009. Nadzieja

Zastygłe mięśnie jego ciała wołały lekkim bólem. Nagłe podniesienie się z łóżka wywołało zaś zaburzenia świadomości - przyćmiły widok oczom, oraz pozbawiło Dana na chwilę równowagi. Nie miał jednak co leżeć w pokoju gościnnym i męczyć, wystarczająco załamaną duszę, nieudaną konwersacją z przyjaciółmi. Miał chęć zadzwonić do nich ponownie i zacząć przepraszać. A jednak stwierdził później, że takie użalanie się nad sobą, jak i błaganie o przebaczenie nie pomogą Shunowi.

Wyszedł z pokoju i udał się do białego pomieszczenia, w którym spał jego przyjaciel. Nie spodziewał się, że zastanie tam również Spectrę.

— O, Dan. — Wyrwany z bezczynnego wpatrywania się w ekrany mówiące o stanie Kazamiego Spectra, nie ukrywał zaskoczenia. — Gdzie byłeś?

— Można rzec, że w pokoju obok. Rozmawiałem z Marucho i z Julie. Powiedziałem im o tym, co się stało — odparł smutnie.

— Jego stan się pogarsza z minuty na minutę. Ogromnie mi przykro, że nie potrafimy mu pomóc…

— Wiem. Mnie też…

— Nadal jednak miejmy nadzieję.

— Jaką nadzieję? — zapytał Dan, po raz pierwszy od chwili rozpoczęcia się rozmowy podniósł wzrok. W jego kasztanowym tęczówkach tliło się głębokie cierpienie. — Wszystko idzie nie tak, jak powinno. Najpierw Runo zostaje porwana, dowiadujemy się, że jej życie wisi na włosku, a teraz jeszcze Shun umiera!

— Dan — wtrącił się Dragonoid, z zamiarem powstrzymania go przed dobijaniem się.

— Taka jest prawda, Drago — dodał Kuso. — Nie ma nadziei.

Zapadło milczenie.

Spectra swoimi lazurowymi tęczówkami lustrował załamaną postawę Dana. Doprawdy nie mógł uwierzyć w to, że  wszelkie jego walory niezłomnego bohatera poszły w zapomnienie.

Nagle pomiędzy nimi wybuchło tęczowe światło, promieniujące na wszystkie strony kojącym ciepłem. Zrazu uformowało kobiecą sylwetkę, chwiejącą się i słabą w swej postawie. Pojawiła się Alice z twarzą potwornie bladą. Wraz z całkowitym zmaterializowaniem się, karta w jej dłoni przestała błyszczeć, a ona sama zaczęła upadać.

— Alice! — zawołał Spectra, który w ostatniej chwili dobiegł do niej i złapał w swoje ramiona, ochraniając ją tym samym przed bolesnym uderzeniem o zimną podłogę. — Co ty tu robisz? Jak ty tu w ogóle…?  — rzucił pytaniami, nie dowierzając własnym oczom.

— Nie pamiętasz? — mruknęła z na wpół otwartymi oczami. Pokazała mu kartę, a wówczas Keith przypomniał sobie, jak to już kiedyś miał z nią styczność.

— No tak — rzekł. — Tamten chłodny wieczór, kiedy zabrałaś mnie na przejażdżkę. — Uśmiechnął się promieniście do niej, a ona odwzajemniła.

— Witaj, Drago — przywitał bakugana Hydranoid.

— Hydranoid! Dobrze was widzieć!

Alice już powoli odzyskiwała siły. Taka teleportacja po tak długim czasie przerwy okazała się nie być najbezpieczniejsza.

— Nadzieja — wyszeptał Dan. Obecność Alice pobudziła w nim na nowo wiarę. Podszedł do niej i razem ze Spectrą pomogli jej wstać. — Wiesz, jak pomóc Shunowi, prawda?

— Oczywiście, po to tu jestem — odparła.

Niespodziewanie Dan przytulił ją z całej siły, a oczy znów go zapiekły.

— Ratuj go — dodał.

Gdy już wypuścił ją z uścisku, Alice wreszcie dano było spojrzeć na rannego i nieprzytomnego Shuna. W tym samym momencie serce zakuło ją jak jeszcze nigdy dotąd. Przystawiwszy dłonie do ust, stłumiła w sobie krzyk rozpaczy.

— Och, Shun. — Podeszła do niego i objęła jego zimną twarz, która przybrała kolor niemalże kredy, pragnąc dać mu uczuć.

Widok zaś jego ręki, która choć fachowo została zatamowana, przeraził ją do cna.

— Gdzie jest wasz lekarz? Będę potrzebowała jego współpracy — zwróciła się do Keitha.

— Pójdę po niego — odparł jej, po czym opuścił pokój.

Daniel podszedł do rudowłosej, nie kryjąc swojego zmartwienia.

— Dasz radę go ocalić? — spytał.

Gehabich zajęła się rozpakowywaniem wszystkich zabranych rzeczy na stole, który stał tuż obok łóżka Shuna.

— Taką mam nadzieję — rzekła.

„Nadzieję” ­– powtórzył w myślach Kuso. Po raz kolejny trzymał ów słowo długo na języku.

— Bynajmniej zrobię wszystko, co w mojej mocy — zapewniła.

Tymczasem wrócił Spectra wraz z vestaliańskim doktorem, którego szczerze zdumiał widok tej, która miała wybawić Kazamiego od śmierci. Zdecydowanie spodziewał się kogoś starszego.

— Jak mogę ci służyć pomocą? — zapytał.

— Nie znam się na tym sprzęcie dosyć dobrze — oświadczyła. — Trzeba mu dać tą krew. — I podała mu woreczek z bordową cieczą.

— Muszę was poprosić o wyjście — dodał jeszcze lekarz, spoglądając na stojących niczym dwa posągi Dana i Keitha.

Keith przytaknął skinieniem głowy, a następnie położył Danowi rękę na ramieniu i razem z Drago i Hydranoidem opuścili salę.

Trwał zimny zmierzch, a mlecznobiały blask czystej pełni był w stanie przyprawić o dreszcze każdego. Najgorsze jednak i tak było zimno w celi pod ziemią, gdzie i również znajdowały się piwnice oraz zamrażarki. W takim uporczywym chłodzie siedziała Runo, głodna i spragniona. Cała dygotała, nie mogąc ogrzać się zmęczonymi już od pocierania ciała ramionami. W dodatku jej stan psychiczny pogarszał się, bo i samotność znęcała się nad nią.

Jako jedyna była więziona i chociaż towarzyszył jej Blake, to jednak nie był on najlepszym lekarstwem na odizolowanie od przyjaciół.

— Rybko! — Usłyszała jego głos. — Rybeńkoooo!

„O nie, znów tu idzie… Nie, błagam, nie! Zostaw mnie już…” – błagała w myślach. Desperacko pociągnęła nosem i wierzchem dłoni otarła łzy.

— Rybko? — Blake przykucnął przy kratach jej celi, wyszczerzając jedno, czerwone oko. — Nie podoba ci się, jak mówię do ciebie „rybko”?

Runo nie odpowiedziała mu.

„Błagam, idź sobie. Daj mi spokój!”

— N-nie, nie, nie nazywam cię tak, bo przypominasz mi rybę czy coś — oznajmił. — Jeżeli mam określić, co mi przypominasz, to mogę powiedzieć, że na przykład krystaliczną wodą. Jeśli patrzeć na twoje włosy. No chyba, że mam się kierować oczami to… to w sumie też z wodą! Tylko bardziej taką wodą morza… O, właśnie! Z oceanem mi się twoje oczy kojarzą!

„Mówisz tak bardzo bezsensu… Idź sobie…!”

— Z oceanem, do którego można by potem wrzucić twoje ciało, kiedy już zdechniesz — dokończył. Ton jego głosu nie zmienił się, cały czas był przyjacielski - sympatyczny.

Runo zaszlochała cicho.

„Dan… Gdzie jesteś?”

— Jedzenie ci nie smakuje, co? — spytał, zerkając na leżące w kącie naczynie z białą „zupą”. — W sumie też bym nie chciał jeść tych glutów. Ha! Po co zresztą bym miał? Dopiero co się najadłem przepyszną kolacją. Jemy przy takim okrągłym stole, wiesz? Jest on swego rodzaju symbolem takiej naszej równości i wspólnoty. No okej, Olek jest Panem. Ale przecież wiadomo, że w każdej parafii musi być ta jedna głowa, która o wszystkim będzie decydować, co nie? W ogóle to nie mów mu, że nazywam go Olek, dobra? On tego nie lubi. — Mrugnął do Misaki, która usilnie starała się go ignorować. — Tak czy inaczej — kontynuował. — Na kolację był kurczak, chleb, sałatki, wino i tak dalej, i tak dalej. Przeważnie posiłki jemy wszyscy razem, ale ponieważ trójka z nas jest na misji, zjedliśmy sami, to jest ja, Bambi i Olek. A na misji to wiesz, jest ten Aschcro, Kyuzo i Maura. Prawdopodobnie schwytali przy okazji już też twoich przyjaciół.

Runo zatkała sobie uszy.

Nagle Blake wstał.

— Oho! Wrócili — oświadczył. — Czuję ich. Wiedziałaś o tym, że potrafimy się nawzajem wyczuwać? Wiesz, łączy nas taka więź, która jest bardzo, ale to bardzo szczególna. Nie potrafię ci dobrze wytłumaczyć, na czym ona polega. Tak czy inaczej wszyscy jesteśmy związani ze sobą. Niczym rodzina. Potrafimy siebie wyczuwać, nieźle, co nie? Nie bez powodu nazywamy siebie „Bractwem Prawdziwym”. Nikt nigdy nie zdradzi. Każdy działa dla tego samego celu. Jednego celu. Wspólnego celu. — Przeciągnął się. — Czas iść. Miło się rozmawiało, rybko. O, i bym zapomniał! Tak się rozgadaliśmy, że wypadło mi powiedzieć, czemu w końcu nazywam cię rybką! Widzisz, na kolację też była ryba! — zarechotał.

Runo zaczęła głośniej szlochać.

— Nie kryję, że sam chciałbym cię zjeść. I robić z tobą takie rzeczy, że ho, ho! Dawno nie ruchałem, kurczę. — Posmutniał zrazu. — Okej, idę już! Jeszcze przed snem pogadamy znów, hm? Papa, rybko!

I poszedł. Runo dziękowała Bogu, aczkolwiek wiedziała, że prześladowca jeszcze wróci. Niemniej jednak każdy czas bez niego był niczym błogosławieństwo. Nawet jeśli musiała cierpieć z zimna i z głodu, w całkowitej samotności.

Tak bardzo chciała by mieć przy sobie Dana. Tak bardzo chciała by mieć przy sobie Tigrerrę… Tak bardzo też chciała, aby jej nadzieja, że zostanie uratowana nie okazała się być ułudną.

Alexander siedział prosto na wielkim tronie, a jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. W całej zaś sali było nieskazitelnie czysto oraz jasno, a potężne światło biło do przepięknego, srebrnego żyrandola.

Wtem do Sali weszła trójka wojowników wysłanych wcześniej na misję do Vestroii. Wówczas również pojawiła się Bambi w towarzystwie Blaka.

Ashcro wystąpił naprzód.

— Nie udało nam się — oświadczył. Te słowa odbiły się echem w uszach Pana.

— Nie?

Blake, przełknął głośno ślinę, aczkolwiek on akurat mógł czuć się bezpiecznie.

— Dlaczego? — zapytał Pan. Wydawało się, że jego głos złagodniał.

— Wojownicy tam byli. Nie wszyscy, no ale trzech było. Oraz vestaliańska armia — mówił Ashcro.

Maura i Kyuzo z kolei stali w milczeniu. Ona ze spuszczoną głową, a on z rękami wbitymi w kieszenie spodni.

— I co z bakuganami? — zapytał Pan dosyć retorycznie.

— W rękach Wojowników…

I zapadła niebezpieczna cisza.

Alexander zmrużył oczy, a po chwili wstał wolno z tronu i wziął głęboki oddech.

— CZY WAM ODEBRANO ROZUMY, CZY MOC, ŻE PONIEŚLICIE KLĘSKĘ?! — wrzasnął, a jego ton cisnął trującym bólem w serca trójki wojowników.

Atmosfera zrobiła się naprawdę groźna.

— Maura! — zwrócił się do bordowowłosej, a jej ciało całe zadygotało. . — Wojowników było tylko trzech. Posiadasz najsilniejszego bakugana pyrusa, a sama masz talent do zahipnotyzowania człowieka. DLACZEGO WIĘC NIE SPALIŁAŚ ICH SERC?!

Dziewczyna nie śmiała podnieść na niego wzroku.

— Kyuzo! — Pan zawołał następnego. — Jesteś bystry i zawsze potrafisz odnaleźć się w każdej sytuacji. Twój bakugan jednym tupnięciem wywołuje trzęsienia ziemi. Powiedz mi zatem, CZEMU NIE POSŁAŁEŚ TEJ ARMII DO PIEKIEŁ?!

Nic mu nie odpowiedział.

— I Ashcro! Twój bakugan to smok, najszybszy ze wszystkich, tak jak jego ataki. Sam też specjalizujesz się w odcinaniu głów i kończyn. CZY DOPRAWDY TAK TRUDNO BYŁO ODCIĄĆ BAKUGNOM WOJOWNIKÓW ŁBY?!

Ashcro wstrzymał oddech.

— Przypuszczam, że daliście się rozdzielić. A przecież gdybyście działali razem, zdeptalibyście ich! Kładliście razem w trójkę większą liczbę wojowników. Pokonywaliście setki żołnierzy! Terroryzowaliście serca bakuganów! Jesteśmy o krok do celu! Gdyby nie wasza dzisiejsza porażka, możliwe że i już dziś władalibyśmy domenami. Możliwe, że i już dziś przywoływalibyśmy Bakugana Genezę! Aż nie wierzę! — Usiadł z powrotem na tron i podparł głowę ręką. — Zresztą nawet nie mieliście zabijać wojowników. Jedynie schwytać, jeśli do spotkania z nimi by doszło. A więc zadanie było jeszcze prostsze! — warknął. — Którzy to wojownicy byli?

— Dan Kuso, Shun Kazami i Spectra Phantom — odpowiedział mu Kyuzo.

Alexander zamyślił się przez chwilę.

— Zapewne reszta została na Ziemi. Czyli Julie, Alice i Marucho. — Podrapał się po głowie. — Bambi! — zawołał.

Cytrynowowłosa piękność wyszła na środek sali, a jej obcisły strój podkreślał jej zgrabne, kobiece kształty.

— Jak tam twój związek  z Marokurą?

— Kwitnie — odparła.

— Poradzisz sobie, żeby się do niego wślizgnąć i ukraść bakugany?

— Oczywiście.

— Zatem ruszaj!

Bambi ukłoniła się, a następnie pospiesznie opuściła resztę towarzyszy.

— Wy też możecie iść — dodał jeszcze Pan. — Prócz ciebie, Maura.

Dziewczyna zatrzymała się rychło.

— Ty mi coś obiecałaś, pamiętasz?

— Pamiętam — odpowiedziała.

A miała nadzieję, że zapomniał.