013. Niemiła Niespodzianka

Bambi uśmiechnęła się cynicznie, jak tylko rozmowa z Marucho dobiegła końca. Komórkę odłożyła na blat kuchenny o kawowych kolorach w kuchni, w której tego dnia gościła Maura.

— Zrobione. Jaka jest dalsza część twojego genialnego planu? — zapytała nie oszczędzając tonu z nutą sarkazmu i szczerego zaciekawienia.

— Potrzebuję kogoś w wewnątrz budynku, kto pomoże mi dostać się do środka — zaczęła Maura. Wówczas Bambi dosiadła się do niej i założyła nogę na nogę.

— Chcesz bym użerała się z Marucho i jednocześnie znalazła chwilę, by otworzyć ci na przykład jakieś okno, oraz jeszcze powiadomić cię o tym? I to tak, by nikt nie zauważył?

— Jesteś sprytna, a więc dasz sobie radę, czyż nie? — Maura rzuciła dosyć groteskowo , a z takim tekstem Bambi z aspektu na potrzebę pielęgnowania swojej reputacji pośród członków Bractwa, nie mogła się nie zgodzić.

— Tak, dam sobie radę. Nie wiem tylko, czy może aby się jeszcze nie wstrzymać? Część wojowników jest w Nowej Vestroii. Dzisiaj nie wrócą, a zatem nie lepiej poczekać? Akurat wyciągnięcie od Marucho informacji, kiedy wróci reszta ich bandy to bułka z masłem — zasugerowała.

— Myślałam  o tym, ale to zbyt duże ryzyko, że pierwsze podejrzenia padną na ciebie, kiedy Bakugany zostaną już skradzione. Nawet jeśli przez cały czas towarzyszyłabyś Marucho.

— Tak, zgadza się, ale czekanie na powrót reszty wojowników w ich bazie w ukryciu może zająć wieczność.

— Nie zajmie. Wojownicy muszą wrócić na Ziemię jak najszybciej. Jeden z nich jest ranny, a na Vestroii nie mają lekarstw, żeby mu pomóc. A przynajmniej nie takich na dłuższy okres czasu. Po prostu muszą wrócić. No i bakugany obronili, toteż trzeba wracać do Marucho i Julie. — Robiąc pauzę, Maura wzięła łyk białej kawy, by po chwili dodać coś z innej beczki. — Swoją drogą jest to niezła okazja, żeby zaatakować tych dwójkę i porwać, tak jak Misaki.

— Też tak sądzę, jednakże Pan się nie zgadza — wydukała Bambi, przejeżdżając koniuszkami palców po powierzchni stołu w tę i z powrotem. — Przyznam niestety, że z  jego stwierdzeniem, iż  trzymanie na raz więcej niż jednego wojownika równa się ze zwiększeniem ryzyka związanym z ich próbą ucieczki, nie da się nie zgodzić — dodała na jednym oddechu.

Maura nie mając w zwyczaju w tak wiele słów ubierać jedno zdanie, zgodziła się krótko i zwięźle:

— No.

Kawa w jej porcelanowym kubku powoli stygła. Całkowicie zdążyła wystygnąć do momentu, w którym to Bambi przerwała ich rozmowę o naiwności powszechnie znanego z geniuszu Marucha, chcąc iść przyszykować się do spotkania z nim. Dopijając zimną kofeinę, Maura rozmyślała raz jeszcze nad swoim planem, w którym to ma dać się złapać wojownikom, a przedtem ukraść i po kryjomu wysłać bakugany Bambi. Jak zwykle wszystko zakładało pomyślne zakończenie. Stwierdziła, że praktycznie wszystko, co planuje Bractwo zakłada na końcu sukcesywny tryumf. Z takim samym podejściem Bambi raczyła zamieszkać w mieszkaniu odpoczywającego na Hawajach państwa Yoshimoto. Potrzebowała miejsca umacniającego maskę osoby ani trochę nie związanej z Bractwem, i do którego mogła zapraszać Marucho, bo przecież zapraszanie do siebie musi działać zawsze w dwie strony. Plan zakładał, że do czasu ich powrotu, Bractwo osiągnie już swój cel. A ponieważ nie mogła być też osobą bezrobotną, udawała, że pracuje w księgarni w centrum Tokio. Jak dowiedziała się o wyjeździe państwa Yoshimoto, oraz jak zdobyła klucze do ich mieszkania?

Wyglądało to mniej więcej tak:

1.      Najpierw zaczyna się od wybrania sobie niepracującej rodziny (czyli takiej na przykład na emeryturze) i śledzenia jej przez dwa tygodnie. W ten sposób Bambi dowiedziała się, gdzie mieszkają Pan i Pani Yoshimoto.

2.      Następnie należy wyciągnąć trochę pieniędzy ze swojej kieszeni – Bambi zakupiła dwa bilety na długoterminowe wakacje na Hawajach i wraz z profesjonalnie zaprojektowaną przez siebie ulotką mówiącą „O to szanowni Państwo wygraliście całkowicie darmową wycieczkę”, razem z pierwszym lepszym uzasadnieniem, dlaczego to właśnie oni, wrzuciła im wszystko do skrzynki na listy.

3.      Państwo Yoshimoto mieli mieszkanie w bloku oczywiście zabezpieczone alarmem i z nowoczesnymi zamkami, tak, by włamywacze mogli sobie tylko pomarzyć o rabunku w tymże budynku. Jednakże Bambi nie miała przeciętnej inteligencji, a że uwielbiała konstruować różnego typu wynalazki ułatwiającej jej życie, nie miała najmniejszego problemu z wykuciem idealnie pasującego klucza, a kolejnie z dezaktywacją alarmu mieszkania.

I tak o to Bambi mogła  cieszyć się całkowitą swobodą korzystania z mieszkania. Jedynie musiała uważać, by sąsiedzi jej na tym nie przyłapali. Było to według niej lepsze niż wynajmowanie jakiegoś wolnego mieszkania. Wtedy trzeba podać swoje dokumenty, a to już problem dla takiej organizacji...

Do czasu porażki na Vestroii, wszystko im się udawało. Miała nadzieję, że tym razem nie zawiedzie swego Pana, ani siebie.

Alice po raz kolejny złapała się za głowę. Ten ból rozpychający czaszkę od wewnątrz był nie do zniesienia. Tak jakby dosłownie coś chciało się z niej uwolnić. Cierpienie przychodziło falami; kiedy nadeszła chwila odpoczynku, rudowłosa podniosła się z łóżka i podeszła do zawieszonego na ścianie lustra bez ramy. Po raz kolejny spojrzała na siebie i wywnioskowała, że coś jest nie tak z jej wyglądem. Formalnie wszystko było jak zwykle na swoim miejscu i nic się w niej nie zmieniło, nie licząc pojawienia się delikatnych sińców pod oczami. Problem leżał gdzie indziej, w głębi jej świadomości. Wpatrywała się w swoje odbicie i stwierdzała, że już się sobie nie podoba. Że należałoby coś w sobie zmienić.

„Może by tak przefarbować włosy?” – rozmyślała.

Chęć zmiany wyglądu wiązała się poniekąd z ostatnimi wydarzeniami, które wniosły zmiany, mniejsze bądź większe. Jedną z główniejszych zmian był obiekt zainteresowania i to ten też problem ciągle ją nurtował. Biła się pięścią w serce czując się winna tego, co się wydarzyło między nią a Shunem, a jeszcze później ze Spectrą.

Nie żałowała wczorajszego całowania z tym drugim. Wręcz przeciwnie – zaspokoiło ją to. A mimo wszystko teraz stała na krawędzi zwariowania, bo straciła pewność, czy aby na pewno z Keithem będzie szczęśliwsza. Zawsze czuła coś do Shuna i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Nigdy jednak nie potrafiła wytłumaczyć sobie w pełni czy jest to miłość jaką darzy się mężczyznę, czy może brata, z którym dzieli okres nieszczęśliwego, osieroconego dzieciństwa.

Nagle z rozmyślań wyrwało ją pukanie do drzwi.

— Proszę.

— Przyniosłem ci śniadanie, Alice — powiedział Keith i nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź, wniósł tacę z jasnym pieczywem do pokoju.

— Dziękuję — odparła Gehabich. Nie miała apetytu, toteż obojętnie minęła tacę postawioną na stoliku przy łóżku i zaczęła rozczesywać swoje włosy.

— Wszystko w porządku? — Keith nie krył swojego zaniepokojenia.

— Tak — skłamała niezbyt umiejętnie.

— Mhm. Przecież widzę, że jesteś blada jak ściana i chwiejesz się na nogach. Więc?

Westchnęła.

— Nadal odczuwam efekty uboczne teleportacji.

Keith podszedł do niej i objął ją w pasie.

— Najwyższy czas zacząć nasze treningi.

— Nie mam siły ani też chyba ochoty na pojedynkowanie się, jeśli o to ci chodzi.

— Nie, nie o to — uśmiechnął się. — Co powiesz na medytacje?

— Medytacje? Nigdy tego nie robiłam — rzekła.

W jednej chwili Keith wziął ją za rękę.

— Chodź ze mną.

Zabrał ją do miejsca spowitego mgłą i ponurą atmosferą, tworzoną przez skaliście rzeźbione kamienie osadzone w czarnej ziemi wraz z łysymi, karymi drzewami. Maszerując żwawo na przekór strachowi, Alice trzymała się blisko Keitha i trzymała go kurczowo za rękę. Swój uścisk zmniejszyła wraz z chwilą, w której to ciemna puszcza zaczęła ustępować polanie z brunatną trawą, nad której tańczyły fioletowe świetliki. Dominująca paleta kolorów w otaczającym ją krajobrazie mówiła jasno – są w części Nowej Vestroii, w której lubują przebywać Bakugany Darkusa.

— Tutaj — odezwał się Spectra, otwartą dłonią zakreślając czystą polanę pod ich stopami. — Usiądź proszę.

Usiadła wraz z nim na twardej ziemi w typowo japońskim siadzie. Dla rudej Rosjanki ten styl siedzenia szczególnie kojarzył się z Shunem, który będąc ninja siadał tak przy każdej okazji.

— Będziemy tak medytować? — spytała, uśmiechając się.

— Mhm. Oddychaj głęboko.

— Myślałam, że siedzisz tylko w laboratoriach jak twój ojciec… — zamilkła, bo wówczas zorientowała się po zimnym, a zarazem zaskoczonym spojrzeniu Spectry, że to nie najlepszy temat do rozmowy.

— Przeważnie tak jest. Ale proszę, nie rozmawiajmy o tym — odparł jej, a Alice zarumieniła się wstydliwie. — Oddychaj głęboko — powtórzył.

A gdy Gehabich zaczęła oddychać głębiej poczuła zrazu dziwny, octowy zapach, który z początku wirował w jej nozdrzach drażniąc ją. Gdy jednak przyzwyczaiła się do niego, zanikł całkowicie a ona odniosła wrażenie, że odpływa.

— Czujesz to?

— Ale co? — zapytała, jakby nie znała odpowiedzi.

— To miłe uczucie. Daj się porwać.

I dała się porwać.

W jednej chwili wystraszyła się nieco tego nowego doznania i otworzyła oczy. A przynajmniej tak jej się zdawało. Tak naprawdę oczy miała wciąż zamknięte – to w wizji, która ją nagle opętała obudziła się, ale z miejsca się nie ruszyła.

Raptem przed jej oczami pojawił się obraz blondwłosego, zamaskowanego wojownika, odzianego w ciemnofioletowy płaszcz. Tego samego koloru iskrzyła się aura wokół jego sylwetki.

— Spectra? — zawołała.

Cisza.

— Keith?!

Znów cisza.

Po dłuższej chwili go rozpoznała.

— Ma… — urwała, bo nagle ów wojownik Darkusa zaatakował, wyrzucając w jej stronę małą kulkę.

— Bakugan Bitwa! — rzucił komendą.

Ten głos…

Słowa te ugrzęzły jej w gardle, kiedy wnet cień uformował trzygłowego demona. Oczy jarzmiły szkarłatną czerwienią i złowrogo na nią patrzyły. Przestraszyła się, chociaż nie powinna bo to był przecież jej Hydranoid…

Jednak demon swoją postawą dał jasno do zrozumienia, iż on jej wcale nie rozpoznaje. Zrazu trzy łby uniosły się do góry i otwarły swe paszcze do granic możliwości. Z każdej paszczy zaczęły zionąć kule złowieszczej energii, które zaraz miały spaść na bezbronną rudowłosą.

Wyciągnęła ręce przed siebie w geście rozpaczy i zawołała:

— Hydranoidzie!

Obraz raz jeszcze się zmienił, gdy uwierzyła, że Bakugan ją zabije. W jednym momencie zniknął zamaskowany wojownik, i zniknął Hydranoid. Pojawiła się rodzina; mama, tata i córeczka. Szli drogą późnym popołudniem. Właśnie skręcali w stronę samotnego, granatowego jeziora. Wszędzie wokoło rosły pojedyncze brzozy i panowała cisza.

— Mama? Tata? — szepnęła Alice, po czym zaczęła obserwować małą, rudą dziewczynkę, która z uśmiechem od ucha do ucha biegła w stronę jeziora.

Jeziora, które nagle przybrało kolor krwi, a cała reszta krajobrazu dramatycznie pociemniała. Wówczas zerknęła na młodszą wersję siebie, która teraz z oceanem strachu na twarzy zastygła w miejscu, patrząc na martwych rodziców.

Oczy mieli wydłubane, a ciała wychudzone i w obrzydliwy sposób połamane.

— Nie — rzekła. — Nie. Nie!!!

Darła gardło najgłośniej jak umiała. Serce rozpłakało się na wspomniany ból, a jej dusza rozpadła na milion małych kawałeczków – tak też ona upadła na kolana.

Nie zaprzestała swego krzyku. Nawet kiedy trans zakończył się i powróciła do rzeczywistości, w której to Keith starał się ją uspokoić.

— Już dobrze, Alice — mówił. — To nie było naprawdę. Przepraszam. To moja wina. Puściłem cię na głęboką wodę bez żadnych wyjaśnień czy przygotowań. Bardzo cię przepraszam. — Pocałował ją delikatnie w czoło.

Gehabich powoli uspokajała swój oddech i przestawała pociągać nosem.

— Co to było? — wydusiła z siebie.

— Sen na jawie — odparł krótko.

Shun obudził się z rana w dużo lepszym poczuciu ciała, ale z wcale nie lepszym humorem. Gorączkowo myślał o Alice i incydencie z poprzedniego dnia. Przez całą noc utwierdził się jasno w przekonaniu, że stracić jej nie chce, a więc przeprosi ją przy najbliższej okazji. Czyli innymi słowy podczas podróży do domu. Gdyby mógł, zrobił by to chociażby i wtedy, gdy wszyscy spali. Obudził by ją w nocy i wyznał swe uczucia, jednakże problem był taki, że nie pozwolono mu opuścić łóżka, toteż zamknięto jego pokój do rana na klucz. Dobrze, że w nocy nie naszła mnie żadna potrzeba, śmiał się w duchu. Nie podobało mu się to ani trochę, lecz niestety nie miał siły się o to kłócić.

Tak też wytrwał do rana i teraz, kiedy przyszedł czas na opuszczenie Nowej Vestroii, Shun stał przed wejściem na pokład, wypatrując rudej dziewczyny.

Spostrzegł, że oprócz niej nie ma też tylko i wyłącznie Spectry – Marucho siedział już za sterami wraz ze spakowanymi Tigrerrą, Preyasem i Goremem, a z kolei Dan rozmawiał o czymś kawałek dalej z Gusem. Odganiał od siebie przykre myśli, iż może Alice i Spectra się gdzieś "migdalą".

— No gdzie ona jest… — pytał.

— Spokojnie — odparł mu Spirit Samurai. — Na pewno zaraz się pojawi. Nie odlecimy przecież bez niej.

— Tak, tak, ale mam nadzieję, że nie przyjdzie tylko w jego towarzystwie.

Czekał więc i czekał z nadzieją w sercu. Po cichu doszlifowywał sobie w głowie scenariusz przeprosin, nawet z małym pocałunkiem na koniec. Niecierpliwił się. Wręcz nawet zaczynał powoli dostawać szału.

Raptem zobaczył ją. Uśmiech na jego twarz był krótki, bo zaraz też spostrzegł, że towarzyszy jej on – Spectra. Trzymała go za ramię, a on trzymał jej torbę. Wolnym krokiem szli w kierunku statku, przy którym stał Shun.

Minęli się w milczeniu.

Serce mu zamarło. Obejrzał się za nią i zobaczył jak wraz z nim wspina się na pokład, nie odzywając się do niego ani słowem. Ona też się obejrzała, lecz zbyt późno i Shun utwierdził się w przekonaniu, że najgorsze dla niego już się stało.
Że już jej nie obchodzi.

__________

note: Długo mnie nie było, tak wiem! Czy nadrobiłam już wszystkie zaległości u Was? Wiem, że część z Was zdecydowała się zakończyć swoją działalność na baku blogach i przejść na inne blogi. A skoro już też o tym mowa, wyrażę swój głęboki żal w tej kwestii! Niektórym obiecałam czytać to, co tam publikują. To, że nie ma tam jakiś komentarzy, nie znaczy, że już nie zaczęłam tego robić! Prosiłabym o krótkie opinie w komentarzach na temat nowego wyglądu bloga.
Pozdrawiam