004. Mroczny czas

Nie, Dan! Nie! – krzyczał Dragonoid, twardo kłócąc się ze stwierdzeniami przyjaciela. – Wcale nie chcę wrócić do Vestroii. Chcę zostać tutaj, z tobą. Zwłaszcza, że jestem potrzebny tobie, gdyż grozi ci niebezpieczeństwo!  Kuso znów pokręcił głową. Uważał, że bakugan nie chce się otwarcie do tego przyznać, ponieważ boi się zranić jego uczucia. – Dlaczego nie chcesz tego przyznać? – Bo to bzdura! Łączy nas niezwykła przyjaźń, Danielu. I jak mówiłem, nie zostawię cię po tym, jak Runo porwano i na ciebie jeszcze polują! – Nie pamiętał, kiedy ostatnio tak się na niego unosił. – Ja sobie poradzę… – wycedził, wcale nie będąc tak do końca pewnym swoich słów. – Za to nie zniosę myśli, że męczysz się na Ziemi i tęsknisz za rodzinną planetą. Przecież tam jest twoje miejsce… tam możesz być z Werną… Dragonoid zamilkł, porwany przez wspomnienia. To był argument, nad którym porządnie musiał się zastanowić. Piękna, biała smoczyca… Jego smoczyca. Werna… – Dan – zaczął bez pośpiechu – owszem, mogę być tam z Werną, ale podobnie jak ty, ja nie umiałbym znieść myśli, że zostawiłem ciebie na Ziemi w obliczu tak wielkiego niebezpieczeństwa. Żaden strażniczy bakugan nie wybaczyłby sobie tego, gdyby jemu partnerowi coś się stało, bo nie był przy nim. – Nie chcę, żeby coś ci się tu stało przez to całe popierdolone Bractwo… – urwał, kuląc głowę. Nagle tyle uczuć się w nim zebrało, że jedyny upust dla emocji kłaniał się w postaci płaczu. Jednakże on dusił łzy. Nie mógł sobie na nie pozwolić. Nie mógł się zrobić miękki. Nie teraz. Nie, kiedy Runo jest w niebezpieczeństwie, podobnie jak reszta jego przyjaciół i on sam. Tu potrzebna była tylko i wyłącznie determinacja oraz gotowość do walki, a nie użalanie się nad sobą. Dragonoid jednym susem wskoczył mu na prawe ramię ze stoliczka. Zakołysał się do przodu i do tyłu, po czym odparł: – Zawsze w obliczu niebezpieczeństwa trzymaliśmy się razem. Czy był to Naga, Zenonheld, Dharak albo MagMel, zawsze walczyliśmy razem. Jako partnerzy i przyjaciele. Razem jesteśmy najsilniejsi i najbezpieczniejsi. Tak jak nasi przyjaciele. Dan pociągnął nosem. Grzywka zakrywała jego mokre oczy. „Runo, moja Runo” – te słowa stały się jego mantrą. – „Być może, gdybym wziął ze sobą Drago, uratowałbym ją…” – Niech ci będzie, stary – zgodził się, mrucząc pod nosem. Wysilił się na pewny półuśmiech. – Ale jak tylko rozwalimy to całe Bractwo, wracasz do Nowej Vestroii. – Z trudem przyszło wypowiedzieć mu te ostatnie słowa. Nie umiał jeszcze wyobrazić sobie pożegnania, niestety czuł w głębi serca, że tego Dragonoid potrzebuje. – Jeszcze wrócimy do tego. Lepiej chodźmy już spać, Dan. Późno, a my musimy mieć siłę na następny dzień. „Spać?” – powtórzył w myślach wojownik Pyrusa. Dopiero, co się obudził. Jakże zresztą ma on teraz spać spokojnie? Jak, kiedy notorycznie drażnią go myśli o tym, że ukochana może zginąć w każdej chwili? Drago i tak, i tak zeskoczył z niego z powrotem na szafkę, gdzie na jej powierzchni ciągle stała niewypita - oraz zimna już – herbata od Alice. Nie czekając na przyjaciela, zamknął się w kulkę. I chociaż wydawać by się mogło, że bakuganowi znacznie łatwiej jest o wszystkim zapomnieć i pogrążyć się we śnie, to w głębi ganił się za bycie mało elokwentnym, za to, że pozwolił sobie na oglądanie zdjęć zapomniawszy o tym, iż Dan może wrócić w każdej chwili, zobaczyć to i zacząć myśleć właśnie w taki sposób, jaki nie chciał, a także, że nie potrafił skuteczniej go pocieszyć, gdyż sam nie wiedział jak – za Werną płakał. Zaiste śmierć miłości Dana, to niczym powrót bólu, który musiał znieść on sam. Wierzył, że sen przyniesie mu jakieś krótkie ukojenie i siłę. A przynajmniej starał się w to wierzyć. ● Atramentowa noc przyćmiła już całą półkulę ziemską, a każda zamieszkująca ją żywa istota pogrążona była w głębokim śnie. Jedynie para awanturników ze skutym, nieprzytomnym więźniem wciąż żyła pełnią energii i powoli zmierzała w stronę siedziby swego bractwa, wylądowawszy gdzieś w północnym skrawku Europy. Bardzo daleko od miejsca porwania. Przebierali przez brukowaną drogę ku monumentalnemu pałacowi, wybudowanemu trzy wieki temu. Ogrodzony teren szczycił się piękną aranżacją ogrodów, których waga udekorowania była niezwykle ważna. Regularnie zakomponowane zaznaczały się podziałem na symetrię dwuboczną wzdłuż alejki wiodącej do wejścia pałacu, biegnącej przez sam środek ogrodu. Równo strzyżone drzewa, krzaki i kwiaty zasadzono na planach figur geometrycznych, a całą zieleń dopełniono jeszcze pojedynczymi ławkami i fontannami. I tak to wszystko kuliło się w cieniu wspaniałości ogromnej budowli, której boniowane kondygnacje zostały wyraźnie podzielone przez duże, prostokątne okna, porozdzielane mniejszymi, kwadratowymi. Wybudowany na założeniu planu prostokątnego, budynek dobudowane miał po obu stronach boczne skrzydła, znacznie przedłużone do linii zabudowy ulicy. Dach łagodnie stromy zakończony został murkiem, gdzie na attyce  porozstawiano alegoryczne figury. Pałac mimo wszystko wydawał się być lekki, a fasady - lekko odrywającej się od lica budynku - prawie nie dało się czuć, dzięki przepruciu bryły arkadą. W oczy rzucały się półkolumny i pilastry udekorowane korynckim wzorem – liściem akantu. Wszystko aż nazbyt antykizowane. Ale za to efekt fenomenalny i zabierający wdech w piersiach. Blake i Maura nie zastali żadnej straży przy wejściu, gdyż to zbędny element. Choć pałac był stary, zainstalowano w nim kamery i najnowocześniejszy system obronny, zatem zmartwienia, iż jakiś nieproszony gość może wtargnąć na ich teren, usuwano z myśli natychmiast. Wojownik Darkusa zapukał do wielkich, mosiężnych drzwi i zrazu z ukrytej dziury w ścianie wysunęła się kamerka. Zlustrowawszy dokładnie ich postaci oraz więźnia wydała sygnał, w tym polecenie do systemu, po czym wrota się otworzyły. Maszerowali żwawo marmurowym korytarzem o słabo ciosanych płytach i z podłogą okrytą bordowym dywanem. Z każdym nowym krokiem zapalały się równomiernie i automatycznie pochodnie, oświetlając następne skrawki holu. Wkrótce dotarli do centralnego pomieszczenia pałacu – wielkiej, okrągłej sali z rzeźbami posągów zwycięskich ludzi z historii Ziemi, jak i również z pochodniami oraz postawionym na środku kulistym stołem. Dalej, naprzeciwko wejścia i na samym końcu wnętrza stał wzniesiony na dużym piedestale tron. Jednakże nikt na nim nie siedział. Blake puścił nieprzytomną Runo, a ta chodź z hukiem spadła na ziemię, nie obudziła się. – Ostrożniej – skarciła go Maura, rzucając na niego jednocześnie srogie spojrzenie spod długich rzęs. – Nie może być uszkodzona, jeśli ma przejść rytuał. Ryder prychnął w odpowiedzi. Oczywiście w głębi przyznał się, że powinien bardziej uważać, ale na zewnątrz zależało mu zachować obojętna postawę, by opinia jego osoby pozostała nienaruszona. – I tak zapewne nic z niej nie zostanie – skwitował pod nosem. – Nie. – Rozległo się krótkie i donośne warknięcie, którego brzmienie pobudzało skórę awanturników i wywoływało dreszcz, paraliżując przy tym bodźce i członki. Raptownie zza złoto zdobionych ram tronu wyłoniła się postać do połowy oblana cieniem, padającym od wysokich ścian. Skąd się tam wziął? To mało istotne w obliczu tej osoby – tego Pana. Wysoki mężczyzna o czarnych, cienkich włosach i twarzy pozbawionej detalu (wyłącznie z parą dużych oczu, gdzie tęczówki, prawie że białe, stawały się przezroczyste w świetle; z prostym nosem i z ustami zamykającymi się w chudą linię) przystanął i wyprostował się. Jego palce niczym węże oplotły framugę dostojnego krzesła. Spojrzenie Alexandra sprawiło, że zarówno Blake jak i Maura utracili posłuszeństwo swych ciał, a także poczuli się, jakby byli obecni tylko duchem. – Mówiłem jasno, że wybrańcy nie zostaną wzięci do rytuałów, dopóki fazy prób nie zakończą się sukcesem na naszych obiektach doświadczalnych – rzekł, kończąc lekko zduszonych śmiechem. Powoli wyłonił się bardziej z ciemności i obszedł tron, a następnie zszedł po małych schodach do swoich towarzyszy. Towarzyszy, którzy nieudolnie próbowali przestać się trząść. Runo wnet drgnęła i jęknęła, przykuwając na siebie wzrok całej trójki. – Co jej podałeś? – zapytał Aleksander. – Prochy i środki nasenne w dużej ilości, dożylnie. Jeszcze pośpi mocno przez dwie godziny – odparł w miarę spokojnie. – Nie było żadnych przeszkód ze sprowadzeniem jej tu? – Popatrzył na Blake'a, potem na Maurę. – Ogólnie to nie – odpowiedziała mu bordowowłosa. – Kuso się pojawił, ale bez swojego Dragonoida. Liczyliśmy, że w takim razie uda nam się jego również schwytać. Ale na ratunek mu zjawił się Spectra Phantom. Zdecydowałam, że lepiej będzie, jak nie będziemy ryzykować, a odlecimy od razu z Misaki i przy okazji uniemożliwimy im próbę pościgu, niszcząc jego statek, którym przyleciał. – Mhm. – Tak czy siak Pan wolałby usłyszeć inną wersję - taką, że pokonali Spectrę i pojmali jego, Dana oraz Runo. – Czy jej bakugan Tigrerra został zlokalizowany? – wtrąciła Maura, wskazując palcem na nieprzytomną. Oczy Alexandra intrygująco przyciemniały. – Tak. Kyuzo, Aschro! – zawołał. System znów się uruchomił. Pomieszczenie zaburczało, a za Maurą i Blakiem zstąpiły z sufity dwie smugi światła, które zaraz powiększyły się i uformowały w ludzkie ciała. Z jednej wyszedł białowłosy Aschro z posępną miną, a z drugiej (również ponury) szatyn – Kyuzo. – Tak, panie? – odezwali się w tym samym momencie. – Blake, weź naszego gościa i zamknij w celi – rozkazał Alexander, ignorując zasady wychowania i każąc przybyłym poczekać. Ryder posłusznie opuścił salę, zabierając ze sobą biedną Runo. – Wy zaś – tu zwrócił się do nich po chwili milczenia – razem z Maurą udacie się po Tigrerrę do Nowej Vestroii. Komputer do tego czasu powinien również znaleźć Preyasa. Jego również schwytacie. – Jak-sobie-życzysz – odpowiedział powoli mu tylko Kyuzo, w sposób snujący znudzenie monotonnością, aczkolwiek wcale tak się nie czuł. Wbił ręce w kieszenie, po czym odwrócił się na pięcie i skierował ku wyjściu, z kolei Aschro zaraz za nim. Tylko Maura pozostała ze spuszczoną nieco głową. Zaciekawiła tym Alexandra, którego lewy kącik ust powędrował do góry. Delikatnie pochwycił jej podbródek i uniósł słodką buźkę, zmuszając szafirowe oczy do złapania kontaktu z jego. – Co się stało? Bordowowłosa wyrwała się z powrotem, opuściła twarz i spojrzenie. Pan zamrugał, lekko marszcząc brwi i wnet wyraz fizys dziewczyny oraz cała postawa zmieniła się diametralnie. Źrenice jej oczu, przysłoniętych subtelnie rzęsami, powiększyły się, wargi zrobiły się wilgotne – dolna opadła niżej od górnej – na twarzy zawitał rumieniec, a całe ciało naparło na niego obnażonym za bardzo biustem. Atmosfera przybrała na cieple. – Podróże mnie męczą. Wolałabym zostać tutaj. Z tobą – mruknęła podniecająco. Nie zdejmowała wzroku z lustrującego ją Alexandra, który ponownie się uśmiechnął.  Aluzyjnie pogłaskał ją po zaczerwienionym poliku, zaś drugą dłonią objął w talii. – Zrób to, co kazałem – rzucił. Doprawdy nieustępliwy. – Gdy wrócisz odpoczniesz u mnie, w moim łóżku. – Raptem oswobodził ją ze swojego dotyku i oddalił się w stronę tronu. Maura pozostała w sytuacji zupełnie nie takiej, jaką chciała osiągnąć. Nienawidziła dnia, w którym Alexander stał się odporny na jej uwodzenie. Niegdyś potrafiła obejść pewne rozkazy, co przyczyniło się też do tego, że zasłużyła na miano jego ulubienicy, szczycącej się najwyższą rangą wśród reszty członków Bractwa Prawdziwego. Poświęcała nawet swoje ciało – kochała się z nim dając rozkosz jemu, a sobie nie, byle tylko osiągnąć jakiś swój cel. Jednakże od ostatniego czasu przestało to działać. Po raz kolejny de facto zauroczyła sobą Alexandra, ale ten nie ustąpił i nie pozwolił jej pozostać w pałacu. Za to, jak gdyby za karę, wykorzystał to, że próbowała go uwieść i nakazał wstawić się po powrocie w jego sypialni, czego Maura wcale nie chciała. Rumieńce zniknęły. Teraz na twarzy zawitał marudny grymas. – Twoje umiejętności przydadzą się przeciwko temu Spectrze, jeśli nadal będzie towarzyszył wybrańcom – dodał Pan.