020. Erupcja

Maurę obserwowano bez przerwy przez następny dzień. Było to wręcz jasne jak słońce, że po odzyskaniu swego bakugana Młodzi Wojownicy nie spuszczą z niej oka. A oczy mieli bystre i spostrzegawcze, do czego przyczyniała się wysoka determinacja, oraz wisząca nad głową groźna myśl, iż czas do uratowania Runo kończy się. Lub może już się skończył, jak to załamywał się Dan. Udręczony uczuciem nie opuszczającej go bezsilności najwytrwalej ze wszystkich trwał przy ekranie komputera, który podłączony z osadzoną w celi kamerką rzucał obraz tego, co w niej się właśnie działo.

A z przykrością – według nich – nie działo się nic. Nic, co mogło by dać nowe, świeższe światło na całą sprawę, czy pozwolić im dokonać jakiegoś nowego ruchu w walce o życie. Wojowniczka z Bractwa siedziała nieustannie w swoim ulubionym kącie, przykryta cieniem rzucanym przez wysoką ścianę i udawała posąg, który wykazywał oznaki życia i umiejętności poruszania się tylko wtedy, kiedy przychodziła nowa dostawa jedzenia. Jadła łakomie do ostatniego okruszka, jak gdyby Bractwo nie karmiło ją niczym od paru dni – co przecież było bzdurą totalną. Tego ranka Dan miał ochotę powstrzymać Alice od zaniesienia jej śniadania pod pretekstem, że najpierw ją wygłodzą i zagrożą przy tym, że tylko wtedy, gdy zacznie z nimi współpracować pozwolą spożyć jej kromkę starego chleba. Nikt jednak nie chciał prezentować się tak czystą nienawiścią, o jaką ubiegał się od nich Kuso. Nie chcieli zniżać się do poziomu wroga. Pragnęli pokazać się z lepszej strony licząc, iż wpłynie to pozytywnie na nowego lokatora, aniżeli obrazować na niej swe przykre wyobrażenia, jak to może być traktowana przez nich Runo.

Marucho delikatnie starał się pouczać starszego przyjaciela, że potrzeba czasu i nie mogą po upływie jednego dnia oczekiwać obiecanych sobie efektów. Jednakże w odpowiedzi otrzymywał tylko obraźliwie podejrzenia o uknutą intrygę z Bractwem, zdradę, bądź przypomnienia, że tego czasu zwyczajnie nie mają.

Z wolna nadszedł wieczór, snujący wizję miękkiego łoża, które zapraszało każdego z Młodych Wojowników do pójścia spać znacznie wcześniej po ciężkim, nudnym dniu. Każdy, dosłownie każdy spędził owy dzień w domu, a dokładniej w biurze przed ekranami super–komputerów z głupią nadzieją w głowie. Najbardziej narzekała jednak Julie, która musiała zrezygnować ze spotkania z Billym – tuż po niej Dan, a następnie Shun, któremu nie podobało się, iż to za każdym razem Alice nosiła jedzenie więźniowi, co przecież było bardzo ryzykowne nawet jeśli obiekt zamknięty był w celi, a w razie czegoś od pomocy dzieliło tylko jedno piętro.

– Pójdę zanieść jej kolację – oznajmiła rudowłosa, kierując się do wyjścia by dalej pójść do kuchni. W połowie drogi zatrzymał ją Spectra.

– Może spróbuj z nią pogadać? Chociażby nawet zapytać, jak mija jej dzień, lub czy potrzebuje czegoś więcej… Cokolwiek, byle tylko sprawić, żeby się do nas otworzyła.

– Dobrze, spróbuję coś wymyślić – zgodziła się ze słyszalnym entuzjazmem w głosie.

– Nie, poczekaj – zawołał Shun, raptem wstając z zajmowanego wcześniej siedziska przy osobnym biurku. – Dlaczego znowu ty masz do niej iść? – Spojrzał na nią, a gdy ona odwzajemniła  spojrzenie, zrazu przypomnieli sobie scenę słabości na korytarzu z dnia poprzedniego.

– A dlaczego nie? – odparła pytaniem na pytanie. Tradycyjnie, pojawiło się już wyczuwalne spięcie.

– To ryzykowne. Niech ktoś inny pójdzie.

– O innych już się tak nie martwisz?! – oburzyła się z lekka Julie.

Shun przygryzł dolną wargę.

– Shun – zaczął Keith – Alice cały dzień jej nosiła dziś jedzenie, niech zaniesie i kolację. Nic się jej nie stanie, to raz – ciężko mu było ukryć zirytowanie, jakie pojawiło się w jego głosie po tym jak Kazami przedstawił swą postawę względem Gehabich. – Dwa: wróg może spróbować się dla niej otworzyć, jeśli pomyśli, że tylko Alice przychodzi, bo ma dobre dla niej serce.

– Nie chcę cię słuchać, manipulatorze – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Keith odpowiedział na to jedynie zdziwioną miną, zaś Alice natychmiast stanęła w obronie swego partnera.

– Shun!

– Właśnie tak, manipuluje tobą! Dlaczego akurat to ciebie wybrał z rana na to zadanie? Jak to miała być część jakiegoś  planu, to mógł sam się zadeklarować! W końcu czyż to nie on oddał jej bakugana? Większe szanse, że to do niego prędzej się otworzy.

– Hej, hej, spokojnie! – wtrąciła się Julie.

Marucho również oderwał się od komputera, unosząc dłonie w geście pokoju. Jedynie Dan miał całkowicie wylane, mówiąc pospolicie.

– To jej własna decyzja. Powiązana z naszymi treningami… – spróbował wyjaśnić Keith.

Shun poszczuł go wzrokiem.

– Dokładnie! – zgodziła się Alice. – I to w ogóle nie jest twoja sprawa.

– Zjebany pomysł z tymi całymi treningami! Na co ci one?

Keith wyprzedził Alice w odpowiedzi, nie bacząc na to czy Shun go znów oleje, czy też nie.

– Potrzebuje ich, jeśli chce się zmienić… – powiedział.

– NA CHUJ MA SIĘ ZMIENIAĆ?! – warknął Shun. – Robisz jej pranie mózgu!

– Bacz na słowa – zagroził z kolei Keith, prezentując zimną osobę Vestalianina, wydającego się znacznie starszym od ninji, niż to ogółem było wiadome.

– Uspokójcie się w tej chwili! – wołała Julie wraz z Alice, gdzie ta druga bardziej ryczała na Shuna, nieświadomie powodując u niego tylko większy gniew.

– Wiesz co sobie myślę, Spectra? Że naprawdę jesteś częścią Bractwa! Pojawiasz się jak na zawołanie, dysponujesz nieźle wyreżyserowanym filmikiem, oraz zawsze wiesz dokładnie co zrobić, by niby Bractwo powstrzymać. Porwali wojowniczkę z domeny światła, może teraz szykujecie się na domenę ciemności, bo to jakaś kolejność zasranych rytuałów!!!

– Zarzucasz mi z nimi współpracę?! ZABILI MOJĄ SIOSTRĘ!

Nie wytrzymali.

To był zaledwie ułamek sekundy, w którym to mężczyźni rzucili się na siebie z pięściami. Nie dało się dostrzec, która strona pierwsza wystartowała do walki. Wymachiwali ciosami tak zawzięcie, że zamiast spróbować ich rozdzielić, każdy odsunął się krokiem w tył, nie chcąc przypadkiem oberwać. Nawet Dan ruszył się z miejsca.

Dało się słyszeć nawoływania do opamiętania się, a także groźby pod adresem obojga z nich. Na nic się zdał również i płacz Alice – wojownicy atakowali siebie jak szaleni, nie kryjąc się, nie broniąc, nie czyniąc żadnych uników. Nie było tu miejsca na pokaz sztuk walki z ninjutsu ze strony Shuna, ani tajnych technik Spectry, rodem wziętych z najlepszych lekcji walk i samoobrony u najlepszych mistrzów. Jak dzikusy szarpali się za ubrania, przeciągali i siłowali, oklepując się przy każdej okazji to pięściami, to kopniakami. W pewnej chwili ktoś musiał przerwać tę farsę, która naprawdę mogła się źle skończyć. I tym czynnikiem w postaci osoby musiała okazać się Alice. Źródło całego konfliktu.

Dziewczyna wręcz wbiegła między nich, rozdzielając ich całą sobą i w efekcie przyjmując ostatnie dwa ciosy w ramiona. Z racji, iż nie było to częścią ich myśli, jaką któryś z walczących ze sobą wojowników chciał osiągnąć, zrazu odsunęli się do tyłu. Przesiąknął ich strach na widok zranionej rudowłosej, która pod wpływem silnego uderzenia upadła na ziemię kawałek dalej. Z hukiem zderzyła się z podłogą; nie dało się jednak usłyszeć żadnych jęków bólu, a wyłącznie płacz – ciężkie, pełne smutku szlochanie.

Nic nie powiedziała, czując, że jej słowa są zbędne. Co jeszcze – sama zaczęła czuć się winna. Nigdy nie chciała doprowadzić do wybuchnięcia tak dużej nienawiści. Padły niechciane, niepotrzebne słowa, zatem milczała nie chcąc, by padły następne, bardziej bolesne.

Z trudem podniosła się z podłogi, po czym wybiegła z pokoju. Nie odwróciła się nawet na ułamek sekundy.

– Zachowujecie się dziecinnie – skomentowała po cichu Julie, bezskutecznie starając się pojąć przyczynę niepotrzebnego zamieszania.

Po Alice Shun opuścił pokój, lecz z zupełnie innym zamiarem – udał się do siebie, zatrzaskując za sobą drzwi, a następnie zaczął się pakować. Spieszył się i pomijał szczegóły wyrysowanego w głowie planu przyszłych dni; nie wyciągnął z szafy zbyt wiele ubrań, skupiwszy się bardziej na wpakowaniu w plecak jak największej ilości pieniędzy, które w obecnym świecie są niezbędne do życia. Chociaż, ostatnio… w erze Bractwa Prawdziwego, pieniądze wyraźnie nie są już wszystkim.

Pamiętając o swej przyzwoitości (lub jej braku, jak kto woli to określać…) i wpajanych od dziecka naukach ninjutsu, wyskoczył przez okno i spadł, pokonując wysokość piętnastu metrów bez szwanku. 
         Ściemniło się, a powietrze nabrało wilgotności,  jak gdyby dopiero co padał deszcz. Zebrał w sobie siły i pognał ku pozłacanej bramie; minąwszy ją wcale się  nie zatrzymywał. Biegł dalej przed siebie i zarazem jak najdalej od Młodych Wojowników, od przybranego domu. Biegł, szukając schronienia przed cierpieniem.

Rytuał trwał już dosyć długo, a końca jego procesu jak na razie nie było widać. Pozytywne wyniki zapisywały się w rozwieszonych monitorach i sugerowały obiecane, oraz upragnione osiągnięcie celu. Najlepsze było to, że bez problemu udało się dopiąć Tigrerrę do walczącej z czarną magią Runo, co równocześnie uratowało cały zabieg. Poprzedni bakugan Haosu okazał się być zbyt słaby i padł w pierwszych pięciu minutach i gdyby nie szybki powrót ze zdobyczą Bambi, możliwe, że Misaki również wkrótce by umarła.
O ile można to nazwać szczęściem, leżała wciąż na stole, oddychając chaotycznie i krztusząc się napływającą do ust krwią. Kyuzo pospiesznie przystawił jej do warg cienką rurkę, która po włączeniu zaczęła wsysać całą szkarłatną ciecz, dając tym samym upust błękitnowłosej. Nie płakała już, gdyż nie miała sił. Jednocześnie pozwalała, by czarne runy oblazły jej całe nagie ciało, zawinęły się w kręgi i naznaczyły każde miejsce swoim dzikim kształtem, powodując, iż skóra pod nimi zrobiła się bledsza, a żyły bardziej wyraziste. Tigrerra zaś zwinięta w kulkę, wisiała tuż nad nią pod wpływem mocy rytuału. Złote światło w postaci dwóch pasów tworzyło ósemkę między nimi dwiema, pokazując jak to moc przepływa z jednej istoty, do drugiej.

Będące w transie wyglądały jakby nie czuły nic, lecz w rzeczywistości – w smutnej prawdzie – wciąż czuły ból. Po prostu nie miały już siły go okazywać. Ledwo żyły, ledwo oddychały, ledwo myślały o wolności.

Tuż przy stole rytualnym, nad twarzą Runo stał Alexander i wygłaszał w półszepcie mroczne przemowy; z każdym nowym zdaniem pojawiało się coraz więcej run i  znaków, oraz coraz więcej bólu. Organizm dziewczyny był już na wycieńczeniu; próbował wylać przez jej usta na zewnątrz tony zatrutej krwi, w której mieszała się dodatkowo żółć żołądka. Już dawno wszystko z siebie zwymiotowała. Kyuzo podłączył do niej już dwunastą kroplówkę; w tej piekielnej temperaturze, która rozsadzała ją od środka, woda była niezbędna, by życie z niej nie uciekło  – aczkolwiek i tak już balansowało na ostatnich niciach.

Biedna czuła, że martwieją jej dłonie, oraz że ktoś brutalnie wbija w nią gwoździe – wszędzie tam, gdzie pojawią się czarne znaki. Co gorsza, powoli zaczynała się czuć tak, jakby jakiś wielki głaz spadał na nią i powoli, niczym tortura, miażdżył ją całą.

Już nie mogła, już nie chciała…

Wówczas Nameless opuściła panele komputerowe, mając już dość obserwowania ekranów – pragnęła przypatrzeć się ofierze i ocenić rytuał z bliska.

– Wszystko idzie bardzo dobrze… – stwierdziła z zadowoleniem.

– Bardzo dobrze – dopowiedział Kyuzo. Spojrzał na Alexandra, który wciąż czytał czarną książeczkę i wydawał się w ogóle ich nie słyszeć. – Przeszła wszystkie pierwsze fazy i wciąż żyje. Kiedy wreszcie nadejdzie ta ostatnia?

– Już nadchodzi – odparł Alexander, który niespodziewanie zamknął książkę i kiwnięciem głowy nakazał patrzeć się na Misaki.

Jej włosy zaczęły nagle zmieniać kolor. Biel szła od czubka głowy i parła w dół, do samych końcówek. Minęła krótka chwila, a całe jej rzadkie i tłuste włosy stały się czysto białe, pozbawione dawnego błękitu.

Dziewczyna ni stąd, ni zowąd zaczęła krzyczeć wniebogłosy. Teraz czuła, że coś lub ktoś szarpie ją za włosy, chcąc je wszystkie wyrwać wraz z cebulkami. Była to tylko wizja, urojenie – niestety bardzo prawdziwe w odczuciu.

– Szybko, podaj jej krew – rozkazał Pan.

Kyuzo natychmiast odszedł od stołu, by dalej doczepić do kroplówki woreczek z krwią.

– Chwila prawdy – wycedził. Jeszcze nigdy dotąd tak daleko nie udało im się dojść. Modlili się o to, aby Misaki przetrwała następną dawkę zaklęć.

Alexander otworzył ponownie książeczkę i zaczął czytać ostatnie strony, które miały zamknąć cały rytuał. Niestety wiązały ze sobą potrzebę zadania jeszcze większego bólu, który ostatnim razem rozsadził serce poprzedniej ofiary.

Niespodziewanie w pokoju zjawił się Blake.

– Jak wam idzie? – spytał na wejściu.

– Jak na razie wszystko dobrze. Wyjdź stąd lepiej – poleciła Nameless. – I tak jest tu już za dużo osób.

– Tylko się przyjrzę i spadam. – Blake podszedł do stołu i stanął po lewej stronie Alexandra. Nie przerywał mu w czytaniu. Przyjrzał się Misaki, lekko pochylając się nad jej twarzą. Nagle poczuł wielką satysfakcję. – Ja chcę być następny. Jasne?

– To nie od ciebie zależne – skarcił go Kyuzo.

– Jeszcze nie wiemy nawet, czy to przeżyje – powiedziała Nameless. – Rytuał wciąż trwa.

– Przeżyje. Na pewno przeżyje, słyszałaś, Misaki? – Blake jeszcze bardziej się nad nią pochylił.

Zrazu dziewczyna dostała drgawek. Zaczęła wić się na stole i krzyczeć, a krew jeszcze bardziej wyciekać jej z buzi. W jednej chwili wręcz  buchnęła w jej ustach, niczym wulkan, a ona zaczęła się nią dusić.

– Co się dzieje?! – zawołał Blake.

Kyuzo odszedł od stołu by pójść po coś, co by udrożniło krew i pomogło Misaki przeżyć. Kiedy zniknął w cieniu nieoświetlonego pokoju, rozległ się następny krzyk – tym razem Blake’a.

– O żeż kurwa! – ryknął Alexander.

Misaki złapała ręką głowę Blake’a i dłonią zakryła całe jego oko. Nie puszczała go, chociaż ten próbował się z całych sił uwolnić. Była w transie, nie wiedziała co robi, a robiła znacznie więcej, niż tylko trzymanie go za głowę. Po chwili runy z jej ramienia zaczęły pełznąć w stronę oka Rydera…

– Puszczaj, suko! – Blake widząc, że szarpanina nic nie daje, postanowił okładać ją pięściami. Jak się okazało, wystarczyły dwa uderzenia w klatkę piersiową dziewczyny (bardzo mocne uderzenia), aby się uwolnić. – BOLI!!! – wołał.

– Co się dzieje? – spytał Kyuzo.

– Pierdoła! Wszystko zepsuł! – wrzasnął Alexander.

– Ona umiera, róbcie coś! – nakazała Nameless.

Blake w tym czasie wybiegł z pomieszczenia, krzycząc na oślep.

Ashcro obserwował bacznie czarnowłosego ninję opuszczającego dom. Jego gniew oraz podniecenie wzrosło wówczas znacznie. Nie odrywał wzroku od monitora nawet na chwilę, pozwalając oczom delektować się tym widokiem. Nie przeszkadzało mu nawet światło lampki na chudej, metalowej łodydze, która swym jaskrawym blaskiem uderzała w ekran powodując lekką mgłę na obrazie. Nie mógł jej zgasić, bowiem zajęty był też wtedy struganiem kolejnej zabawki – następnego noża z ceramicznego tworzywa barwy czysto srebrnej. Gotowe ostrze wymagało obramowania jednego jej końca rękojeścią z doskonałej skóry – i po nią też sięgnął. Schemat tworzenia sztyletów znał już na pamięć, więc wzrok mógł nadal mieć wbity w ekran i śledzić, dokąd zmierza Shun Kazami. Momentami, zupełnie podświadome, zaciskał palce na poszczerbionym ostrzu, jednocześnie badając ostrość; z łatwością przebił się przez bandaż, a dalej skórę, pozwalając krwi wypełznąć na świat.

Jego oddech w pewnym momencie stał się szybszy i płytszy.

Patrzył się w monitor jak zahipnotyzowany, nie przeszkadzał mu nawet hałas wpadnięcia Blake’a do jego pokoju. Był głuchy na wołania kompana z drużyny.

– Ashcro!!! – krzyczał Blake. – No podejdź tu! – Zupełnie na przekór prośby zaczął biegać jak oszalały po pomieszczeniu, z cudem nie zderzając się z kolumnami podtrzymującymi sufit – jakby znał na pamięć, gdzie są rozstawione i dlatego z taką perfekcją je omijał, będąc ślepym w połowie.

Ashcro trwał dalej w swoim skupieniu, kończąc powoli swoje dzieło.

– No chuju jeden! Nie ignoruj mnie!!! – wrzasnął Blake.

– Co chcesz?! – warknął wojownik Ventusa, z bólem odrywając wzrok od monitora i wlepiając go  Blake’a. – Czego pajacujesz?

– Boli mnie i piecze jak diabli! Zrób coś! Gdzie jesteś?

– Tutaj.

Blake zaczął po omacku wyszukiwać rękoma postaci Ashcro.

– Jaja sobie ze mnie robisz?! – spytał, ale Ashcro nie raczył mu odpowiedzieć i poczekał, aż ten wreszcie go odnalazł w swoich ciemnościach. Nie dzieliła ich wcześniej duża odległość, tak więc mógł spokojnie poczekać. Już mu się nie spieszyło.

Zmrużył oczy, dostrzegając problem z jakim przyszedł do niego.

– Siadaj – polecił, wysuwając nogą krzesło na kółkach (identyczne na jakim siedział on sam), po czym pociągnął go za ubranie i w ten sposób pomógł mu usiąść.

– Ta suka Misaki mi to zrobiła! – zaczął się skarżyć. – Weź wydłub mi to oko, bo nie wytrzymam zaraz! Piecze… Tak strasznie, piecze.

– Jesteś pewien? Już nie masz jednego oka. Nie będziesz nic widzieć.

– Poradzę sobie. No dłub wreszcie!

Ashcro sięgnął po swój sztylet.

– Okej. Nie ruszaj się. Będzie boleć – ostrzegł, a następnie gdy tylko Blake zabrał rękę, przystawił nóż do dolnej powieki.

Kiedy zimne ostrze spotkało się z rozgrzaną skórą, Ryder dodał:

– Nie obchodzi mnie to, po prostu wyciągnij mi to oko, zanim znaki zejdą na jakąś inną część mojego organizmu!

Białowłosy nakierował dokładniej czubek noża, po czym docisnął lekko i zatopiło się w dolnej powiece; zanurkowało pod gałką oczną, wypuszczając na świat następną dawkę krwi. Było niezwykle ostre, więc przebijało się dalej bez problemów. Pociągnął nieco w prawo, wzdłuż tej samej linii i powoli odcinał prawą część sklejającą gałkę z powiekami. Potem zawrócił i zacząć tnąc lewą część, szarpiąc  dolną powiekę i rzadkie rzęsy. Kiedy wrócił na środek, pchnął nóż głębiej, a następnie podważył, zahaczając o dodatkowe węzły umiejscowione w środku. Blake zaciskał zęby – ciężko było mu udawać, że nic go nie boli. Krew wyciekała, spadając po jego bladej twarzy niczym zawiłe, cieniutkie węże. Moczyły jego spodnie i podłogę.

– Kończysz? – jęknął.

– Tak.

Nie wpychał noża głębiej, pozwalając gałce ocznej tańczyć na balansującym luzie – na ostatnich nitkach wiążących go z ciałem. Nagle podciął coś i zabrał prędko nóż. Blake odczytał to tak, jak gdyby nagle zdarzyło się coś, czego nie było w planie. Ashcro ni stąd, ni zowąd pchnął głowę Blake’a w dół, między kolana i nastawił swoją dłoń owiniętą w brudną szmatkę do czyszczenia noży, skutecznie łapiąc odciętą, skażoną gałkę z martwą już tęczówką.

Odtąd Blake był ślepcem, a nowy nóż został ochrzczony.

– Proszę – białowłosy podał ją pseudo–przyjacielowi. Po mimo braku wzroku, Blake swobodnie przechwycił oko z jego rąk.

– Dzięki. Idę to wyrzucić, a potem do Alexandra… Wyżalić się! – oświadczył, po czym wstał jak gdyby nigdy nic, i z równą swobodą opuścił pokój.

Ashcro na koniec zaś sięgnął po drugą, brudną ścierkę, której używał rzadziej i starannie oczyścił nóż z niebezpiecznych śladów po runach. Następnie wyrzucił ją do kosza, i rozpalił w kominku, by następnie spalić całe pudło na śmieci.

– Trzeba będzie pójść na zakupy – szepnął do siebie, kolejnie spojrzał na ekran z wyświetlaną postacią Shuna Kazamiego. – I na łowy.

_______________________________________________________

note: Ta dam! Następny rozdział. Postarałam się, by był w miarę długi. W końcu niedługo święto... Raczej nie zdążę zrobić dla Was prezentów... Jeszcze chyba większego zapierdziela w swoim życiu nie miałam... Najwyżej przyjdą, ale spóźnione. I nie chcę słuchać, że ktoś prezentu ode mnie nie chce. Za wszystkie błędy przepraszam, moje zmęczone oczy nie były w stanie ich wyszukiwać.