021. Teatr

Dan dumał w zawisłym akompaniamencie przykrego płaczu Alice i narzekań Marucho z Julie; dokładnie to kontemplował nad stanem drużyny, a raczej jego braku, gdyż przecież wszystko wręcz sypało się i degradowało w najgorszy sposób, zostawiając jedynie iluzję – fałszywe przekonanie, iż wciąż Młodzi Wojownicy istnieją. Tak przynajmniej mu się zdawało, zerkając raz jeszcze na scenę za sobą. Po chwili Alice wybiegła, jak tylko podniosła się upokorzona z podłogi – tuż za nią był Shun, zaś na końcu Spectra, który wpierw utknął w cichej stagnacji. Pochłonęły go jakieś myśli, iż nawet siedzący mu na ramieniu Helios nie był w stanie go ocucić. Dostrzegł dyskretne spojrzenia Marucho w jego stronę, oraz nieznaczny ruch warg, jak gdyby blondyn chciał mu coś powiedzieć i szybko się rozmyślał. Sprawdził, czy i Julie robi coś podobnego, lecz ta jedynie stała dygocąc lekko, ze wzrokiem wbitym w parkiet.

Hebanowe drzwi, przez które to z furią emocji wybiegła Alice, długo chwiały się się na zawiasach, a klamka – pociągnięta przez rudą z niewiarygodną siłą i napędem, omalże jej nie wyrywając – wydawała się być wystraszona. Możliwe, że gdyby Shun obniósł się z nimi w podobny sposób, zawiasy by nie wytrzymały.

Dan na wszystkich i wszystko obojętnie wzruszył ramionami – nic poza Runo go już nie interesowało.

„Drużyny nie ma” — mówił. „Bractwo nas zniszczyło.”

I chociaż nie był to tak wielki kryzys, iż można było mówić już o totalnym rozpadzie grupy, Dan głupio upierał się przy tym, niczym rodowity pesymista.

Wówczas Dragonoid stanął na biurku między nim, a ekranem śledczego komputera.

— Nie zachowujesz się jak lider! — rzekł, kiwając się przezabawnie i nieadekwatnie do sytuacji. — W ten sposób nie poprowadzisz drużyny do zwycięstwa!

— Drużyny nie ma — odparł stanowczo, jednoznacznie ukazując brak chęci do jakiejkolwiek rozmowy (zwłaszcza krytyki jego postępowań).

— Jest. Ciągle jest! Nie wolno ci nas wszystkich grzebać z powodu niewyjaśnionych romansów. To nie koniec świata, a taki powstały tutaj… trójkąt, nie jest na tyle mocny, by móc zniszczyć ducha walki i wspólnych wartości, jakimiż to się kierujemy. A twoim zadaniem, Danielu Kuso, jest przypominać o tym każdemu z drużyny i stać na straży naszej jedności!

— Drago dobrze mówi! — zawołał Gorem.

— Dan na pewno myśli podobnie — wtrąciła się Julie, chcąc usprawiedliwić bohatera jej reportaży zawodowych. — Myślę, że jest po prostu zmęczony, jak my wszyscy. Po odpoczynku zaczniemy znów myśleć i działać racjonalnie. To był długi dzień…

— Zamknijcie się wszyscy — zagroził Dan, co zaskoczyło każdego z osobna. — Jak możecie chcieć nawet odpoczywać, gdy Runo jest zagrożona… Jak możecie być tak leniwi i nie walczyć o nią…?

Operował wystarczającą ilością argumentów, aby postawić na swoim i – jak lider – wydać rozkaz do innego działania. Tak chociażby sądził, aczkolwiek znów spotkał się z protestem. To go irytowało, kwasiło twarz i niweczyło jego duszę, pełną jeszcze nadziei.

— Na pewno nic jej nie jest Dan — odezwał się Marucho. — Bractwo nic jej nie zrobi, póki mamy zakładniczkę… Nie będą ryzykować. A odpoczynek jest ważny, żebyśmy mogli razem działać.

— Tak, Marucho ma rację! — zgodził się Gorem, którego chybione poszukiwanie siedziby Bractwa wykończyło do granic możliwości, iż nie myślał o niczym innym, jak o ciepłej, puchowej poduszce.

Nie wiedząc czemu, Dan wyobraził sobie nagle jak w ogarniającej go złości rozrywa wojownikom brzuchy i wywija trzewia na płoty sąsiadów. Chodziło o życie jego ukochanej, a oni kpili sobie z nieprzewidywalnego oraz bezlitosnego nieraz to losu – tak jakby oni byli panami sytuacji, gdzie to przecież przegrywali z Bractwem w tej zaciekłej potyczce, co najmniej trzy do jednego. Gdyby mógł, splunąłby na ziemię z wolą żarliwych emocji. Z trudem osiągnął powściągliwość w tej kwestii i zamilkł.

Przyjaciele widząc jego stan i milczenie, zdecydowali się z wolna opuścić pokój. Na końcu wyszedł Spectra, który postanowił kontynuować swoje przemyślenia w innym pokoju. Dan został sam – nie licząc Dragonoida. Ten wierny przyjaciel nawet w ciszy postanawiał wspierać go obecnością. Chociaż Kuso tego nie okazywał, wiedział, iż dodaje mu to siły i nie pozwala partnerowi upaść.

Ku jego zdziwieniu, Dan przemówił:

— Możesz też wyjść i mnie zostawić samego, Drago.

— Nie mam zamiaru. Widzę jak cierpisz i to mnie przeraża — odparł baku-smok, ważąc każde słowo.

— Przypomnij sobie jak ty się czułeś, kiedy Werna była zagrożona.

— Pamiętam cały czas i rozumiem cię w stu procentach. Tym bardziej chcę ci towarzyszyć i pomóc przez to przebrnąć!

— Przebrnąć — powtórzył Dan, z wyczuwalną trochę odrazą w głosie względem owego wyrazu. — Przez to nie można przebrnąć. Ja muszę po prostu ją odbić! A ciągle, do cholery, stoimy w miejscu!

— Poczyniliśmy kroki od ostatniego czasu.

— Czyżby? Reszta wmawia sobie, że niby posiadanie tej suki w piwnicy jest jakimś sukcesem! A ja czuję, że dajemy się zwyczajnie wykiwać. Skąd pewność, że może czegoś nie kombinują? Że nie dała się złapać?

— Przecież stanęła do walki i uciekała… A przegrała przez truciznę Shuna. Jak niby miałaby dać nam wygrać?

— Nie wiem… Ale coś mi to wszystko śmierdzi — ucichł, spoglądając na ekran kamery nadzorującej Maurę.

— Za bardzo się martwisz. Stajesz się zbyt dużym pesymistą, Dan.

— Tu nie chodzi o jakiś pesymizm… Ja po prostu wiem, jak ci wszyscy z tego Bractwa są pojebani… Sam rozmawiałeś z jej bakuganem — tu wskazał na Maurę — wiesz, jaki jest psychiczny. Chcą zniszczenia wszystkiego dla absurdalnej idei.

— Wiem — przyznał Drago. — Ale nie wierzę, by ryzykowali życiem swojej wojowniczki. W końcu jej potrzebują, a pierwszego dnia powiedziała nam o śmierci Runo. Równie dobrze mogliśmy ją wtedy zabić, jednak wolimy trzymać jako zakładnika i jestem pewny, że coś z tego zyskamy.

— Ta… — cmoknął Dan. — Co najwyżej wizytę Bractwa u nas.

Raz jeszcze wojownik Pyrusa wyciągnął czarny smartfon z kieszeni spodni i wszedł w pikselową galerię. Po chwili ukazało mu się zdjęcie swojej luby; ten szczery i radosny uśmiech, rozweselone, morskie oczy, słodkie usta oraz zdrowe, błękitne pukle włosów były cudem harmonii. Czysta postać piękności, którą mu odebrano. Której nie mógł odzyskać. Znów załamał ręce, zacisnął pięści i pociągnął nosem. Nienawidził swojej bezradności.

 — Mamy komunikator, którego Marucho jeszcze nie sprawdził — przypomniał Drago.

Spectra nie mógł znieść wątpliwości, co do autentyczności uczuć Alice względem niego. Już wcześniej wiedział, że między nią  a Shunem coś było; sama mu się zwierzała, jednak wierzył, iż jest to zamknięta przeszłość, o której już nie usłyszy. Mimo tego odezwała się w nim zazdrość. Alice była jego i koniec. Nieustępliwe pytajniki straszyły go, że jest inaczej – że uczucie łączące niegdyś dziewczynę z Shunem wcale nie umarło i teraz właśnie o sobie przypomniało. Oprócz strachu, poczuł swego rodzaju również żal widząc, jak Shun zagorzale prowadzi z nim rywalizację o jej serce. Skoro on ją tak kocha, to czy ona jego też?  Niby dziewczyna kazała mu się uciszyć, lecz jednak coś musiało się wydarzyć, że Kazami nagle zrobił takie wystąpienie. Ponadto nic nie robił sobie ze „sprzeciwów” jego dziewczyny, tak jakby uważał je za fałszywe.

„Może ona odstawiała tylko pokaz przede mną i wcześniej do czegoś między nimi doszło, o czym Alice nie chce mi powiedzieć?” — zamartwiał się.

Szybko potem wyrzucił z siebie te myśli przekonując się, że to tylko głupie obawy wywołane właśnie przez zazdrość, a Alice na pewno jest z nim szczera. A jeśli nie, to kłamstwo ma krótkie nogi i prędzej czy później pozna prawdę. I tu dochodził do innej konkluzji — czy się o to modlić? Z przestrachu, że dziewczyna kocha jednak innego, sam zaczął zastanawiać się, czy i jego uczucia są prawdziwe. Podziwiał jej wygląd, pociągała go ciałem, a jednak znał ją zbyt krótko by móc szczerze pokochać. Właśnie to zrozumiał, że zbliżył się do niej z powodu magiczności czekoladowych oczu i rdzawych loków.

„To nie jest miłość. Czemu wydaje mi się, że ją kocham…?”

Z drugiej strony głowił się nad całą możliwością zaistnienia prawdziwego związku między nimi. On był Vestalianinem, zaś ona – Ziemianką. Czy mogą złączyć swe rasy i żyć normalnie, tak jak to żyją pary na ich rodzinnych planetach? Już wyobrażał sobie podróże do niej… A potem, gdyby spędzili ze sobą parę lat i padłaby decyzja o małżeństwie, ktoś musiałby się przeprowadzić… On nawet nie myślał o zostawianiu Vestalii; jest tam zbyt ważną teraz osobą…

— Patrz jak chodzisz! — zawołał nagle Helios. O mały włos, a Spectra wywróciłby się na schody, do których właśnie dotarł. Miał zamiar iść do pokoju Alice wierząc, że ją tam zastanie.

— Zamyśliłem się — mruknął Phantom.

— Widać. Hmpf. O czym? Pewnie o tej samicy?

— Nie inaczej — przyznał. — Oraz o naszym związku.

— Do prawdy musiałeś wybrać sobie Ziemiankę? Vestalianki są równie piękne. Od tej tutaj śmierdzi ciągle Maskaradem, drugą świadomością i fałszywością! — mówił Helios. Trochę za głośno, więc wojownik Darkusa przyciszył go gestem dłoni.

— Fałszywość bym wykreślił. Alice jest szczera i zagubiona. Nie jesteśmy razem długo, może robię tylko za podparcie w tym trudnym dla nas wszystkich czasie, ale czuję, że mimo wszystko przelewa jakieś uczucia do naszego związku. Na pewno mnie nie zdradza. A jeśli jest tak, że nie jest ze mną szczęśliwa – chociaż jeszcze nie dała mi się wykazać – to niech mi to zwyczajnie powie. Mam zamiar z nią o tym porozmawiać.

— Do czasu uporania się z Bractwem raczej nie wykażesz się w żadnym związku — skomentował Helios. — Poza tym nie lubię twojego przywiązywania się do samic.

Spectra parsknął śmiechem.

— A to dlaczego? — zapytał.

— Bo o niczym innym wtedy nie myślisz! Wolę, kiedy myślisz tylko i wyłącznie kategoriami walki. Kiedy ostatnio walczyliśmy dla samej przyjemności? No? Przypomnij mi.

— Z trzy miesiące temu — strzelił Spectra. — Nim Mira zginęła…

Zatrzymał się na schodach, by uderzyć pięścią w tynkowaną ścianę. Drobny kurz posypał się w dół.

— Pieprzony Kazami. Stracił u mnie miano przyjaciela — wycedził. — Jak on może sądzić, że ja, który straciłem najwięcej przez Bractwo, mogę się z nimi bratać?!

— To właśnie robią emocje, kiedy w naszym życiu pojawiają się samice.

— Sam kiedyś oddasz się jakiejś samicy.

— Nigdy! — huknął Helios. — Nie chcę, no i… która by mnie zresztą chciała? W połowie jestem robotem!

— Na pewno masz wiele adoratorek. — Uśmiechnął się.

Wkrótce dotarł do drzwi od pokoju Alice, przed którymi zatrzymał się na dłuższy moment.

— Nie przeszkadzaj mi w rozmowie teraz, ok? — poprosił.

— Ta jasne. Jak zwykle zresztą — mruknął coś tam jeszcze, po czym wskoczył do wewnętrznej kieszeni płaszcza Spectry.

Phantom nie marnował czasu. Natychmiast zapukał do drzwi, szykując w głowie pytania, jakimiż to zaraz obrzuci Gehabich.

— Kto tam? — dosłyszał jej łamiący się głos. Płakała.

— Możesz otworzyć drzwi? Chcę porozmawiać — rzekł Keith, ściągając maskę z twarzy. To ma być  rozmowa bez żadnych iluzji i owijania w bawełnę. Bez żadnych teatrzyków.

— Keith, przepraszam, ale nie chcę rozmawiać — rzekły drzwi. Głos był coraz bardziej stłumiony, cichy, smutny…

— Ale to ważne. Proszę, otwórz drzwi — nalegał.

Niestety odzew już nie nadszedł.

Trudno. Nie będzie naciskać.

Zrezygnowany Keith odszedł. Powróciwszy na dolne piętro minął drzwi od biura, w którym wciąż czatował Dan; skierował się do kuchni, gdzie sięgnął po talerz z niezaniesioną więźniowi kolacją. Skromne dwie kanapki z drobiowym pasztetem, oraz szklanka niegazowanej wody na popitkę. Sam Keith nie lubił ziemskiego pasztetu ani chleba. Gustował w znacznie innych potrawach, o których zapewne kiedyś zechce coś powiedzieć.
Pomimo ciążących mu na sercu przykrych uczuć, pamiętał o powinnościach i planie drużyny. Nie chciał, aby wewnętrzne sprzeczki przeszkodziły wyciągnięciu informacji od wroga.

Obszedł stół do cna wyczyszczony z talerzy po ostatnim posiłku wojowników, a potem wyszedł na korytarz główny spowity lekkim mrokiem. Nie chciało mu się zapalać światła; wszystko widział na pozór dobrze i bez trudu trafił do wpuszczonych w wapienną ścianę drzwi. Sień tutaj kończyła się z kamienną posadzką. Ten sam kamień leżał na murze za drzwiami do piwnicy i ginął w czarnej ciemności. Wtedy już pokusił się o zapalenie światła, aby nie wywrócić się na dość starych schodach.

Skręcił w prawo i powiódł do szklanych ścian. Czerwona postać leżała na podłodze, przykryta własnym, szkarłatnym płaszczem. Podniosła na niego nieznacznie głowę i bodajże wyczuła zapach niesionego jedzenia, gdyż zrazu wstała, podchodząc do otworu w drzwiach. Jej płaszcz z bakuganem pozostał na ziemi.

Maura poczuła, jak serce przyspiesza pompowanie krwi.

— No proszę — odezwała się, dostrzegając zarys sylwetki gościa. — Spodziewałam się rudej. Muszę przyznać, że ta odmiana to miła niespodzianka.

— Już nie przesadzaj — rzucił beznamiętnie Keith. — Ktoś musiał ci przynieść jedzenie.

— Czyżby jakieś problemy w drużynie? — spostrzegła.

— Nie, skąd — skłamał. Musi bardziej uważać na słowa. — Po prostu większość woli, byś zdechła tutaj z głodu.

Maura uniosła do góry lewą brew.

— Ciężko im się nie dziwić, czyż nie? — dopowiedział Vestalian.

— No… powiedzmy — cmoknęła.

„Czy już zacząć?” — szepnęły jej myśli. „Czy już zacząć grać? Drugiej szansy mogę nie mieć…”

— To miłe, że chociaż ty się o mnie zatroszczyłeś. Czyli będziesz się mną teraz opiekować? — spytała.

— Tego nie powiedziałem. Dostarczyłem ci jedzenie, bo mam jeszcze resztki sumienia. — Zbliżył się do otworu w drzwiach i przecisnął przez nie talerz, a potem ostrożnie szklankę wody. Szczęście, że było wystarczająco szerokie na takie dostawy.

— Jasne… — Maura zmieniła ton głosu na bardziej smutny. — Lepiej mnie zabijcie od razu. Bractwo po mnie nie przyjdzie, jestem bezwartościowa. W sumie… przyzwyczaiłam się nawet do tego, że wszyscy chcą się mnie pozbyć… — urwała, a głos jej się złamał w połowie. W aktorski sposób odwróciła się, udając poniekąd skruszoną i załamaną swym smutnym losem. Jej postawa wywoływała współczucie oraz ciekawość, które pochwyciły szponami Keitha.

Nim jednak coś odpowiedział, zastanowił się, czy to aby nie podstęp.

— Czyżby? Cóż, jeśli tak jest to faktycznie marnie z tobą — udał obojętność. Wciąż pamiętał, co zrobiło mu Bractwo i nie mógł od razu spróbować spoufalić się z więźniem. Kto wie, czy to nie ona porwała Mirę?

Maura zerknęła tylko na niego przez ramię. Ku zdziwieniu Vestaliana, jej oczy szkliły się, niby od gotujących się łez. Kucnęła, by podnieść swój płaszcz i bakugana. Tym samym dała pomysł na inny temat.

— Ten bakugan — zaczął Keith — jest ci bardzo bliski, prawda?

— Owszem. Aż tak to widać?

Przyjrzał się, jak go tuli do twarzy.

— Aż za bardzo — ocenił. — Nie mogę zrozumieć jednego… Okazujecie względem siebie emocje, nie jesteście z nich wyprani. Wiesz co to strata i mocno ją przeżywałaś, a jednak… Chcesz razem ze swoją bandą zranić cały świat… Na serio nie masz sumienia?

— Ja robię tylko to, co mi każą! — zawołała. — A ty nie udawaj, że mnie znasz.

— Wykonujesz rozkazy jak żołnierz. Czy składałaś przysięgę, czy nie, zawsze jest wybór.

— Ja go nie mam. Uwierz mi.

— Zawsze jest. Trzeba tylko dojrzeć to drugie wyjście.

Maura oparła się o ścianę, upozowując rozważanie nad jego słowami. W rzeczywistości kpiła sobie z niego w duchu.

Co z kolei myślał Spectra?

„Unosi się i ucisza co chwilę. Czyżby toczyła wewnątrz siebie jakąś walkę? Może jest szansa, żeby przekabacić ją na naszą stronę… Muszę być ostrożny i spróbować ją przestawić… poruszyć w niej dobro.’

— Zastanów się nad naszą propozycją — powiedział. — Lepiej dołączyć do nas, niż tu gnić. My nie jesteśmy jak Bractwo Prawdziwe, które potrafi porzucić swoich kompanów.

Maura spuściła wzrok.

Na odchodne Keith rzucił jeszcze pytaniem:

— Chcesz zdradzić mi swoje imię?

Spojrzała na niego z dziwnym błyskiem w oku.

— Maura Skywish. — Ukłoniła się – jak zwykle tak samo nisko, gdy to staje chociażby do walk.

— Keith Fermin.