019. Stęskniony Pocałunek

To był spokój, jakiego Shun potrzebował od dłuższego czasu. Schowany pod zieloną koroną drzewa dumał nad pustką w sercu, którą najlepiej wypełnić mogła miłość pewnej osoby. Ciepła trawa grzała jego bose stopy, a przebijające się przez drobne liście promienie słońca składały delikatne pocałunki na odkrytych ramionach. Czuł się jak w objęciach zmarłej matki. Tęsknił, bardziej niż kiedykolwiek za pocieszeniem. Niegdyś radził sobie świetnie z pokonywaniem trudności jakie nadeszły po śmierci rodzicielki, jednakże wtedy miał przyjaciół, którzy go zawsze wspierali. Teoretycznie nadal ich miał na wyciągnięcie ręki, ale nie duchem, czego właśnie potrzebował – miał wrażenie, że ciemna chmura zwiastująca burzę zawisła nad relacjami jego z resztą drużyny. Już nie wspominając Alice, czuł się tak, jakby tak naprawdę był sam, a wszyscy dookoła otwarcie go lekceważyli.

To wina Bractwa, powtarzał sobie. Odkąd się pojawiło, wszystko zaczęło się psuć. Jego relacje z każdym uległy znacznej zmianie. Nie było wspólnego celu, a przynajmniej nie dostrzegał go. Widział jedynie osobne zachcianki, osobne nienawiści i jeden wielki chaos w działaniach drużyny. Nieważne jak się starał, nie był w stanie przypomnieć sobie radosnych chwil z Danem czy z Marucho. Brakowało mu przyjacielskich starć i kobiecej bliskości. Wszystko przeminęło, zostawiając ból blokujący umysł przed spoglądnięciem wstecz – za miłymi wspomnieniami.

Nagle nadszedł spokojny wiatr, który rozwiał jego czarne włosy, a te kaskadami spadły po chwili z powrotem na jego plecy; rozwiał bandaż na prawym ramieniu i odsłonił gojącą się, czerwoną ranę. Skóra dawno zrosła się ze sobą, lecz mięśnie i ścięgna potrzebowały czasu by związać się ze sobą. Martwił się, iż nigdy już nie będzie tak sprawny jak przed atakiem na Nowej Vestroii. Wiatr ten rozbudził jego serce i dmuchnął świeższym powietrzem w płuca. Poczuł się zrazu silniejszy i pewniejszy planu, który podsunęła mu samotna myśl w jego głowie. Uwielbiał wiatr. Kochał, jak tylko mógł, bo to on i tylko on napawał go nową siłą, nawet w najtrudniejszych sytuacjach.

Oderwał się od chropowatej kory drzewa, do której przyległ na przeszło dwie godziny, po czym zdecydowanie skręcił w kamienną dróżkę prowadzącą do domu. Wówczas Spirit Samurai podleciał do jego ramienia.

— Czy chcesz bym poszedł z tobą, Shun? — zapytał.

— Nie. Muszę załatwić to sam.

— Wierzę w twoje powodzenie.

Kazami prychnął radośnie pod nosem, zatrzymując się jednocześnie pod domem.

— I tak na wszelki wypadek trzymaj za mnie kciuki — zażartował dosyć oschle i wszedł do środka. Spirit Samurai pozostał z kolei na dworze.

Szybko minął salon, w którym kątem oka zobaczył Julie z Marucho, z Danem i z Drago. Nie zobaczywszy Spectry ani Alice zmartwił się, iż pewnie siedzą gdzieś razem zupełnie sami. Liczył w duchu, że jest inaczej, bo jak nie to cały jego plan legnie w gruzach, albo chociaż odłoży go na potem, o ile wcześniej nie wybuchnie z zazdrości. A plan zakładał, że szczerym wyznaniem odzyska tę, do której tak cholernie go ciągnęło.

W kuchni było pusto, więc odchylił się ku schodom i wszedł na wyższe piętro. Serce przyspieszyło swój rytm bicia. Kiedy stanął przed drzwiami do jej pokoju, zawahał się. Niespodziewanie zapomniał przygotowanych wcześniej słów, jakimi miał ją oczarować. Zapomniał o wszystkim i pozwolił, by zjadł go stres, podczas gdy on wpatrywał się dalej w siwe drzwi jak bezmózgi prostak.

„Jak mam zacząć? Co powiedzieć?” – głowił się i nim się zorientował, jego myśli całkowicie poplątały się ze sobą.

Musiał się wziąć w garść.

Już miał zapukać, gdy wnet usłyszał słodki głos Alice za swoimi plecami.

— Shun?

Kazami obrócił się do niej, a na widok jej rdzawych loków i tych ciepłych, czekoladowych oczu, nogi mu zmiękły. Zapach chryzantem i młodych liści zawirował mu w nozdrzach, że znów stracił głowę na jej widok; ów zapach i cała jej postać przywodziła na myśl spokojny poranek później jesieni.

— Co chcesz? — spytała chłodno. Nie raczyła patrzeć mu w oczy.

— Porozmawiać — odparł z trudem. Zrobiło mu się sucho w gardle.

Alice milczała. Biła się ze swoimi uczuciami z głową spuszczoną w dół. Pragnęła odejść i zignorować go, jednakże czuła bunt w sercu, przez co nie potrafiła ruszyć się z miejsca.

Widząc tę jej walkę, Shun wziął sprawę w swoje ręce. Czas być mężczyzną.

— Nie odtrącaj mnie, proszę. Chcę tylko porozmawiać, bo już jestem tak zagubiony, że nie wytrzymuję tego psychicznie. Nie wiem… Nie wiem co jest między nami… czy w ogóle coś jest…?

— Nie ma nas. I nie mamy o czym rozmawiać — szepnęła i w aktorski sposób skierowała głowę w prawą stronę. Wlepiwszy wzrok w bieloną ścianę zaczęła patrzeć się w nie wiadomo jaki punkt, przygryzając przy tym dolną wargę.

— Nie ma nas… — powtórzył Shun. — Dlaczego…?

— Jest tak jak chciałeś.

— Kiedy powiedziałem, że tego chcę? — zapytał, nie będąc do końca pewnym, czy aby przypadkiem nie zadeklarował tak w swojej furii.

— Swoim zachowaniem dałeś wszystko jasno do zrozumienia.

— Niby co takiego?

— Mam ci przypomnieć jak mnie traktowałeś? Ciągle mi coś zarzucałeś, naskakiwałeś na mnie jakbym była twoim wrogiem… Nawet po tym jak teleportowałam się do Nowej Vestroii aby uratować ci życie… Myślałam, że mnie wtedy przytulisz… jak kiedyś.

Shun zastękał smutnie. Spojrzał na nią litościwie i poczuł jak poczucie winy zaczyna kłuć go w serce.

— Nigdy nie chciałem cię zranić.

— Ale zraniłeś, a ja jestem teraz z Keithem — rzekła.

— Nie, nie jesteś z nim — zaprzeczył stanowczo Kazami. Alice wreszcie spojrzała na niego, nie rozumiejąc jego przekazu. — Jesteś z nim dlatego, że po prostu chcesz się odegrać. Nie jesteś z nim dlatego, że go kochasz…

— Nieprawda… — próbowała zaprzeczyć, ale Shun kontynuował, niebezpiecznie zbliżając się do niej i spychając na tylną ścianę.

— Jesteś zagubiona beze mnie, więc potrzebujesz podpory. Tak jak ja bez ciebie, lecz ja nie chcę się bawić w takie gierki. Jesteśmy na to za dorośli .

— Ale — wyjąkała — ty mnie zraniłeś…

— Bo byłem o ciebie o zazdrosny — przyznał.

— Zazdrosny? — powtórzyła, a głos złamał jej się w połowie, bowiem wtedy dotknęła plecami zimnej ściany, która na krótką chwilę ochłodziła rosnący w jej ciele gorąc.

— Tak. Bo cię kocham — powiedział. Alice otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Shun rzucił się na nią, spragniony jej dotyku, spragniony pocałunku i spragniony jej całej.

Dłońmi oplótł jej twarz i przygwoździł do ściany. Wpił się w nią, rozdzielając różowe wargi Gehabich. Ich usta złączyły się w namiętnym szale, dla którego przestali się kontrolować; dzikie zmysły odegnały hen daleko przykre myśli i zarzuty. Na moment zapomnieli o kłótniach i o problemach. Stali przytuleni do siebie, mając resztę świata głęboko gdzieś. Ich serca zaczęły bić tym samym, przyspieszonym rytmem, podczas gdy łakome miłości usta walczyły wzajemnie o dominację w swym ognistym tańcu.

Shun przypierał Alice do ściany z całej siły. Wyczuwając u niej brak protestu, na co zelżało mu w duchu, oparł obie dłonie po obu stronach jej głowy; zaś ona objęła jego naprężony tors. Urywkowo przerywali łapiąc oddechy i pojękując nieświadomie.

Aż nagle dłoń rudowłosej zatrzymała się na jego piersi i pchnęła lekko do przodu, każąc się cofnąć. Shun jednak zaprotestował. Nie chciał tego przerywać. Poczuł zbyt duże szczęście. Dziewczyna więc użyła większej siły, dopowiadając:

— …Nie — Brak reakcji z jego strony. — Shun, nie! Przestań! — Podniosła głos, z cudem mu się wyrywając. Zeszła na bok i odruchowo zaczęła poprawiać rozczochrane włosy.

— Nie mów, że mam cię za to przepraszać — rzucił Kazami, nadal wsparty o ścianę jedną ręką. Nic już nie rozumiał – był pewien, że jej się to podobało…

— Jestem z Keithem. Niech to do ciebie dotrze — mruknęła, a następnie schowała się za drzwiami od swojego pokoju, zamykając je na klucz.

Shun poczuł jak jego serce kruszy się na milion kawałków, a dusza poddaje się woli depresji. Z trudem zawrócił ku schodom, zupełnie nie słysząc cichego lamentu dobiegającego zza zamkniętych, szarych drzwi.

Wieczorem w salonie ponownie zebrali się Młodzi Wojownicy, może nie w komplecie, ale wciąż w większości. Brakowało jedynie Alice – która wciąż siedziała zamknięta w swoim pokoju nie deklarując chęci, by wyjść z niego jeszcze przed końcem dnia – oraz Julie, która wyszła z Billym do kina zabrawszy wcześniej podarowanego przez Marucho bakugana Subterry, aby Gorem mógł zostać w bazie. Wojownicy nie zebrali się chcąc przeprowadzić kolejną naradę, a jedynie wysłuchać tego, co Dragonoid miał im do powiedzenia. Jak się okazało nie było to nic, co ktoś zechciałby pochwalić.

Dan wręcz nie dowierzał własnym uszom słysząc, że jego bakugan i zarazem najlepszy przyjaciel poszedł na ugodę z wrogiem.

— Jak mogłeś to zrobić, Drago!? — krzyczał.

— To był jedyny sposób Dan, żeby się czegoś dowiedzieć. Zrobiłem to, co kazała mi troska o moich braci — Dragonoid bezskutecznie próbował się usprawiedliwić.

— Poszedłeś na ugodę z Inferiossem bez naszej wiedzy. — Dan miał już oskarżyć Drago o zdradę, jednakże w porę ugryzł się w język. — I jeszcze nic sensownego nie udało ci się uzyskać w zamian!

— Spokojnie Dan — wtrącił się Marucho. — Spróbujmy jakoś obrócić tę sprawę na naszą korzyść..

— Niby jak?

— Jeszcze nie mam pomysłu... — mruknął blondyn.

— Ale ja mogę mieć — odezwał się Spectra. — Mamy kamery w celi, możemy obserwować i podsłuchiwać i Inferiossa, i jego wojowniczkę. Może wtedy uda nam się czegoś dowiedzieć.

— Może — powtórzył z naciskiem Kuso. Wręcz kipiało od niego złością. — Aż mi się nie chce wierzyć w to wszystko... — dodał, machając rękoma na znak dezaprobaty. Przytknął palce do skroni jakby nagle rozbolała go głowa.

— Po prostu spróbujmy — nalegał Spectra, ignorując ostatnią wypowiedź Daniela. Widząc zgodę w oczach Marucho, Drago oraz po trochu i u Dan'a, udał się do kuchni, gdzie na stole zamknięty w szklanej komorze przebywał wrogi bakugan. Wziął go ze sobą.

Gdy w pomieszczeniu zapalono światło, które rozbiło cały otaczający ją mrok, Maura natychmiast podniosła się z ziemi, świdrując dookoła srebrnymi tęczówkami za przybyłym gościem. Tego dnia nie spodziewała się ujrzeć Spectry – nie po ostatnio obwieszczonej przez nią nowinie – liczyła w duchu, że może Dan zechce zejść jeszcze do niej i pozwoli jej dalej go psychicznie torturować. Wstała i zrazu podeszła do szyby.

— Uwolnisz mnie? — spytała znienacka, a jej pytanie było tak niespodziewane i wręcz absurdalnie głupie dla Spectry, że ten o mało co nie wybuchnął śmiechem. Pozwolił sobie prychnąć pod nosem, po czym zatrzymał się przed nią.

— Nie? Niby dlaczego miałbym to zrobić?

— Hm, niech pomyślę. — Udała, że się zastanawia. — Może dlatego, że nie należysz do Młodych Wojowników?

— Należę — zaprzeczył.

— Serio? Oni mówią co innego.

Spectra znowu prychnął pod nosem. Nie wierzył w ani jedno jej słowo. Aż za dobrze wiedział, że wojowniczka z Bractwa kłamie, próbując go zmanipulować, a może i nawet przeciągnąć na swoją stronę. Skąd niby mogłaby to wiedzieć, skoro nikt jej nie odwiedza bez zgody i wiedzy reszty? A były to dopiero pierwsze odwiedziny po jej schwytaniu i przebudzeniu.

— Możesz sobie darować te sztuczki. Przyniosłem ci coś.

— Czekoladki? — zażartowała.

— Bakugana. Żeby nie trzeba było ci przypadkiem przynosić chusteczek — odparł półżartem. Oczy Maury zrobiły się nagle większe, a jej tęczówki zaczęły ponownie drgać, kiedy spostrzegła znajomą kulkę w jego dłoni.

— Mój bakugan…

Phantom podszedł do szklanych drzwi. Nie miał zamiaru ryzykować, zatem nie otworzył ich, a malutkie, kwadratowe okienko, umiejscowione w nich na wysokości oczu. Przesunął szybkę, a gdy Maura nastawiła dłonie robiąc z nich coś na wzór koszyczka, wepchnął do niej Inferiossa. Bordowowłosa złapała go umiejętnie i z uczuciem. Jej mina sugerowała, że jest bliska płaczu i tylko ostatnia, silna cząstka powstrzymuje ją od okazania słabości.

— Dlaczego mi go oddałeś?

— Bo taki był układ, a my dotrzymujemy słowa — powiedział. Dał tym samym znak, że skoro jej bakugan poszedł z nimi na (po części) współpracę, to i ona może im zaufać. Liczył, że w przyszłości czyn ten faktycznie zaowocuje u niej jakimiś chęciami pójścia z nimi na ugodę.

Maura milczała wpatrując się radośnie w odzyskanego partnera. Przestała zwracać uwagę na obserwującego ją bacznie Spectrę. W pewnej chwili przystawiła Inferiossa do swoich ust i złożyła na nim długi, czuły pocałunek.

Phantom poruszył się nieznacznie. Nigdy nie spodziewał się ujrzeć czegoś takiego u kogoś, kto przecież morduje bakugany. Przyjrzał się czarnej opasce oplatającej jej prawie ramie – takie same widział u innych wojowników z Bractwa.

— Cóż — przerwał tę miłą chwilę — zostawię cię z nim samą. Widać, bardzo się za sobą stęskniliście. Maura puściła jego uwagę mimo uszu.

Spectra jak zapowiedział tak też zrobił. Maura zaś raz jeszcze pocałowała Inferiossa, po czym usiadła w kącie i zaczęła tulić go w dłoniach, absorbując promieniujące od niego ciepło. 

 ______________________________________________________________________________
NOTE: Po prawie miesiącu lenistwa wreszcie zdecydowałam się coś napisać. Zauważyłam, że dawno nie pisałam nic romantycznego i szczerze nie spodziewałam się, że dam radę wystukać coś takiego, nie ślęcząc nad tym długo. ;o Jak może część z Was już zauważyła, bawię się w wiszącym na górze menu. :)

Pozdrawiam!