008. Wola

Chwilową ciszę i skupienie w pomieszczeniu znów rozdarł krzyk Kazamiego, który wreszcie przełożony został z noszy na łóżko (a w zasadzie na sam materac). Wszyscy starali się jak najmniej naruszać jego ranę, ale nawet przy wielkim skupieniu i staranności nie udało się bezboleśnie go przenieść. Oczy Shuna całego oblanego potem wodziły dookoła, mając przed sobą wszędzie rozmazane twarze i o dziwo nieoślepiające światło lamp.

– Nie czuję ręki… nie czuję… – jąkał, znów wysilając się na podniesienie głowy, by zobaczyć jak połowa kończyny z dłonią nie chce poruszyć palcami, tak jak każą bodźce z mózgu…

Zamieszanie wokół, jak i nieprzyjemny hałas wraz z ciągłym ruchem, nie sprzyjał jego samopoczuciu. Ale nie miał chwili na myślenie o tym jak poprosić ich, by się uciszyli, gdyż jedyne co non stop dręczyło głowę było to, że nie może ruszać swoją ręką i ból mięśni przy miejscu cięcia.

– Zatamujcie mu jeszcze raz tą krew! Trzeba zmienić te bandaże! – krzyczał gdzieś Spectra.

– Stracił jej strasznie dużo… Morfinę mi dajcie!... Krew, krew, co to za grupa krwi?... Gdzie ta morfina?!... – Głos doktora.

–  Tutaj. – Dostrzegł vestaliańską pielęgniarkę.

– Nie, ta nie jest dla ludzi…!

Nagle odchrząknął krwią.

– D-dan…? – Wzrokiem poszukał przyjaciela, ale wszystko było zamazane. Nie mógł go znaleźć. Dopiero, gdy poczuł uścisk w drugiej dłoni spostrzegł niewyraźne zarysy sylwetki Kuso i tej jego czupryny. Nie widział niestety twarzy ani tego ogromnego współczucia i zmartwienia, a także czegoś jeszcze… Poczucia winy.

– Jestem tutaj. Trzymaj się stary – rzekł.

– S-spirit…? – szepnął za Bakuganem i wówczas zielona kulka otworzyła się przy jego twarzy.

– Jestem tutaj.

Ponownie zachłysnął się swoją krwią.

– A-alice…? – mruknął ledwo słyszalnie w tym hałasie. – Alice?

Alice nie było.

– Dan – zawołał go Spectra. Kuso niechętnie odszedł od Shuna, który i tak był w zbyt dużym amoku, by zorientować się, że przyjaciela obok już nie ma. Phantom poprosił go na osobność, gdzie przy okazji do kosza wyrzucił brudne bandaże.

– Co jest? – spytał. Był taki moment, że liczył na jakieś pocieszenie, jakąś dobrą nowinę, ale twarz Spectry, a w zasadzie Keitha bez maski nie wróżyła nic pozytywnego.

– Nie umiemy mu pomóc. Nie mamy krwi dla niego, a w dodatku nie mamy jak zszyć ręki, bo nasze vestaliańskie lekarstwa i znieczulenia zaszkodzą jego organizmowi…

– Jak to…? – rzucił retorycznie. Wtem podszedł do nich doktor, który otarł dłonie od krwi w biały ręcznik.

– Nie mam jak mu pomóc, jestem bezradny. Zmieniłem opatrunek i dałem neutralne zioła na znieczulenie, może zaśnie. Rana jest porządnie zatamowana, ale i tak stracił tak wiele krwi, że nie sądzę, aby przeżył noc… Bez lekarstwa z Ziemi mu nie pomogę, przykro mi…

– Więc zabierzmy go na Ziemię – zasugerował Kuso, łypiąc raz jeszcze oczami pełnymi nadziei.

– Nie przeżyje podróży. 
Danowi zawitał pomysł, by samemu z Drago udać się na Ziemię, gdzie jest Alice, która ma wszystko co potrzebne. Jednak statkiem podróż potrwa zbyt długo, a jego Dragonoid po dwóch latach odpoczynku od wszelakich walk i korzystania z mocy Pyrusa przeszedł do bardziej neutralnej formy, tj: siła jego mocy zmalała, a niektóre zdolności poszły w niepamięć. W dodatku czasu na przypominanie sobie nie było...

– Argh! – Zdenerwowany uderzył pięścią w blat przybocznego stolika, że aż postawione na nim naczynia zatrząsnęły się. – Musi być coś, cokolwiek, co może mu pomóc! – dodał jeszcze, aczkolwiek sam walczył z niedopuszczaniem do siebie myśli, że Shuna nie da się uratować.

Jeszcze raz spojrzał na nieprzytomnego przyjaciela, którego blada skóra kontrastowała się niesamowicie ze szkarłatnym odcieniem krwi. Przerażał go widok tak rannego wojownika ninja, który zawsze świecił twardą postawą, i że zawsze się miało wrażenie otaczającej go niezniszczalnej aury. A jednak nie był skałą, jak to by się zdawać mogło…

Zdesperowany do granic możliwości tym widokiem, Dan opuścił towarzystwo Spectry i doktora razem z Drago, aby skierować się do osobnego pokoju, takiego gościnnego, gdzie było łoże, jedno okno i komputer z nawigacją oraz z systemem umożliwiającym komunikację.

Tam poczuł nagłe uderzenie zmęczenia, a oczy zrobiły się niemiłosiernie ciężkie. Niestety nie mógł zasnąć – nie chciał z resztą, bo świadomość, że jego najbliższy przyjaciel może umrzeć w każdej chwili nie dawała mu spokoju ducha. Przeczesał ręką włosy i poprawił założone gogle.

– Co mam robić, Drago? – zwrócił się do przyjaciela z widzialną potrzebą pomocy w oczach. Czerwona kulka otworzył się przy jego twarzy. – To wszystko moja wina. Moja…

– Chciałbym ci pomóc, Dan, ale sam nie wiem, co możemy zrobić… I proszę, nie obwiniaj się, bo wcale tak nie jest – odparł mu Dragonoid.

– Owszem jest. Gdybym nie był tak porywczy i spokojnie opracowalibyśmy jakiś plan, dalibyśmy radę temu Bractwu…

– Przestań, Dan. Sam widziałeś, że nie są normalni. Nawet z planem nie bylibyśmy przygotowani. Całe szczęście, że mamy Tigrerrę, Preyasa i Gorema. Obwiniać o porażkę moglibyśmy się jedynie wtedy, gdybyśmy stracili jeszcze ich.

– Gdybyśmy byli na Ziemi, Shunowi nic by nie było… Nie daruję sobie, jeśli stracę i jego…

– Ale nikogo nie straciłeś, Dan! – Drago uniósł ton głosu. Po chwili zapadła cisza, a Dan zaczął kalkulować ostatnie wydarzenia, a także próbować obmyślić jakiś plan działania. Nic mu jednak do głowy nie przychodziło.

– Powinienem pogadać o tym wszystkim z resztą.  – Podniósł się z łóżka i usiadł przy wielkim komputerze. Był już gotów, aby wstukać dane i połączyć się z Marucho, kiedy zatrzymał się w połowie, gdyż coś go olśniło – a mianowicie, co im powie? Jak zacznie? Jakie słowa dobrać? W jaki niby sposób ma im powiedzieć, że Shun jest ranny i to z jego w sumie winy, i że naprawdę chciałby uniknąć obwiniania jego osoby z ich strony? Niby Bakugany uratowane i bezpieczne, a jednak jakim kosztem… Znów złapał się za głowę i westchnął ciężko, podczas gdy rozumiejący go Drago usiadł mu na ramieniu i również wydał z siebie wydech.

Postanowił wziąć się w garść i połączył się z Marucho, który akurat wyczekiwał rozmowy.

– Dan, nareszcie ktoś się odezwał! – powiedział blondyn. – Co się działo z wami?

– Bractwo jakoś przedarło się  przez system obronny vestalianów i zaatakowało Tigrerrę, Preyasa i Gorema… Ale spokojnie, są bezpieczne…

– Mój Gorem…! – W monitor wepchnęła się Julie cała wystraszona.

– Wszystko z nim okej, Julie – powtórzył Dan.

– Wszystko w porządku, Dan? Nie mówisz tego ze zbyt dużym entuzjazmem – spytał Marucho.

I tu przez chwilę Kuso zawahał się z odpowiedzią. Powiedzieć, czy nie? – główkował. Z jednej strony jasne, że powinien, ale co dalej…? Ma dopuścić do tego, że i oni będą chodzić zmartwieni i pożerani przez strach? Okłamać ich nie mógł, a ponieważ już był na linii, przełknął ślinę i ułożył zdanie.

– Nie, nie jest w porządku… Bractwo okazało się być zbyt silne… Było ich tylko troje, nas też, a więc po równo, ale i tak przewaga była po ich stronie. Nie byliśmy przygotowani, to raz, a dwa, nie są normalnymi ludźmi… – westchnął.

– Co się stało, Dan? – dopytywała Makimoto. Kiedy Daniel ujrzał w jej oczach szykujący się wybuch strachu, zawahał się kontynuować. Sumienie było jednak silniejsze.

– Jeden z nich robił dziwne rzeczy. Kontrolował jakoś moc Ventusa, że jego Bakugan był mu wręcz zbędny. Potrafił ciąć… strasznie brutalnie… Shun z nim walczył.

– Shun? Nic mu nie jest, prawda? – wtrąciła Alice, która ni stąd ni zowąd pojawiła się w ekranie.

– Został ranny – dokończył Dan. – I to poważnie. Praktycznie ma odciętą rękę, a Vestalianie nie umieją mu pomóc, bo nie mają zwyczajnie lekarstw dla Ziemian… – pociągnął nosem. W oczach Dana Kuso zaczęły zbierać się prawdziwe łzy.

Zaś Alice zasłoniła usta dłonią, jak gdyby chciała zdusić krzyk płaczu, który i tak nie naszedł, bo jej oddech i serce nagle zatrzymały się.

– J-jakto – mruknęła Julie. – Nie da się mu pomóc?

– Przywieźcie go do mnie! – Alice niemalże krzyknęła.

– Chciałem, ale on nie przeżyje podróży. Stracił za dużo krwi… Tak mi przykro… Zawiodłem was wszystkich. – Po tych słowach Kuso rozłączył się, ignorując jeszcze krótkie zawołanie Marucha, by tego nie robił. Załamany upadł bez sił na łóżko i oddał się szlochaniu. W niepamięć poszła duma, po prostu płakał i bił się pięścią w pierś, w myślach karcąc się za swoją bezradność.

A z kolei zrozpaczony stanem za równo Shuna jak i swojego partnera Drago, usiadł na poduszce przy jego głowie i bez skutku starał się go dalej uspokoić, oraz pocieszyć.

●

Alice wręcz wpadła w histerię.

Płuca odmawiały posłuszeństwa, nie chciały pobierać równym i spokojnym tempem powietrza. Zaraz po tym jak Dan się rozłączył, pobiegła do swojego pokoju i tam siedząc na łóżku próbowała nie myśleć o tym, co usłyszała. Jednakże jak, skoro tu chodzi o Shuna? O Shuna, który zawsze był jej przyjacielem i wsparciem – oboje byli osieroceni i rozumieli się świetnie, a jeszcze nie tak dawno coś iskrzyło między nimi, czuła to. Gdzieś przepadły wspomnienia o kłótni i nieprzyjemnie chłodnych postawach Kazamiego. Były tylko ciepłe myśli o wspólnie spędzonych chwilach; jak mieli piknik na łące usianej w różowe kwiaty, jak ganiali się niczym dzieci po lesie (gdzie Shun przy okazji popisywał się swoimi zdolnościami ninja), a także dzień jej urodzin, w którym ona pragnęła jego pocałunku i widziała, że on też, ale przyjaciół wkoło było zbyt wiele, a więc oboje się ostatecznie wycofali…

Rozpętał się jej ciężki płacz. Nie chciała go stracić, nie mogła, ale przecież słowa Dana była jasne: nie ma sposobu, żeby mu pomóc. Tam lekarze są ograniczeni swoją wiedzą o medycynie vestaliańskiej, z kolei ona, która może coś zrobić, ma również związane ręce, gdyż siedzi na Ziemi.

Wspomniała chwilę, w której zaproponowała mu, aby został z nią, po tym jak ona zdecydowała się zostać. On musiał wyruszyć i ona też by mogła. Miała swoje obowiązki w szpitalu, a jednak obowiązki wobec drużyny nagle stały się dla niej ważniejsze. Jest jedynym medykiem w drużynie – właśnie zdała sobie z tego sprawę – powinna być zawsze w pobliżu walczących. Powinna być zawsze blisko i gotowa im pomóc.

A utknęła na Ziemi, kiedy Shun jest ciężko ranny…

– Alice, proszę cię, nie płacz – powiedział Hydranoid, tulący się w jej rudych lokach, które kaskadą opadły na pościel łóżka, gdzie leżała dziewczyna. – Proszę cię – powtórzył. Niezręczna  dla niego sytuacja, gdyż on nie był przyzwyczajony do pocieszania. Nie pamiętał, kiedy widział ją płacząca. Przez ostatni czas promieniowała ciągle szczęściem. Wystarczyło, żeby pojawiło się Bractwo, by zniszczyć ten cudowny okres. Bakugan Darkusa poczuł wzrastającą w sobie nienawiść wobec tejże organizacji.

– Nie mogę tu tak siedzieć bezczynnie – stwierdziła Alice, ocierając cieknące po zaróżowionych policzkach łzy. Z wolna podniosła się z łóżka i usiadła na jego krawędzi.

– Co masz zamiar zrobić? Nie masz statku ani pilota, by lecieć na Vestroię. A nawet gdybyś miała, nie zdążysz na czas…

– Jest inny sposób transportu, Hydranoidzie. Taki, który zajmuje tylko chwilę.

– Masz na myśli… – Bakuganowi słowa utknęły na końcu języka.

Alice wstała i podeszła do szafek o beżowym drewnie stojących przy biurku. Tam przeszperała szuflady, do których nie zaglądała już od bardzo dawna. Trzęsącą się ręką wyciągnęła hebanowe pudełko zamknięte na małą, srebrną kłódkę. Na łańcuszku zawieszonym na szyi trzymała do niego kluczyk i nim je otworzyła.

– Karta Teleportacji Maskarada – powiedział Hydranoid na widok starej i dawno nieużywanej karty. – Dawno z niej nie korzystałaś. Może mieć na tobie skutki uboczne związane z nim. Pamiętasz, kiedy używałaś jej po raz pierwszy? Nie potrafiłaś poradzić sobie z wytrzymaniem negatywnej energii rdzenia Ciszy. Jesteś pewna, że chcesz jej użyć?

Alice w momencie przypomniała sobie dzień, w którym spróbowała użyć po raz pierwszy owej karty, a także silny ból głowy jaki później nadszedł. Jednak było to i tak nic w porównaniu z tym, jak następnie traciła przytomność, bo pojawiała się maska…

– Hydranoidzie, innego wyjścia nie ma. Nie pozwolę Shunowi umrzeć – rzekła, po czym sięgnęła po swoją torbę, w której miała zawsze wszystkie podręczne i podstawowe rzeczy, mogące się przydać nawet teraz w przypadku Shuna. Jedynie torebek z krwią brakowało. Na całe szczęście znała jego grupę, a ponieważ znajdowała się w szpitalu, w którym był pokój, gdzie trzymano krew, udała się tam i spakowała ją ze sobą również.
Hydranoid towarzyszył jej przez całą drogę. Upewniwszy się, że wszystko ma ze sobą, stanęła na środku korytarza i uniosła dłoń z kartą przed siebie.

– Ale to może zaszkodzić tobie!

Gehabich uśmiechnęła się do niego szczerze i promieniście.

– Jestem silna, kochany. – Wyciągnęła do niego rękę, na którą wskoczył Bakugan Darkusa, a zaraz po chwili oboje zniknęli w tęczowym świetle.

__________________________________

NOTE: Króciutki, wiem.