003. Desperacja

Na oczy jako pierwsze spadło wybudzenie. Z wolna otwierały się i marszczyły przy tym brwi, straszone przez oślepiający brzask odbijający się od bielonych ścian. Zrazu poczuł twardy ból w potylicy, a płuca odzyskawszy siłę zaczęły porywać haustami powietrze, tak jakby wyrwano go z nagłej akcji. Wówczas Dan zrozumiał, że przez nieznany mu period czasu był nieprzytomny. I tylko jeden wyraz pojawił mu się w głowie, jednocześnie besztając jego duszę – Runo.

Pobladł z lamentu zdając sobie sprawę w jednej chwili, że jej nie ma. Związany obowiązkiem chronienia sympatii wykazał się być nieudacznikiem – tak się właśnie karcił. Za jakie grzechy nie był w stanie jej pomóc? Karcące echo wspomnienia krzyków i nawoływań ukochanej w parze z obrazem, jak desperacko wnoszona jest na obcy statek, ubliżało mu jeszcze bardziej. Przymknął powieki i zacisnął mocno pięści oszołomiony całym zdarzeniem licząc, że może to wszystko to tylko jeden zły sen, z którego się obudzi.

Ale tak się nie stało.

– Daniel? – Z zamyślenia wyrwał go znajomy głos przyjaciela, Dragonoida.

Zanim dał mu jakąkolwiek odpowiedź, chociażby lekkie skinięcie na niego głową świadczące, że słuch ma nadal dobry, rozejrzał się po pokoju, w którym się obudził.

Z pewnością nie znajdował się u siebie w domu, ale w pomieszczeniu wyglądem wzorującym się trochę na salę szpitalną. Cztery mlecznobiałe ściany zamykały się w prosty kwadrat, które przedzielały pistacjowe drzwi, gdzie o tym samym kolorze była pościel łóżka, na którym leżał Dan. Przeraził go brak okien oraz jakichkolwiek innych przedmiotów – jedynie mała szafka stała obok jego łoża, a na niej bakugan pyrusa.

Ciało bez żadnego uszczerbku, tak więc on sam wyszedł cało. Nadal prześladowało go pytanie – jak długo był zemdlony?

– Drago? – odezwał się z zachrypłym szeptem. – Gdzie jesteśmy? Jak się tu znaleźliśmy? – rzucił prostymi pytaniami w tak zafrasowanej chwili.

– Jesteśmy w BakuganCity, w szpitalu Alice – odparł. – Straciłeś przytomność po tym, jak… – nie dokończył, za co Dan był mu wdzięczny. Nie miał najmniejszej ochoty słyszeć, że Runo porwano, a on jej nie uratował.

Niespodziewanie klamka od zielonych drzwi opadła w dół i w wejściu stanęła znana mu postać o długich, srebrnych, lśniących włosach – Julie. Gdy jej granatowe tęczówki zlustrowały oprzytomniałego Kuso, dziewczyna raptem pisnęła, oświadczając swoją radość i wychyliła się za siebie, wręcz wrzeszcząc donośnie:

– Dan się obudził! Szybko! Obudził się!

– Julie, nie krzycz, błagam – jęknął Kuso, łapiąc się za obolałą głowę. Kiedy zjechał dłonią niżej na prawy policzek, poczuł zimne strupy. To od bolesnego tarcia twarzą po betonowym asfalcie podczas lądowania. Czy zostanie mu blizna? Jeśli tak, większa będzie wtedy jego vendetta na porywaczach.

Srebrnowłosa piękność przytknęła zmysłowo drobną dłoń do ust, czyniąc w ten sposób gest mówiący „już będę cicho!”.

Raptem jak jeden mąż zbiegli się do pokoju starzy przyjaciele, wchodząc gęsiego po kolei – Julie, Marucho, Shun i Alice – i dodatkowo jeszcze – Spectra. Na jego widok Dana zaatakowały negatywne uczucia gniewu i złości, gdzie kontrolująca je podświadomość pragnęła tylko jednego – obrzucić Phantoma odpowiedzialnością za to, co się wydarzyło.

– Ty – zaczął bojowo nastawionym tonem. – Ty gnojku, sprowadziłeś ich na nas! – wrzasnął, energicznym susem wypełzając z łóżka. Już miał rzucić się rękoma na jego szyję, ale zblokował go Shun.

– Dan, uspokój się! – rzekł do niego nija. Spectra natomiast bacznie obserwował, ni to drgnął, ni to rzekł.

– Dan, proszę wypij to. – Zrazu podeszła do niego rudowłosa Alice, której  gęste, lśniące włosy zdecydowanie urosły przez te dwa lata i teraz kaskadą fal opadają niemalże aż za kolana. Dziewczyna podała mu biały kubek z gorącym, ale z zdatnym do picia trunkiem. Pachniało herbatą.

– Nie chcę – burknął. – Chcę wiedzieć dokąd oni polecieli. Chcę wiedzieć, co z Runo. – Z powrotem  usiadł na krawędź łóżka, dłonie mocno na niej zaciskając. Wówczas Shun odstąpił od niego o krok i razem z Alice popatrzyli po sobie.

– Wypij, jeśli chcesz odzyskać siłę – dopowiedziała i postawiła kubek na stoliku obok, by był w każdej chwili gotowy do jego dyspozycji.

Zapadła przytłumiona cisza, którą po upływie jakichś dwóch minut bezczynności złamał falset Spectry.

– Ostrzegałem cię Dan, ale nie chciałeś mnie słuchać – skwitował srogo. I choć Daniel bardzo chciał zwalić winę na niego, sumienie w głębi uświadamiało go, że nie powinien był lekceważyć jego słów. Jakże mógł być tak nierozsądny? Czy to chęć zaimponowania Runo tak go zaślepiła, iż przestał słuchać prawdy? A może to arogancja i pewność siebie, że ze swoim super Dragonoidem nic mu nie grozi? Super bakugan, którego nie raczył zabrać ze sobą, kiedy nadeszło niebezpieczeństwo.

– Musimy uratować Runo – wydukał cicho Kuso. Zranionymi i przepełnionymi zarazem zmartwieniem oczami popatrzył na Marucho, który od zawsze był wielce wychwalanym specem komputerowym o nieludzkiej mądrości. Natychmiast zabrał głos:

– Robię wszystko, co w mojej mocy aby namierzyć to Bractwo Prawdziwe, ale… - przerwał i zerknął na Spectrę.

– Ale Runo raczej już nie żyje – dokończył nazbyt poważnie, jak na taką wagę znaczenia użytych słów.

Dana nagle zaszokowało, odebrawszy również głos, wdech i wszelkie czucie w partiach ciała.

– N-nie – zaprzeczył mu, chociaż słowa niełatwo wydobywały się z ust przez powstałą gwałtownie gulę w gardle.

– Nie pamiętasz, co ci o nich mówiłem? – zapytał Spectra smutnie tak, jakby uraziło go, że Kuso nie przykładał chyba nawet uwagi do tego, co mu przekazywał. – Nie pamiętasz nagrania? Oni są bezwzględni. Kogo złapią, tego od razu biorą do eksperymentu, którego nie da się przeżyć…

Przed oczami Kuso zjawiły się nieproszone obrazy wyobrażenia tego, jak jego ukochana cierpi będąc skuta do rytualnego stołu, jak złote światło obdziera ze skóry jej ciało, jak z wystraszonym błękitnych oczu uciekają stróżki łez… Serce zaczęło szybciej pompować krew, że aż dudnienie stało się słyszalne dla innych. Źrenice zawęziły się w panice, a palce jeszcze mocniej zacisnęły się na krawędzi łóżka szpitalnego.

„Nie, to nie może być prawda” – powtarzał w myślach. „ To niemożliwe. Ona na pewno żyje. Musi żyć”.

Julie nie mogła znieść widoku tak okrutnie przygnębionego starego obiektu uwielbienia.

– Och, może jednak żyje. Może jej nic nie zrobili, zważywszy na to, że jest jedną z wybranych wojowniczek – rzekła i zwróciła się do Spectry.: – Mówiłeś, że nas potrzebują, ale razem z naszymi bakuganami. A Runo nie ma strażniczego bakugana, więc może…

– Jest szansa, żeby ją uratować – wtrącił Dan, a jego przygaszony głos zaczął odzyskiwać swoją barwę.

Wtem Alice drgnęła, przypomniawszy sobie o swoim Hydranoidzie, który teraz śpi skulony w kulkę w jej pokoju. Nie zniosłaby jego utraty, a rozumiejąc, jakie czyha niebezpieczeństwo na nią i na niego, odezwała się drżącym głosem:

– Nie ma ze mą Hydranoida. Muszę iść po niego. – I wyszła, a Shun i Spectra odprowadzili ją wzrokiem.

Alice nie miała daleko do swojego pokoju. Prawda jest taka, że stworzyła swój nowy w szpitalu, by być zawsze na miejscu w razie nagłego alarmu. Niezwykle troszczyła się o bezpieczeństwo bakuganów.

– Przybyłem tu, żeby ich powstrzymać i jednocześnie pomścić Mirę – przemówił Phantom. – Z waszą pomocą z pewnością uda mi się pokonać to Bractwo. Dan – zwrócił się do niego – dołącz do nas, a wtedy, jeśli Runo faktycznie żyje i tylko jest więziona, uratujemy ją.

„Do nas” – powtórzył w myślach Kuso. „ A więc wszyscy inny moi przyjaciele się zgodzili. Tylko ja nie rozumiałem na początku powagi zagrożenia?”.

– A mam jakiś wybór? – Podniósł się, nie zdejmując niemiłego spojrzenia ze Spectry. – Marucho, proszę, znajdź ich. – Zmienił głos na milszy dla niego. – Chciałbym pobyć teraz sam z Drago.

– Jasne – odparła uprzejmie z niezwykle troskliwym uśmiechem Julie. Pospiesznie opuściła pokój, a za nią Spectra i Marucho.

Shun również, ale chwilę przed tym zwrócił się do Dana z otuchą:

– Nie martw się, Dan. Będzie dobrze. Damy radę. – Po czym pozostawił Kuso samego ze swym bakuganem, nad którymi wisiało widmo nieprzyjemnej rozmowy, w której będą musieli wyjaśnić sobie to i owo.

●

Sierp księżyca czcił niebo mlecznobiałym światłem, a wokół niego kołysały się beztrosko jaśniejsze od tła chmury. Noc była wyjątkowo spokojna, jak na wydarzenia przeszłe oraz te, które dopiero się kształtowały i miały nadejść. Nawet wiatr delikatnie targał jej rdzawe loki z ciepłym powietrzem.

Alice w dłoniach kryła Hydranoida, który okazał się być bezpieczny. Przy niej. Przy jej sercu, gdy go tuliła. Tak wiele dla niej znaczył. Przyjaciel, strażnik, opiekun i pamiątka – te role odgrywał w życiu tejże sieroty. Nie potrafiła i nie chciała nawet wyobrażać sobie, co by to było, gdyby go straciła. Myśli wnet znów pognały ku Jemu – do alternatywnego ego, części jej duszy i osoby wpychającej ją w sidła melancholii rozmyślań. A także niepożądanego tęsknienia. Pewna rzecz kłuła serce dzień w dzień po każdej nocy. Trudziła się z zapytaniem, czy to ona jest prawdziwą właścicielką tego ciała? A może to Maskarad jest jej prawdziwym Ja? Tamte chwile przemiany to delirium, czy może moment, kiedy powraca właściciel, a ona jest jedynie intruzem?

„Jedno jest pewne – Hydranoid jest teraz mój, nie jego. I to ciało też jest moje, a ja istnieję.”

Tylko dlaczego jeszcze została pokarana nękającymi objawieniami Maskarada w snach? Ileż to dni minie, kiedy na jej uroczej twarzy przestaną kwitnąć sine oczodoły świadczące o niewyspaniu się organizmu?

Mała gwiazda na niebie świeciła dla niej szczególnie mocniej, bawiąc się w opatrzność.

– Piękny wieczór. – Usłyszała męski głos zza swoimi plecami.

Spectra. Ten blondwłosy Vestalianin, który nieubłaganie nosi maskę ­– przypomina jej Jego.

– Tak. Rzeczywiście – zgodziła się, nie omieszkując dodać również nieśmiałego półuśmiechu.

– Hydranoid śpi w głębokim śnie. Wyszłaś taka wystraszona upomniawszy się o niego. Co się stało? – spytał.

Jakże ona nie chciała o tym rozmawiać.

– Po prostu – mruknęła – kiedy usłyszałam o tym, że Runo prawdopodobnie nie żyje i znowu o tym, jak to brutalnie mordowane są bakugany oraz i właściciele… Po prostu… Po prostu musiałam pójść upewnić się, że z Hydranoidem wszystko w porządku. – Opuściła głowę chcąc zdusić jęk zmartwienia. Rude pukle włosów napadły na jej twarz i zagrały kurtynę.

Spectra bezwstydnie dłonią zagnał kosmyki z jednej strony za ucho, pragnąc widzieć jej twarz.

– Jest dla ciebie bardzo ważny – rzucił stwierdzeniem. Głos miał bezbarwny.

– Tak. Bardzo – wydusiła z naciskiem na swoje słowa. – Ale… nie wiem czy jestem gotowa walczyć o jego bezpieczeństwo…

– Jak to? – zapytał nie kryjąc zdziwienia. – Nie wiesz, że w obliczu niebezpieczeństwa każdy z nas znajduje zawsze siłę na to, by walczyć o nas i naszych najbliższych? Tacy z natury jesteśmy, my Vestalianie i ludzie. To tak zwany instynkt. Tak samo bakugany instynktownie będą walczyć o nas. Spójrz chociażby na Dana. Jeszcze parę godzin temu był bezwzględnie przekonany, że nie pomoże nam z Bractwem…

– Ze mną jest inaczej – wydukała i poczuła raptem, że do oczu napływają nieproszone łzy.

– Inaczej? – powtórzył z zaintrygowaniem. – Chodzi ci o Maskarada?

Kiwnęła głową, wzdychając. Unikała walk, bo bała się, że kiedyś nieszczęśliwie zdarzy się tak, że Maskarad wręcz ją pochłonie, a ona nie wróci…

– Uczyłem się historii Maskarada, nie ukrywam – rzekł. Alice natychmiast spojrzała na niego. Czy jej także?! Na tę myśl oblała się rumieńcem. – Sam wiem dużo też o mocach rdzeni i ich wpływach na ludzi. Jeśli zechcesz, Alice, mógłbym pomóc ci przezwyciężyć świadomość o resztkach Maskarada w tobie i pomóc ci zapomnieć. Musisz być tylko pewna, czy tego chcesz.

Zastygła w milczeniu.

„Chcę tego?” – zapytała samą siebie. Nie znała odpowiedzi i Spectra wyczytał to z jej zabłąkanych, czekoladowych oczu.

– Cóż, kiedy będziesz już pewna, wiesz gdzie mnie szukać – dodał ironicznie, bo jasne było, że teraz on, jak i reszta starych wojowników przebywać będzie w jednym miejscu, a mianowicie u niej w szpitalu, gdzie najbezpieczniej.

Na pożegnanie ujął jej dłoń swoją i na aksamitnej, beżowej skórze złożył skromny pocałunek. I odszedł, a ona została sama na balkonie szpitalnym, skąd był przecudowny widok na BakuganCity. No, nie do końca sama.

Z cienia te megalomańskie i uwodzicielskie gesty Spectry oraz całą rozmowę obserwował skryty Ninja Ventusa.