012. Decyzja Alice

Ją również bolało serce. Wspominało nieustanie jego bezlitosne słowa, które jak sztylety ugodziły w jej uczucia. Istny jad rył złamane serce i pozbawiał umiejętności racjonalnego myślenia. W ogóle nie patrząc, biegła przed siebie, a zamglone od łez oczy zakrywały dłonie, gdzie jedna zaczerwieniona, piekła. Zatrzymała się w pewnej chwili i oparła o ścianę długiego, szarego holu. Zrazu jej młode ciało utraciło wszystkie siły oraz walory piękna; stało się słabe, zbladło i jakby zmalało pod ciężarem cierpienia. Szlochała głośno i nieustannie. Czuła żal, ale i zarazem nieokreśloną nienawiść. Niespodziewanie w jej myślach pojawiło się pytanie – czy wciąż go kocha? Nie wiedziała. Szczerze już nie wiedziała.

Teraz to tylko gniew budził się na każdą wzmiankę jego imienia. Próbowała doszukać się pozytywnych, ciepłych uczuć, jednakże nadaremnie, bo zrodzona nienawiść była zbyt silna. Zaczęła szukać powodów, które mogły by usprawiedliwić zachowanie Shuna. Niestety próby te okazały się być zbyt niechciane, w obecności tak wielkiego uczucia zła względem jego osoby. Skończyło się na tym, że siebie uważała za niewinną  i tego się trzymając, pozwalała swej nienawiści karcić go w myślach za swoje nieodpowiednie zachowanie. Pomagał w tym fakt, że jeszcze nie tak dawno z rozpaczy zaryzykowała własne życie, żeby się do niego teleportować i uratować od śmierci. Nie rozumiała, czemu tego nie brał pod uwagę. Czy to nie jeden z najlepszych dowodów na to, że jest dla niej na tym świecie najważniejszy? A może był?

— Alice? — Usłyszała nagle.

Raptownie wierzchem dłoni zaczęła wycierać łzy, aby następnie spod wachlarzu mokrych rzęs łypnąć wzrokiem, pełnym cierpienia i słabości, na stojącego po środku korytarza Keitha. O dziwo na jego widok poczuła się jeszcze bardziej samotna. I chyba tego właśnie chciała – pobyć sama. Nawet jeśli Keith okazał się być dla niej osobą pełną wsparcia i zaufania, to po części na jego widok poczuła lekką złość, bo był motywem, dla którego tak zażarcie pokłóciła się z Shunem.

— Nie mam ochoty rozmawiać — wydukała, nie do końca szczerze.

— Rozumiem. Mam sobie pójść? — spytał, nie kryjąc smutku.

— Nie — zdecydowała niespodziewanie. Jednak chciała, żeby był przy niej i pomógł jej się podnieść.

Keith ruszył się z miejsca i dosiadł się do niej. Podłoga nie była zbyt ciepła.

— Wybacz, nie mam ze sobą żadnych chusteczek — oznajmił po chwili.

— Nie szkodzi — odparła, kończąc wycieranie łez i próbując jednocześnie wreszcie powstrzymać ich ciskanie do oczu. — Powiedz, Keith… Zrobiłam coś nie tak?

— A skąd! Nic złego nie zrobiłaś — powiedział, przytulając ją do siebie. — On po prostu nie rozumie, musisz dać mu trochę czasu… No i ja raczej powinienem się oddalić, nie mieć z tobą tak bliskiego kontaktu… — Spojrzał w jej zapłakane oczy i koniuszkiem palca otarł samotną łzę na zaróżowionym policzku.

 — Nie, nie chcę tak.

— Nie? Ale jesteś świadoma tego, że to z powodu mojej osoby tak się kłócicie?

— Nie, nie z twojego powodu. To Shun nie myśli. To on cały czas pokazuje mi, że jesteśmy oboje dla niego wrogami.

Kieth zawahał się przez chwilę ze swoim pytaniem.

— Ale kochasz go? — spytał z lekko drżącym głosem.

Alice spuściła wzrok.

— Nienawidzę go — odpowiedziała. — Keith, to ty jesteś tu ze mną teraz i mnie pocieszasz. To ty jesteś mi teraz najbliższy.

To był dla niego wystarczający znak. W jednej chwili z namiętnym błyskiem w oku złapał ją za podbródek, i niespodziewanie po cichu pocałował jej zwilżone usta Ona, chociaż czuła słaby bunt duszy, odwzajemniła pokrótce.

— Wybacz, jeśli cię do tego zmusiłem — dodał, odsuwając się lekko od Alice.

— Nie zmusiłeś. — Pocałowała go tym razem całkowicie samodzielnie, a on obejmując jej drobne ciało swoimi silnymi ramionami, przyciskał ją do siebie, chociaż dłonie ślizgały mu się nieco po śliskim materiale sukienki, w którą była odziana.

Dan przysiadł się do Shuna, który jedyną sprawną ręką łapał się za głowę i z trudem próbował zdusić w sobie swój gniew.

— Myślę, że powinieneś trochę wyluzować, Shun — rzekł Kuso.

— Ja? Widziałeś ją? Ciągle z nim przebywa. Tylko on jej w głowie. Nie potrafiła mi zaprzeczyć i się wytłumaczyć. Jeszcze on za nią sam pobiegł ją pocieszać! Pewnie liżą się teraz na korytarzu — warknął. — Nawet nie chcę o tym myśleć.

Był wściekły. Nie wiedział jednak na kogo najbardziej – na nią, na niego, czy na siebie. Czuł zaś w sercu, że najchętniej rozszarpałby Spectrę.

— Jakby nie patrzeć, to w ogóle nie chciałeś ją nawet dopuścić do słowa — odparł Dan. — Jestem twoim przyjacielem, Shun. Zawsze będę ciebie wspierał i trzymał twoją stronę, ale niestety teraz mam obowiązek cię porządnie opieprzyć!

— A ja się przyłączę — wtrącił Hydranoid, który pozostał w pokoju, kiedy Alice wybiegła. — Alice ryzykowała życiem, teleportując się tutaj na Nową Vestroię, by uratować cię od śmierci. Wiesz jak drżała o ciebie?

— Jak to, "ryzykowała życiem"?

— Nie używała karty od czterech lat, jak nie więcej. Naraziła się na działanie negatywnej energii po tym, jak jej odporność na nią przez ten czas zdążyła zaniknąć. Zmiana w maskarada bez umiejętności powrotu to najmniejszy problem, który moglibyśmy teraz mieć.

Shun zamyślił się przez chwilę. O tym nie wiedział.

Nagle ktoś zapukał do pomieszczenia. Obecny w środku Gus poszedł otworzyć drzwi, w których następnie pojawił się vestaliański żołnierz.

— Mam wiadomość do Dana Kuso z Ziemi.

— Poważnie? Wydawało mi się, że włączyliśmy blokadę na przychodzenie jakichkolwiek wiadomości z zewnątrz, aby w ten sposób zwiększyć system obronny przed jakimikolwiek wirusami.

— Dla Marucho nie ma żadnych blokad! — stwierdził entuzjastycznie Dan. — Leż tu i odpoczywaj, Shun. Pójdę zobaczyć, co tam chcą od nas nasi przyjaciele. Pewnie martwią się dalej twoim stanem zdrowia. Czas ich rozweselić!

— Też pójdę — oznajmił Gus. — Muszę nadzorować prace nad naprawą satelity. — Po tych słowach wyszedł razem z Danem, posłańcem i z Hydranoidem, a więc Shun pozostał całkiem sam.

Miał dużo ciszy wokół siebie oraz wolnego czasu na spokojne przemyślenie ostatnich wydarzeń.

Kiedy Dan dotarł do swojego pokoju, gdzie wciąż stało niepościelone łóżko oraz niezjedzone śniadanie, usiadł do komputera i skontaktował się z Marucho. Wcześniej dostrzegł kilka wiadomości o próbach nawiązania z nim kontaktu z zewnątrz. Uśmiechnął się pod nosem. Uczucie oraz myśl, że nie musi przekazywać im żadnych przykrych wiadomości, przyprawiała go o miłe samopoczucie.

Nawiązał zatem połączenie. Nie minęło kilka sekund, a na ekranie pojawiła się twarz zaspanego Marucho.

— Dan! No nareszcie! Miej może do nas trochę szacunku i nie rozłączaj się w trakcie rozmowy!

— Przepraszam — wydukał Dan, przeczesując ręką włosy. — Nie miałem siły znosić waszych smutnych buzi. Mam dla was dobre wieści!

— Wstrzymaj się! — zawołała Julie, która jak to miała w zwyczaju, ni stąd, ni zowąd pojawiła się na ekranie. — Alice nam zniknęła. Nie może się z nią w ogóle skontaktować.

— Alice jest z nami, tutaj, w Nowej Vestroii.

— Co?! — zdziwiła się Makimoto. — Jak to możliwe? Przecież nie mamy żadnego drugiego statku, którym mogła polecieć do was!

— Chyba nie chcesz nam powiedzieć, że za pomocą jakiegoś super hiper-napędu przylecieliście w ciągu nocy na Ziemię i ją zabraliście bez naszej wiedzy? — zapytał Marucho.

— Nie, nie — Dan zaśmiał się. — Alice sama do nas przybyła. Teleportowała się za pomocą tej swojej karty. Dzięki niej Shun jest cały i zdrowy. O tym właśnie chciałem wam powiedzieć. Niebawem powinniśmy wrócić na Ziemię.

— Cudownie! — oznajmiła Julie. — Informuj nas na bieżąco, Dan! Nie każ nam się znowu tak zamartwiać. Jak tam mój Gorem?

— Drago zabrał rano jego, Tigrerrę oraz Preyasa na swoje baku-śniadanie. Ma się dobrze.

— Pozdrów jego i resztę!

— Oczywiście. A, bym zapomniał! Marucho!

—Tak?

— Udało ci się znaleźć Bractwo?

— Niestety nie — odparł smutnie. — Naprawdę robię wszystko, co mogę.

— Wiem, wiem. Trzymam kciuki za ciebie, stary. — Uśmiechnęli się do siebie przyjaźnie, a po padnięciu pożegnalnych słów, rozłączyli się.

Kiedy monitor zgasł po zakończeniu rozmowy, Marucho wstał od komputera, by wyprostować plecy i nogi.

— Czas zjeść jakieś śniadanie — stwierdził.

— Mogę się tym zająć!

— Tylko proszę, Julie, coś strawnego — zażartował blondyn.

— No wiesz co! Moje potrawy są zawsze jadalne! Co powiesz na naleśniki z dżemem?

— Z chęcią zjem!

Wnet rozległ się charakterystyczny dźwięk wibracji telefonu, po której dało się słyszeć wesoły dzwonek. Marucho zrazu zerwał się z miejsca i podbiegł do swojej kurtki leżącej na kanapie obok biurka. Zaczerwienił się i uśmiechnął, kiedy zobaczył na wyświetlaczu „Moja ;*”.

— W ciągu jednej sekundy zrobiłeś się czerwony jak burak! Obstawiam, że to Bambi — powiedziała Julie.

— Owszem. Pozwolisz? — rzucił pytaniem sugerującym jednocześnie prośbę o to, aby opuściła pokój i pozwoliła mu porozmawiać, jako że przy niej się wstydzi.

Julie wywróciła oczami, po czym powędrowała do kuchni.

— Bambi? H-hej piękna — rzekł do komórki.

— Cześć skarbie! Stęskniłam się za tobą! Ostatnio jesteś strasznie zajęty i mało do mnie smsujesz. Wszystko w porządku?

— Tak, tak. Nie ukrywam, mamy małe problemy na głowie, to znaczy ja i moi przyjaciele. Wytłumaczę ci wszystko oraz wynagrodzę, obiecuję.

— Może nawet i dzisiaj! Mogłabym przyjść do ciebie? Mam film o złym klonie Einsteina, który spróbował zniszczyć świat. Dość kontrowersyjny film, ale  warty obejrzenia.

Marucho zawahał się. Nie wiedział, czy może ją zaprosić. Zwłaszcza, kiedy on i Julie zostali sami w tej bazie bez ochrony oraz z zakazem zapraszania kogokolwiek. Nawet Julie przestrzegała to.

— Koniecznie dzisiaj? — spytał. Słysząc westchnięcie pełne zawodu swojej dziewczyny, zrobiło mu się strasznie żal.

— Masz lepsze zajęcia niż spędzanie czasu ze mną? Jeżeli coś jest na rzeczy, to proszę powiedz mi. Nie bawmy się w kotka i w myszkę.

— To nie tak! Ach, dobra! Przyjdź dziś po południu. Jak już mówiłem, wszystko Ci wyjaśnię i wynagrodzę.

— Ok.

— Kocham cię — powiedział na koniec.

— Ja ciebie też, skarbie. Do zobaczenia!