011. Nienawiść

Julie wstała rano cała zlana potem i niewyspana. Od urwanej rozmowy z Danem nie potrafiła się uspokoić. Jej zmartwione myśli na temat Shuna nasilały się z minuty na minutę, podobnie zresztą jak Marucha, który wszelako przez ten okres czasu nie zmrużył oka, gdyż dumał i główkował przed komputerem, chcąc  wyśledzić bazę Bractwa. Niestety bez sukcesu. Teraz leżał ledwo przytomny z głową na klawiaturze od dłuższego czasu. Julie, która zawitała do salonu (będąc ciągle w różowej koszuli nocnej), w jednej chwili pozwoliła sobie na nagłe wybudzenie go swoim piskiem.

— Maruchooo! Błagam nie mów mi tylko, że całą noc spędziłeś tutaj!

Blondyn raptownie ocknął się i przetarł ręką zaklejone oczy. Po chwili sięgnął po okulary, które przez noc zleciały mu z nosa, a założywszy je z powrotem, przybrał wyprostowaną postawę jak na profesorka przystało.

— Nie śpię, nie śpię! — rzekł.

Julie podeszła do biurka, przy którym siedział przyjaciel. Jej srebrne włosy chociaż lekko rozczochrane, mieniły się białym blaskiem w świetle nowego dnia. W jednej sekundzie równie zmęczona twarz Julie, co Marucho, rozpromieniła się wielkim uśmiechem.

— Z czego się śmiejesz? — zapytał zaciekawiony. Makimoto potrzebowała jednak dłuższej chwili na uspokojenie swojego śmiechu, by mu odpowiedzieć.

— Klawiatura mocno odcisnęła ci się na policzku.

Marucho zawstydził się raptownie i dłonią zaczął szybko rozmasowywać swój prawy policzek. Julie natomiast przestała się śmiać i podeszła do komputera, chcąc wyłapać może jakieś nowe, ciekawe informacje. Niestety tabele liczb i obcych dla niej szyfrów nie mówiły jej nic.

— To jak idzie szukanie tego przeklętego Bractwa? — spytała.

— Beznadziejnie. Nie wiem do której w nocy siedziałem, ale można rzec, że całkowicie na marne, bo nie udało mi się dowiedzieć niczego nowego na ich temat ani aktualnego miejsca pobytu. Czasem żałuję, że każdy z nas nie ma czujników wbudowanych w ciała! Wtedy sprawa byłaby zupełnie prostsza. Aczkolwiek z jednej strony dobrze, bo to też działa w obie strony… Tak czy inaczej, jestem w punkcie wyjścia, niestety. Nie potrafiłem się coś w ogóle skupić. Myślę, że to przez to zamieszanie na Vestroii…

— Och tak! Ja nie mogłam praktycznie zmrużyć oka. Cały czas miałam w głowie słowa Dana o tym, co stało się Shunowi i przez to się jedynie zamartwiałam. Hm. Nie mogę znaleźć Alice od wczoraj, a praktycznie od momentu, kiedy Dan nam o tym powiedział. Widziałeś ją może?

— Nie. Ciągle siedziałem tutaj przy kompie i nie odrywałem się od niego. Jak Dan tak nagle się rozłączył straciliśmy na dobre z nimi połączenie. Próbowałem to naprawić, ale nici z tego — powiedział i posmutniał zrazu. — Ale to, że nie ma Alice to poważna sprawa. Sprawdzałaś teraz z rana jej pokój może?

— Tak. Jest pusty — odparła.

— Pusty? — Marucho nagle wstał od biurka. — A co jeśli Bractwo ją też porwało? Muszę odzyskać połączenie z Danem! — oznajmił, po czym zaczął wstukiwać przedziwne szyfry, a otworzone w efekcie okna wyświetlały obrazy wspólne z Vestroią oraz z bazą, w której przebywa Dan i reszta. Niestety baza posiadała tak bardzo zabezpieczony system, że nie zezwalała na zawarcie połączenia z nią osobników z zewnątrz.

— Nie strasz mnie, Marucho! — rzekła Julie i zastanowiła się przez chwilę. — Alice mówiła, że nie może jechać na Nową Vestroię, bo ma tu dużo pracy. Pewnie po prostu wcześnie rano poszła do szpitala i wróci wieczorem. Poczekajmy, ok? Nie wnośmy jeszcze alarmu.

— Jeśli tak jest, to Alice powinna zostawić nam wiadomość, gdzie poszła i o której wróci. Chyba dobrze wie, jaki jest stan zagrożenia,  i że musimy się nawzajem informować o wszystkim. Hydranoida też nie ma, prawda? Jeśli złapano ją z Hydranoidem, to możemy od razu popełnić harakiri!

Nagle wyskoczył zielony komunikat na monitorze komputera.

— Tak! Udało mi się obejść zabezpieczenia bazy Gusa! Wyślę do nich wiadomość.

— Niesamowite! Wystarczyło powiedzieć, że Alice zniknęła i już wszystko ci wychodzi — skomentowała ironicznie Julie.

— Daj spokój! Moje serce należy tylko do Bambi.

Julie poszła do kuchni, w której zaparzyła sobie gorącej herbaty. Ostatnie wydarzenia mocno odzwierciedliły się na jej ślicznej twarzy i przez to teraz miała codziennie wory pod oczami. Tęskniła za czasem, w którym to każdy z nich mógł spokojnie wychodzić sobie z domu i żyć. Czas ten był przecież jeszcze tak niedawno,a wydawał się być niesamowicie odległy. Tak bardzo chciała móc zobaczyć się chociażby z Billym. Nudziło już ją smsowanie z nim. Pragnęła go przytulić, pocałować... Nowe zamieszanie z Alice zdołowało ją dodatkowo. W duchu liczyła, że nic jej nie jest, a także wciąż modliła się o przychylny los dla Shuna.

Na Nowej Vestroii też nastał nowy dzień. Ten okazał się znacznie weselszy, bo w pomieszczeniu, gdzie leżał Shun, wreszcie zamigotały pogodne wiadomości na temat stanu jego zdrowia.  Czuwająca przy nim przez całą noc vestaliańska pielęgniarka z radością poinformowała o tym Gusa, jako że on miał pierwszeństwo dowiedzieć się pierwszy, bo do niego baza należała. A ponieważ przebywał z nim wybudzony z niemiłego snu Dan, też się dowiedział i pobiegł do przyjaciela z nadzieją usłyszenia wreszcie jego trzeźwego głosu.

I tak też się stało. Kiedy przybył razem z Gusem do pokoju, w którym to jeszcze nie tak dawno rozgrywała się zacięta walka o życie Kazamiego, wojownik Ventusa właśnie się budził.

Najpierw zobaczył bielone ściany i półmrok, bo nigdzie nie było okien. Później udało mu się spostrzec nieznane mu aparatury (wyglądające mimo wszystko na szpitalne), oraz ekrany z monitoringiem na jego serce i ramię. Wtedy przypomniał sobie, co się dokładnie ostatnio wydarzyło, a także odezwał się ból w zaszytej kończynie. Jak spróbował podnieść głowę poczuł lekkie omdlenie – był osłabiony.

— Shun? — odezwał się Dan, który ni stąd, ni zowąd zjawił się przy jego łóżku. Widząc, że przyjaciel nie jest martwy, uśmiechnął się od ucha do ucha. — O rany, stary! Wiesz jakiego stracha nam zrobiłeś? Nawet nie wiesz jak się cieszę, że widzę cię przytomnego!

— Dan? — mruknął słabo Shun. — Jesteśmy nadal na Nowej Vestroii? Co z bakuganami? Jak się walka zakończyła?

— Wszystko dobrze, nie martw się. Kiedy straciłeś przytomność, faktycznie myśleliśmy, że to już koniec. Na szczęście Gus przybył w samą porę ze swoją armią — tu powiódł wzrokiem za Gusem, który stał z boku i nie chciał się na razie wtrącać. — Mocno oberwałeś. Mogłeś nie tylko stracić rękę, ale i życie. Wiesz, tutaj na Vestroii nie mieli twojej krwi i tak dalej. Na szczęście Alice zjawiła się z pomocą!

Shun otworzył szerzej oczy.

— Alice? Alice jest tutaj? Myślałem, że jej nie ma…

— Bo nie było. Byłem tak zrozpaczony, że skontaktowałem się z naszą „bazą” na Ziemi i powiedziałem Marucho, Alice i Julie, co się stało. Minęła jakaś minuta, może dwie i Alice pojawiła się tutaj! Teleportowała się za pomocą tej swojej karty wraz ze wszystkimi rzeczami, które były potrzebne aby ocalić cię przed śmiercią. Zreperowała ci też tę rękę. Za niedługi czas powinna być sprawna jak kiedyś.

Shun zamilkł. Przez dłuższą chwilę próbował sobie poukładać w głowie i skalkulować to, co usłyszał. Z jednej strony jego serce ucieszyło się na wieść, że Alice przejęła się jego stanem zdrowia i natychmiast teleportowała do Nowej Vestroii, by pomóc. Ale z drugiej odezwało się w nim poczucie winy i żal do samego siebie, bo jednocześnie zrozumiał, że nie był w stosunku do niej miły ani sprawiedliwy na Ziemi. Miał do siebie pretensje o to, że tak późno to sobie uświadomił. W myślach zechciał wyzywać się od najgorszych, jednak obudzony rozum mówił, że nic tym nie wskóra, a powinien wykorzystać czas na zorganizowanie z nią rozmowy.

Nagle zrozumiał też, jak bardzo jest jej wdzięczny i jak bardzo pragnie się z nią pogodzić.

— Gdzie jest teraz Alice? Muszę się z nią zobaczyć — zaczął. Gdy spróbował się podnieść, zdrętwiałe kości i mięśnie zaprotestowały atakiem bólu w całym ciele. Dan również pohamował go wyciągniętą ręką.

— Spokojnie, stary! Najpierw to tu leż i odpoczywaj dalej. Myślę, że najpierw powinieneś też coś zjeść. Alice mogę ci tu przyprowadzić. Na pewno się ucieszy widząc cię z takim zapałem energii! — zaśmiał się. — Gus? — zawołał przyjaciela, który od razu podszedł do niego i Shuna, jakby dopiero to zawołanie dało mu pozwolenie na wyjście „z cienia”. — Wczoraj było tu trochę małe zamieszanie i nie wiem, do jakiego pokoju po operacji się ona udała. Może ty wiesz?

— Ostatni raz widziałem ją z mistrzem Spectrą w jego pokoju. To był środek nocy, ona była zmęczona i pewnie pomyliła pokoje, jednak nie widziałem, żeby z niego później wychodziła. Zresztą sam poszedłem zaraz spać — powiedział. Wówczas Shun wybuchł:

— Że co?!

Zarówno Dan jak i Gus popatrzyli na niego z lekkim zszokowaniem w oczach. Shun odebrał słowa Grova w ten sposób, że wyobraził sobie Gehabich w jednym łóżku z Spectrą, i że to w taki sposób spędziła noc, w której on walczył o życie. Nikt inny podobnie nie pomyślał, bo też nie było na taką wersję dowodów.

— Sprawdzę czy tam jest, jak nie to poszukam jej gdzie indziej. Baza ta nie jest duża. Chyba że teleportowała się z powrotem na Ziemię — dodał Gus.

— Pójdę z tobą — stwierdził Dan. — A ty leż i się stąd nie ruszaj — rozkazał Shunowi z szczerym uśmiechem na ustach. Niezwykle rad był widzieć go przytomnego.

Kazami owszem usłuchał jego słów. Sam zresztą nie zamierzał odczepiać od siebie kroplówki i innych kabelków, bo nie marzyło mu się ponowne zapadnięcie w śpiączkę, kiedy zwykła próba przyjęcia postawy siedzącej wywoływała silne zawroty głowy. Niestety samo też bezczynnie leżenie nie było przyjemne, gdy w myślach miał tylko wizje Alice w ramionach Spectry.

Gus i Dan znaleźli Alice na korytarzu w towarzystwie Spectry. Rudowłosa spędziła resztę nocy w zupełnie innym pokoju – Spectrę zostawiła niedługo po zakończeniu rozmowy. Z rana jednak ponownie ją odwiedził i zaproponował wspólne śniadanie. Plan ten zaraz poszedł w zapomnienie, kiedy to dowiedzieli się o wybudzeniu się Shuna.

— Poważnie? Byłam pewna, że będzie spać jeszcze z parę dni — rzekła Alice, nie ukrywając zdziwienia.

— Tutaj na Vestroii czas leci inaczej. Możliwe, że miało to jakiś wpływ na jego organizm — odparł Gus. — Zresztą nie wiem, nie znam się. — I machnął ręką.

— Lećmy go zobaczyć! — zawołała dziewczyna, a że podczas marszu po korytarzu trzymała Keitha pod ramię, pociągnęła go za sobą.

Szybkim i podekscytowanym chodem dotarli do Shuna w przeciągu kilku sekund jako pierwsi. Dan i Gus dołączyli nieco później. Alice nacisnęła klamkę i wpadła wraz z Keithem do pokoju. Odgłos otwieranych drzwi zaalarmował Shuna, który raptownie wbił wzrok wejście. Gdy ujrzał w nich Alice w parze ze Spectrą, dobre samopoczucie opuściło jego duszę.

— Shun! — krzyknęła rudowłosa. Jednocześnie puściła Keitha i pobiegła do Kazamiego, by go przytulić. Wtedy pozwoliła łzom spłynąć po policzkach, bo jeszcze nigdy nie poczuła się tak szczęśliwie.

Niestety Shun nie czuł tej radości, a gniew.

— Dobrze, że jesteś wśród żywych — powiedział entuzjastycznie Keith. Kazami go zignorował.

— Fajnie ci się z nim spędza czas? — spytał Gehabich, która nie puszczając go z objęć, popatrzyła mu z zapytaniem w oczy. — Noc z nim też była fajna? Cóż, mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa. Ratować mnie nie musiałaś. Pewnie zrobiłaś to z jakiegoś poczucia obowiązku i spłacenia długu, że wiele razy ja pomagałem tobie, no i że jesteśmy drużyną.

— Co ty znowu zaczynasz?! — Alice wybuchła.

— Nic nie zaczynam! Mówię tylko, że nie musisz się wysilać i teleportować, by mnie ratować. Tutejsi lekarze na pewno by się mną zajęli. Nie marnuj swojego czasu z nim na mnie. W każdym razie, dziękuję za załatanie ręki.

— Shun! — krzyknęła na niego. — Żadnego swojego czasu nie marnowałam na ratowanie ciebie! Jak możesz w ogóle tak mówić? Nie wiem co insynuujesz. Nic między mną a Keithem nie ma!

Mówiąc to Keith spuścił lekko głowę, jakby w zawodzie.

— Pewnie, tylko przypadkowo spędzasz noc w jego pokoju! — rzucił sarkastycznie.

Dan i Gus popatrzyli po sobie, a potem na Spectrę, który swoim wyrazem twarzy dał znać, że też nie rozumie pretensji Shuna.

— Odczep się ode mnie! Porozmawialiśmy tylko i…

— Tak, zawsze się przecież zaczyna od rozmowy! — urwał jej. — Przynajmniej nie zaprzeczasz, że u niego byłaś. I to długo, bo mamy ranek, a ty nadal z nim! Zaraz po zaszyciu u mnie ręki do niego poszłaś, nie? A co za tym idzie? Nie napracowałaś się przy mnie dużo, więc nie musisz się następnym razem wysilać.

Alice nie wytrzymała i uderzyła go w twarz.

— Nienawidzę cię! — krzyknęła, a potem wybiegła szlochając.

— Alice! — zawołał ją na koniec Keith. Dziewczyna jednak zignorowała go jak i resztę, toteż puściwszy do Shuna puste spojrzenie, pognał za rudowłosą.

— Tak, biegnij za nią! — Shun nie odpuścił.

Nagle zabolało go zranione ramię. Przeklął pod nosem. Ból ten jednak był niczym w porównaniu  do tego, który miał w sercu.

 ____________

NOTE: Mam nadzieję, że tytuł notki nie wzbudzi nienawiści tutejszych czytelników do mnie. ;d