010. Świt

Ból ciskał w zdrętwiałe uda, które wciąż trzymała w górze wsparte na barkach Pana. Zmuszona do ukrywania udawała, że jej dobrze, aczkolwiek też i uczucie w podbrzuszu nie sprawiało żadnej przyjemności. A on pchał dalej – na całe szczęście już kończył, już nadchodził znajomy dreszcz, już dało się słyszeć głębokie westchnienie.

Nie skończył w niej z zasady. Dał sobie chwilę na uspokojenie, po czym ręką odgarnął białą grzywkę z twarzy i jednocześnie wierzchem dłoni wytarł pot z czoła. Spojrzał jednoznacznie na Maurę, która wciąż leżała bezwładnie na złotej pościeli. Oddychała ciężko. Nic nie sugerowało na to, że przez najbliższe pięć godzin zechce w ogóle się z tego wielkiego łoża podnieść.

Pan z kolei podniósł się żwawo i z wolna zaczął ubierać; zapiął spodnie, zarzucił na siebie biały płaszcz, na koniec wciągnął czarne, skórzane buty.

— Dokąd idziesz? — mruknęła Maura, nie odrywając wzroku od baldachimu zawieszonego nad łóżkiem.

— Nie mam czasu na spanie — rzucił — muszę czuwać nad próbami dzisiejszej nocy. Mają się zakończyć pomyślnie… Ale co z tego, skoro nie mamy bakuganów i nie możemy wykorzystać Misaki. Jeszcze Blake skarżył się, że nie chce jeść…

„No tak, cały czas jesteś zły i będziesz zły jeszcze bardzo długo” — pomyślała Maura. Tak bardzo bolało ją między nogami, że aż musiała się skulić. Pan i tak nie zwracał na nią już uwagi. A chciała, żeby towarzyszył jej chociaż przez tę jedną noc.

— Też nie powinnaś teraz spać, a wykorzystać swoje umiejętności i przysłużyć się wreszcie Bractwu. Co ja ci mówiłem o tym Spectrze? Mobilizuje Wojowników. Sam kieruje się zemstą. Musisz w niego jakoś uderzyć. Słyszysz mnie?! — podniósł głos na koniec, zauważając, że Maura w ogóle się nie rusza.

— Tak, słucham — wycedziła. W głębi serca pragnęła być głucha na jego zimne rozkazy. Marzyła o cieple i prawdziwej miłości.

— To się rusz — rzekł. Po chwili zjawił się przy łóżku i nachylił nad nią. Równocześnie twardo chwycił ją za podbródek oraz przybliżył się niebezpiecznie blisko. Już wydawać by się mogło, że zechce ją pocałować, ale on trwał w bezruchu mając jej twarz blisko i dmuchając na nią zimnym powietrzem. — Rusz się — dodał surowszym, gardłowym głosem. Potem beż żadnych słów wyszedł z pokoju.

A Maura leżała dalej. Psychicznie była gotowa, żeby się pozbierać i zacząć działać, ale fizycznie już nie. Ciało miała zbyt zmęczone.

Myślami pognała do tematu Spectry Phantoma.

„Muszę go jakoś uwieźć. Nie powinno mi to chyba sprawić żadnego problemu. Mam informację na jego temat. Mam też wygląd i kobiece atuty. Tylko jak się za niego wziąć? Los nie zapowiada nawet żadnej okazji. Hm. Mogłabym udawać taką, która ma dylematy wobec Bractwa. Mogłabym udawać, że jestem skłonna do odejścia i że potrzebna mi jest męskie wsparcie. Wsparcie Spectry. Oczywiście muszę być wiarygodna. Tylko kiedy zrobić pierwszy krok? On jest teraz na pewno nadal w Nowej Vestroii, a ja tutaj, na Ziemi. Hm. A gdyby tak… Hm. Bambi rano wyrusza do Marucho ukraść bakugany. Jednak to oczywiste, że podejrzenia padną na nią, jeśli jej się powiedzie. Mogłabym się również tam udać i dać schwytać. Udawałabym, że bakugany wysłałam do Bractwa, a sama nie zdążyłam uciec. Wtedy Wojownicy by wrócili, w tym Spectra, a ja wbiłabym swoje szpony w niego. Tak. To dobry pomysł. I Bambi miała by lepsze później pole do popisu. Mogłaby wbijać dalej swoje szpony w Marucho. To na pewno dobry pomysł.”

I nagle zasnęła. Uparty sen porwał ją do krainy, w której szalał ogień, leżały dwa martwe ciała, a ona szła za obcym mężczyzną, który skórę i oczy miał białe niczym śnieg. Nienawidziła śniegu oraz zimna, a jednak szła za nim, całkowicie nim uroczona.

Alice ledwo trzymała się na nogach. Nareszcie operacja dobiegła końca. Ramię Shuna było teraz solidnie zaszyte, nie wyciekała żadna krew, a szwy zakrywał świeży bandaż. Towarzyszący jej przez cały czas doktor ściągnął rękawiczki i wraz z pielęgniarką zabrał się za sprzątanie, zaczynając od pustych opakowań po krwi.

— Dobra robota — rzekł. — Niech teraz chłopak śpi całą noc. Było naprawdę gorąco. Dobrze, że się zjawiłaś.

Gehabich milczała. Nie miała siły by mu odpowiedzieć. Marzyła o odpoczynku, tym bardziej, że czuła nadal dziwne mdłości w żołądku po teleportacji.

Ściągnęła swój fartuch lekarski i udała się do pierwszego, pustego pokoju gościnnego. Zaskoczeniem był dla niej fakt, iż w każdym takim pokoju prócz wielkiego łóżka i szafek,znajdowała się mini łazienka; w tym wypadku zbudowano ją za białym murkiem, a wejście przysłaniała sięgająca do ziemi beżowa zasłona. Tam weszła i odkręciła srebrny kran, by następnie zmyć dłonie krystaliczną wodą. A nie istniała taka potrzeba, bo ręce miała czyste. Jedynie jej się wydawało, że cały czas widzi krew – krew Shuna – której zmyć nie może.

Ten fikcyjny widok wywoływał dreszcze, męczył i zabierał dech w piersi. Łzy ciskały jej do oczu. Krew była tak realna, że ledwo już stała na nogach.

— Błagam, zmyj się! — jęknęła drżącym, łamliwym głosem. Poczuła nieprzyjemną gulę w gardle, jednocześnie pociągając nosem. Nagle usłyszała:

— Alice?

Alice odwróciła się w tej samej chwili w stronę zasłonki i ujrzała Keitha.

— Wszystko w porządku? — pytał.

— N-nie mogę… nie mogę domyć — wycedziła. Cała się trzęsła. Keith spojrzał wpierw dziwnie na nią, potem na jej uniesione dłonie i nie dostrzegł niczego, co mogło by pobudzić u niej taką histerię. Lecz po upływie sekundy, kiedy Alice raz jeszcze spojrzała na swoje dłonie, wreszcie sama też dostrzegła, że nie ma nigdzie żadnej krwi. — M-myśłam… myślałam, że… że krwawię…

— Ale nie krwawisz, Alice — odparł jej i chwycił ją w ramiona, gdyż dziewczyna straciła kompletnie czucie w nogach.

Keith podciągnął ją i wyprowadził z łazienki, po czym usiadł wraz z nią na miękkim łóżku z purpurową pościelą. Objął ją ramieniem, gdy ta zaczęła szlochać.

— Strasznie boli mnie głowa. Mam halucynacje, ale n-nie rozumiem, czym mogły zostać wywołane — stwierdziła dosyć poważnie i wyprostowana, jakby znów przybrała postać lekarza. — Od chwili, kiedy się tu zjawiłam — kontynuowała — dziwnie się czuję. Słabo mi. Mdli mnie w żołądku.

— Spokojnie, spokojnie — odezwał się Keith, kiedy Alice przyspieszyła oddech. — Mam teorię. Nie miałaś od długiego czasu kontaktu z negatywną energią, z której złożona jest karta teleportacji, jak i Maskarad. Nie pozbyłaś się go doszczętnie ze swojego serca. Pamiętasz, co wydarzyło się, kiedy walczyłaś z Shadowem u boku Chan Lee? Myślę, że kiedy użyłaś karty jakaś część jego obudziła się w tobie i teraz wywołuje u ciebie taki wpływ. Twój organizm się broni.

— Przecież ja go zwalczyłam! To moje ciało, moje życie. Nie rozumiem czemu w ogóle coś mogło się we mnie od niego obudzić, kiedy nie ma prawa, bo to moje ciało! — I znów zaczęła histerycznie płakać. Wręcz nie mogła już zapanować nad łzami.

Keith chwycił jej twarz w dłonie.

— Oczywiście, że jest twoje. I obiecałem, że pomogę ci zwalczyć jakiekolwiek resztki, które po nim zostały. Nie chcemy przecież, żeby on przejął kontrolę nad tobą, oraz żebyś straciła swoje człowieczeństwo?

Alice otworzyła szeroko oczy.

— A jest w ogóle taka możliwość? Myślałam, że ja i on zawarliśmy jakiś sojusz. Myślałam, że nie jest już moim wrogiem. Mogę… — przełknęła ślinę. — Mogę już nie wrócić?

Keith zawahał się na moment.

— Nie. Oczywiście, że nie — skłamał, zważywszy na jej stan. — Jednak dla twojego lepszego samopoczucia i żebyś mogła normalnie funkcjonować, bez żadnych bólów głowy czy halucynacji nalegałbym, abyś zechciała ze mną… potrenować.

— Potrenować? — powtórzyła.

— Tak. Mam pewien opracowany program, który mógłby pomóc ci odnaleźć prawdziwą siebie. Silniejszą Alice. Nie byłabyś już dłużej rozdwojona. Ostrzegam tylko, że będziemy grzebać w twojej przeszłości, a więc trening może być bolesny psychicznie, kiedy zaczniemy otwierać jakieś stare, nieprzyjemne wydarzenia…

— Rozumiem — odparła. Następnie położyła głowę na jego piersi, a on przytulił ją do siebie bardziej, wbijając nos w jej pięknie pachnące rude włosy. — Przypominasz mi trochę Maskarada.

— Upodabniałem się do niego. I jak mówiłem, studiowałem jego osobę. Pomogę ci, Alice.

Dziewczyna przytaknęła. Trwali tak przez jakiś czas w uścisku, oboje wpatrując się w zasłonięte przez żaluzję okno, gdzie ledwo przebijały się promienie słońca nowego wschodzącego dnia.

— Dziwnie się czuję, kiedy się tak do ciebie przytulam — odezwała się wreszcie dziewczyna.

— Dlaczego? — spytał. Miał rozchylone usta, ona oczy rozkojarzone, a oboje twarze niebezpiecznie blisko siebie.

— Nie powinnam — rzekła zgodnie z decyzją serca. — Ty mi go tak bardzo przypominasz.

„A sama też jeszcze przed chwilą drżałam o życie Shuna. Nie mogłabym cię teraz pocałować” — dodała w myślach.

— Okej — mruknął w półszepcie. Nie dało się wyczytać szczerej – zawiedzionej – reakcji z jego twarzy. — To nic takiego…