym rumieńcem. Nie tylko on zresztą zareagował; Shun z Spectrą poruszyli się dziwnie, zaś Alice z  Julie wykrzywiły w obrzydzeniu. Jedynie Dan wydawał się być na to ślepy.

Marucho odchrząknął.

— Rozumiem,  że to zależy od twojej dobrej woli. Przemyśl to więc.

— Może, jeśli wy mi powiecie gdzie jest mój bakugan — rzekła Maura.

— O nim mówisz? – wtrącił Shun i pokazał trzymaną w dłoni czerwono-złotą kulkę.

Maura zmrużyła oczy.

— Oddajcie mi go! — krzyknęła.

— Niby czemu!? — odkrzyknął Dan. — Ty ukradłaś nasze bakugany! Zwróć je, to oddamy ci twojego!

— Wal się! — warknęła Maura.

Wówczas Spectra i Marucho popatrzyli po sobie. Już znali jej słaby punkt.

— Spokojnie —  mruknął Marucho. — Nie bądźmy dla siebie wrogami…

— Marucho, tu chodzi o życie Runo, a ona sobie z nas kpi! – rzucił Kuso, po czym zwrócił się raz jeszcze do wojowniczki Pyrusa. — Powiedz mi, co z nią... Pomóż nam ją odzyskać... proszę... — Oparł  dłonie o szybę i swoimi brązowymi, drżącymi oczami zaczął ilustrować swój ból w sercu.

Maura zaś chwilę stała w bezruchu i milczała. Po chwili ponownie zbliżyła się do szyby, spojrzała mu w oczy i odparła:

— Runo... to już nie żyje. — Uśmiechnęła się.

— KŁAMIESZ! — Dan z całej siły uderzył pięścią w szybę. Maura nie wystraszyła się, oraz nie przestała uśmiechać. – Zabiję cię, ty suko!!!

— Dan! — zawołał Dragonoid, widząc jak jego najbliższy przyjaciel ulega złości i zaczyna w szale walić w szybę.

Marucho i Shun zrazu pochwycili go i przytrzymali.

— Nie masz serca! – skomentowała Julie. Następnie opuściła razem z Alice pomieszczenie. Za nimi wyszedł Spectra, a na koniec pozostała trójka chłopaków.

Gdy Maura została już całkiem sama, przez chwilę postała jeszcze i patrzyła się w ciemną nicość przed sobą. Słowa Julie nie zabolały ją ani trochę, aczkolwiek w samotności nie raz je powtórzyła. Ostatecznie zrezygnowała z wszelkich rozmyślań. Było coś bowiem dla niej gorszego.

Zacisnęła dłonie w pięści, zagryzła wargę. Opadając na kolana łzy podeszły jej do oczu; ból po stracie Inferiossa był straszny.

„Jak ja sobie bez niego teraz poradzę?”

Nie miała ani jego, ani Pana.

Rozpłakała się.

Runo... to już nie żyje...

Runo... to już nie żyje...

Już nie żyje...

Dan łapał się za głowę i walczył z narastającą wściekłością. Słowa Maury powracały jednak w każdej następnej sekundzie z dwojoną siłą; za nic nie chciały dać mu spokoju, więc zawzięcie oraz bezlitośnie torturowały jego psychikę i serce. Najbardziej ze wszystkich godziło go słowo „już”, które w swym krótkim, ale wymownym znaczeniu oskarżało go o spóźnienie. Spóźnienie z ratunkiem.

Warknął, po raz kolejny wyrzucając na głos serię paskudnych przekleństw. Chociaż coś szeptało mu, że słowa wojowniczki z Bractwa są zwykłą ułudą i Runo wciąż żyję, Dan za nic nie potrafił się uspokoić. Na wieczność zadała mu ranę, która nie tyle co wywołała u niego przypływ negatywnych emocji, co poskromiła wszelkie szanse na to, iż kiedykolwiek zechce okazać Bractwu dobroć.

— Danielu — mruknął Dragonoid. — Co mówi ci twoje serce?

Kuso pociągnął nosem.

Siedzili sami w sypialni, którą przydzieliła im Alice. Dookoła leżały porozrzucane ubrania oraz zdjęcia – jego z Runo. Okno stało otwarte i pozwalało dzikiemu wiatrowi szarpać szybę, która z hukiem uderzała o ścianę. Ten chaotyczny wygląd pokoju zlewał się z narastającym szałem wojownika.

Na chwilę spróbował uspokoić się i zajrzeć w głąb serca.

— Mówi... Sam nie wiem...

— Czy czujesz, że Runo nie żyje?   

— Nie wiem, no, nie wiem... — zamilkł. — Czuję pustkę... Nie wiem jednak czy ta pustka jest stąd, że zwyczajnie tęsknie za nią i dawno jej nie widziałem, czy może... czy może stąd, że ona faktycznie... — urwał.

— Ona kłamała — zapewniał Drago. — Chciała cię tylko rozzłościć.

— Nawet jeśli faktycznie, to życie Runo i tak jest teraz jeszcze bardziej  zagrożone. Nie ma Tigrerry i Preyasa. Z Tigrerrą będą mogli przystąpić do tego pojebanego eksperymentu, a wtedy... — ponownie nie dokończył. Nie chciał wyobrażać sobie najgorszego. Nie chciał znów przypominać sobie śmierci Miry.

Wtem ktoś zapukał do drzwi. Dan nie zdążył odpowiedź nim klamka opadła w dół i stanęła przed nim rudowłosa Alice.

— Już lepiej, Dan? — spytała uprzejmie. W jej oczach widać było współczucie i przejęcie; w dłoni trzymała kubek z herbatą. — Zaparzyłam ci herbaty, napij się.

Dan chętnie przejął od niej kubek i wziął dwa, małe łyki, siorpiąc przy tym.

— Dzięki.

— Zejdziesz do nas na dół? Musimy się zastanowić, co dalej.

— Tak, już schodzę – odparł. Kątem oka zerknął na Dragonoida, który po chwili usiadł mu na ramieniu. Dalej wraz z Alice zeszli na dół, do kuchni.

                     

Tigrerra trwała w zamknięciu przed światem i przed Bambi. Nie raczyła wystawić nawet trochę swej zmaterializowanej główki, by chociaż na chwilę spojrzeć i ocenić co ją otacza. Preyas zresztą tak samo. Niesieni w szklanej komorze modlili się o szybki ratunek, a także przygotowywali się psychicznie na najgorsze – oczywiście żadne nie miało zamiaru oddać się czarnemu scenariuszowi bez wcześniejszej walki.

 Podróż powrotna do Bractwa zajęła Bambi pół dnia. Zaraz po zawiadomieniu Kyuzo o zakończeniu zadania z wynikiem pozytywnym, przyleciał po nią ich wahadłowcem i razem wrócili do bazy, która mieściła się w Europie…

 Powitał ich jak zwykle nad wyraz zadbany ogród, ale i paskudna, deszczowa pogoda. W środku zaś pięknego i monumentalnego budynku czekał Pan.

 Biała peleryna przykryła go całego, chowając jego potężną sylwetkę pod czystą płachtą, nigdy nie skarżoną nawet najmniejszą plamą. Twarz miał ściągniętą w dół i spokojną, nie okazującą żadnych emocji; zmieniła się na moment, gdy jego puste oczy dostrzegły niosącą przez Bambi komorę z oczekiwanymi bakuganami.

 — Panie… — Bambi ukłoniła się przed nim nisko. Następnie zaprezentowała swą zdobycz.

 Alexander szybkim ruchem przejął małą komorę i obejrzał jej zawartość z bliska. Uniesione wcześniej do góry brwi zmarszczyły się nagle.

            — Gdzie bakugan Subterry?

— Nie udało nam się… Pojawiły się drobne komplikacje — wyjaśniła pokrótce; ciągle trwała w ukłonie, tak jak Tigrerra i Preyas trwały w swym zamknięciu.

— Mhm.

— Maura została z Młodymi Wojownikami — dokończyła.

— Dobrze, taki był przecież plan. — Pan uniósł komorę do góry, by spojrzeć na nią raz jeszcze w lepszym świetle. — Mogłem jednak poczekać jeszcze trochę na Tigrerrę.

— A co? Runo została już wprowadzona?

— Tak.

Kyuzo wystąpił na przód i dodał:

— Użyliśmy innego bakugana Haosu. Rytuał jednak dopiero co się zaczął. Możemy wciąż dołączyć do niej Tigrerrę.

— Nie! — zawołała Tigrerra, która nie mogąc już dłużej słuchać słów swych wrogów, musiała zaprotestować. — Potwory!

— Ha, ha… Dziękujemy — odpowiedział jej Alexander, po czym zaczął iść do sali, z której dobiegał kobiecy krzyk i płacz.