014. Wejście Maury

Nowa Vestroia dawno pożegnała Młodych Wojowników i teraz powoli szła spać pod ciemniejącym niebem i trawą gwiazd. Oczywiście nie ze wszystkimi bakuganami, bowiem część (w przewadze z tymi o domenie Darkusa) preferowała nocny tryb życia. Zdecydowanie jednak Gus i część jego załogi woleli  się już położyć. Po dokonaniu ostatnich poprawek w spisie bakuganów na Vestroii oraz sprawdzenia stanu bezpieczeństwa, w tym czy osłony bazy są na noc aktywne, a teren wokół zabezpieczony, Gus zaczął kierować się do swojej kabiny.

— Dobranoc wszystkim! — zawołał przy otwieraniu drzwi.

Ale w odpowiedzi usłyszał jedynie hałas, jakby potężny grom walnął w bazę, powodując aż trzęsienie ziemi. Zrazu włączył się alarm, zaś korytarz zrobił się czerwony od zmiany świateł lamp. Utrzymał równowagę, a gdy tylko grunt pod nogami uspokoił się, zaczął biec w kierunku źródła. Po raz drugi zagrzmiało. Im był bliżej, tym kolejne dźwięki grzmotów zaczęły przybierać nie tylko na sile, ale i na wyraźniejszej barwie – w pewnej chwili jasne się dla niego stało, iż jest to odgłos rozłupywanego dachu bazy.

"Ale przecież dach jest z solidnego betonu i żadne działo nie jest w stanie się przez niego przebić, jedynie bakugan o dużej sile…" - rzekł w myślach.

Mijając róg zamarł w miejscu, bo o to dotarł do miejsca, gdzie jeszcze dosłownie chwilę temu była cała skąpana w bieli Centralna Sala Komunikacyjna Bazy, z mnóstwem paneli komputerowych, ekranów i stoiskiem z ekspresem na kawę (w ogóle niesmacznej dla Ziemian). Teraz była tam wielka dziura, szalał ogień i tańczyły pourywane kable elektryczne, ciskające na boki niebezpiecznymi iskrami. Spostrzegł też kałuże krwi i zwęglone ciała swoich ludzi. Nie wszystkich (na całe szczęście), gdyż niemałej garstce udało się przeżyć i sięgnąć po broń. Przez dziurę w bazie zobaczył śmigające strzały i usłyszał odgłos walki, a także ryki, bodajże smocze.

Raptem długi, zielony smok niczym wąż zwinął się pośrodku vestaliańskich żołnierzy, naprężył, a po chwili zawirował i odwinął się z powrotem, rozrzucając ich swym długim ogonem na wszystkie strony. Jeden żołnierz wleciał przez dziurę do bazy i rąbnął o ścianę metr od Gusa.

Grav zrozumiał nagle jak to się stało, że satelity i wszelkie inne czujniki niczego nie wykryły. Już raz ktoś ich tak obszedł. Niby wprowadzili poprawki, a jednak znów ich to spotkało. Znów zaatakowało ich Bractwo. Z tą tylko różnicą, że był to zaledwie jej jeden przedstawiciel.

— Gus, ocknij się! Słyszysz, co do ciebie mówię?! — wołał jego bakugan Vulcan.

Spojrzał na niego z otwartą buzią. Był w szoku. W głowie nieustannie nęciło go pytanie „jak to znów mogło się stać?”.

— Walczymy, czy uciekamy? — Vulcan powtórzył swoje pytanie, chociaż odpowiedź była jasna.

— Walczymy — odparł Gus i przełknął ślinę na widok chaosu na zewnątrz.

Mimo wszystko zebrał w sobie siłę i zamknął brązową kulkę w pięści, po czym wbiegł w głąb walki. Niewielu żołnierzy pozostało przy życiu i strzelając w baku-smoka starało się coś mu zrobić. On jednak zdawał się być całkowicie niewrażliwy na jakiekolwiek strzały z vestaliańskiej broni i skupił się na rozłupywaniu dalej bazy. Tak jakby czegoś szukał.

Gus odwinął fikołka w bok, by uniknąć spadającego na ziemię gruzu. Warknął na widok swoich martwych ludzi i rzucił bakuganem.

— Rozwal go, Vulcanie! — rozkazał.

— Robi się!
Raptem bakugan powstał.

Vulcan pobiegł na wężo-smoka i objął go w pasie, mocno ściskając. Wrogi bakugan zaryczał i zwrócił na niego swą uwagę. Chociaż Vulcan trzymał go najsilniej jak tylko potrafił, okazał się mieć zbyt śliskie łuski, toteż spokojnie zaczął mu się wyślizgiwać. Smok nagle swym ogonem chwycił Vulcana, a następnie odchylił głowę do tyłu i tak zrobił przewrót, odrzucając bakugana Gusa hen daleko.

— Vulcan! — krzyknął za nim Grav.

Niespodziewanie coś z góry skoczyło do niego, przykucnęło na ułamek sekundy przy jego nogach, a następnie wyprowadziło z dołu cios pięścią w jego szczękę. Gus aż nieco podskoczył, a gdy zawisł w powietrzu, otrzymał drugi cios – tym razem kopniak w brzuch, który odrzucił go do tyłu na jedną z chwiejących się ścian budynku.

Vestalianin zachłysnął się swoją krwią. Była słona. Jak tylko się podniósł, coś niesamowicie szybkiego błysnęło mu przed oczami, a zaraz potem uderzyło w jego dłoń, którą się podpierał. Był to nóż, który przebił się bez problemu przez jego kości, ścięgna i mięśnie, i złączył ze ścianą.

Krew trysnęła, a Gus wrzasnął z bólu.

Uniósł drugą dłoń chcąc wyciągnąć nóż i uwolnić się, lecz zrazu nadleciał drugi i przygwoździł do ściany i drugą rękę. A potem jeszcze i trzeci, i czwarty – te zaś były dłuższe i trafiły w uda. Był całkowicie przygwożdżony!

Bolało. Strasznie bolało. Najdrobniejsze drgnięcie ciałem poruszało któryś z noży, naruszając ranę oraz nerwy. Czuł, że poszły ścięgna. Niechciał jednak upewniać się i spróbować ruszyć palcami u rąk lub stóp.

Podniósł wzrok i spojrzał przed siebie, chcąc chociaż odnaleźć sprawcę tego wszystkiego. Ashcro nie odmówił sobie splunięcia na niego.

— Nie pobrudź mi tylko za bardzo noży. Krew Vestalian schodzi trudniej niż Neathian czy Ziemian. Nawet Gundalian łatwo można zmyć, a wasza jest jakaś nieprzyjemnie klejąca — rzekł i rozejrzał się.

Gus mierzył go spojrzeniem pełnym nienawiści.

— Ja pierdolę — Ashcro zaklął i odwrócił się na pięcie do niego, a ćwieki na zwisających pasach uderzyły się o siebie. — Spóźniłem się? Już odlecieli? Miałem nadzieję zobaczyć zwłoki Kazamiego! Bo zdechł, prawda? — Stanął przed Gusem i zbliżył do niego swoją twarz, co akurat było błędem, bo ten zaraz splunął na niego swoją krwią. Ashcro zastygł w powadze.

— Nie. Przeżył, ty sukinsynu! I możesz być pewny, że on i reszta Młodych Wojowników dopilnuje, byś ty i cała ta twoja banda zapłacili za wszystko, co uczyniliście!

Ashcro jak nie drgnął wcześniej tak i później się nie poruszył. Po dłuższej dopiero chwili wytarł twarz i uśmiechnął się złowrogo.

— Wiesz co, akurat powinieneś być mi wdzięczny, że to ja przyszedłem zniszczyć waszą bazę, a nie ktoś inny z tej mojej „bandy” — rzekł całkiem spokojnie, po czym wyjął krótki nóż zza pasa. Zaczął wolno i ostrożnie przejeżdżać nim po szyi Gusa. — Już dawno mieliśmy w planach rozwalenie tych waszych baz na Vestroii, zaczynając od tej. — Nagle zabrał nóż i zaczął odchodzić. — Wiesz, co by było, gdyby to na przykład taki Kyuzo przyszedł zrobić to zamiast mnie? Jego idea, że świat należy rozpierdolić to jedno, ale to, co robi czasem ze swoimi ofiarami sprawia, że dla mnie to rozpierdalanie światów staje sie niczym. Albo taki Blake? On jest psychicznie chory!

„Jak każdy z was!” – pomyślał Gus, bo tylko na szeptanie myśli miał dość siły.

Ashcro natomiast zatrzymał się i obrócił znów do niego. Między nimi był odstęp jakiś dziesięciu metrów.

— Prawdziwa masakra. Ja z kolei staram się wykorzystywać każdą możliwą sytuację do trenowania swoich umiejętności. Ze swoich ofiar lubię robić tarcze. To jak? Sprawdzimy, co potrafię? — I zaczął mierzyć końcówką noża swój cel, za który robił biedny Gus.

Otworzył on szeroko oczy, a zaraz po chwili zamknął z powrotem w bólu, bo już piąte ostrze zatopiło się w jego ciele. Te trafiło w prawy bark.

— Zawsze trafiam tam, gdzie chcę — skwitował Ashcro. Wyciągnął następne cztery noże.

A to tylko niewielka część jego arsenału.

 

Słabo zaprojektowana baza Młodych Wojowników, a w zasadzie tylko pierwszego piętra. Jak znajdę czas to zrobię lepszy, wyraźniejszy (może nawet zbuduje w simsach i dam Wam screeny), razem z pozostałymi piętrami. Ten wielki blok, który zaczyna się po lewej, to garaż na samochody lub statki kosmiczne...

Marucho nie ukrywał, że był cały spięty. I chociaż nie spotyka się z nią po raz pierwszy, czuł ewidentnie jak kołnierz koszuli pod wpływem stresu zaczyna go dusić. Kiedy rozległ się dzwonek do drzwi, serce przyspieszyło swój rytm serca i na nic zdały się wewnętrzne rozkazy by zachować spokój.

Otworzył drzwi, a wtedy ukazała mu się ona – jego piękność o cytrynowych włosach i ujmujących, morskich oczach. Znów poczuł, że oddaje się ich magii i traci zmysły, chociaż w rzeczywistości był to jedynie efekt trzęsących się nóg.

— Och, skarbie! — zawołała Bambi na wstępie i rzuciła mu się na szyję. Ich usta złączyły się w słodkim pocałunku.

— Witaj, piękna — rzucił z rumieńcem, po czym wziął od niej kurtkę i powiesił zza drzwiami.

— Tu mam film — rzekła dziewczyna i pokazała pudełko z płytą.

— A tu ja mam jedzenie — Marucho wskazał ręką stół między szeroką kanapą, a telewizorem. Był bogaty w słodkie przekąski.

— Cudnie!

Wtem do pokoju weszła Julie.

— O, Bambi! — pisnęła. — Wreszcie mam okazję cię poznać!  Marucho nie potrafił znaleźć w sobie odwagi, żeby cię zaprosić i nam przedstawić. Ale nie brakowało mu jej, kiedy to cię nam wychwalał. Chyba nie znam ani jednej twojej wady!

Marucho zrobił się czerwony jak burak.

— To słodkie — oznajmiła Bambi.

— Mam nadzieję, że będzie ci tu dobrze i zaczniemy się więcej widywać! Jak widzisz Marucho nie jest teraz w swoim domu, ani ja w swoim… Wszyscy musimy tkwić tutaj w willi Alice, tuż obok jej szpitala. Musieliśmy założyć sobie gdzieś naszą bazę… Wiesz, mamy małe problemy z takim jednym bractwem…

— Coś mi się obiło o uszy. — Bambi spojrzała na Marucho, który doprawdy chciał już z nią usiąść i zacząć wreszcie oglądać ten film. Stęsknił się.

— Może później sobie pogadacie — rzekł i pociągnął swą ukochaną w stronę kanapy.

— O, bym zapomniała! — zawołała nagle Bambi. — Mogłabym skorzystać z łazienki? Bardzo przepraszam, jeśli to kłopot…

Julie machnęła ręką.

— A żaden kłopot! Chodź, zaprowadzę cię — rzekła.

Dziewczyny przeszły korytarz, gdzie na końcu stały drzwi do skromnej łazienki. Tuż obok było okno. Julie wskazała nowej koleżance drzwi, po czym poszła w stronę schodów, by udać się do swojego pokoju. Bambi udała, że wchodzi do łazienki. W jednej chwili zawróciła i podeszła do okna, by otworzyć je na oścież.

— Wspaniale — szepnęła do siebie.

Nagle usłyszała, jak Julie schodzi po schodach z powrotem na dół. Zamknęła okno , by nie wzbudziło żadnych podejrzeń, po czym zaczęła iść ku salonowi, gdzie czekał Marucho. Na rogu spotkała się z Julie.

— O, już wszystko ok?

— Tak, tak — jęknęła Bambi. — Musiałam tylko… przypudrować nosek! — Dosiadła się do Marucho, który właśnie włączył film. W duchu przeklinała siarczyście.

Maura zwinnie przeskoczyła przez biały, dwumetrowy płot. Trawa po drugiej stronie była bardziej zielona. Rosło też więcej drzew. Budynek szpitalny mieścił się między nimi, tuż obok zaś baza Młodych Wojowników. Udało jej się przebiec niezauważalnie do ściany budynku. Teraz tylko wystarczyło wspiąć się na dach i zaczekać na znak od Bambi.

— Tylko bądź ostrożna — odezwał się niespodziewanie jej bakugan Feniks Inferioss.

— Zawsze jestem — odparła chłodnie, po czym z nadludzką zwinnością i lekkością zaczęła wspinać się na dach po rynnie. O dziwo rynna ta wytrzymała i nie oderwała się od budynku.

Kiedy Maura znalazła się już na dachu, usiadła i wyciągnęła przed siebie nogi.

— Leć obserwować — rozkazała swojemu partnerowi, który natychmiast posłusznie poleciał z powrotem w dół, by wyśledzić, które okno otworzy im Bambi. Oczywiście w planie mieli to, że Maura zostanie przez nią powiadomiona przez smsa, jednakże spodziewając się komplikacji, ustalili iż Inferioss się tym zajmie. Był też zresztą mały i szybki, tak więc spokojnie mógł latać dookoła bazy. Ktoś by go najwyżej tylko  wziął  za przerośniętego bąka.

Niestety u Bambi, jak wcześniej przypuszczały, komplikacje wystąpiły. I to nie raz. Bambi udało się w pewnym momencie otworzyć znów okno na korytarzu, licząc że Julie (która udała się znów do swojego pokoju) już w nim pozostanie. Niestety srebrnowłosa zeszła ponownie, a że poczuła zimny powiew wiatru, zamknęła otworzone przez Bambi okno. Siedziała z Marucho na kanapie, udając zainteresowaną filmem i przygotowywała plan B.

W pewnej chwili Marucho zapragnął ją objąć, na co ta od razu zareagowała:

— Hm, kochanie… możemy otworzyć jakieś okno? Duszno tutaj strasznie.

— Zaraz włączę klimatyzację. To niezły bajer w tym domu — rzekł Marukura, po czym poszedł włączyć ową klimatyzację.

Bambi uniosła brwi do góry.

„To po co są tu okna? Żeby nie stracić całkowicie kontaktu z przyrodą, w tym domu tonącym od technologii, i mieć chociaż obrazek natury w szybie?”

Do końca filmu nie myślała o niczym innym niż o czekającej gdzieś na dachu Maurze. Marucho z dwa razy podczas seansu spróbował ją pocałować. Żeby nie było później jakichś podejrzeń, Bambi sama przejęła inicjatywę, mając już dość jego zbyt nieśmiałych podejść. Kiedy zapadł zmrok jej problem rozwiązał się sam.

Otóż wieczorem rozległ się hałas silników napędowych, a także zerwał się silny wiatr, który aż Maurę na dachu omal nie zrzucił. Był to statek kosmiczny Spectry wraz z Młodymi Wojownikami na pokładzie. Wszyscy wrócili cali (niekoniecznie zdrowi) i zmęczeni, ale mimo tego na każdej z ich twarzy zagościł szeroki uśmiech na widok domu.

— Dan i reszta wrócili — zawołał radośnie Marucho. Zaraz dało się słyszeć szybkie zbieganie po schodach Julie.

— Wrócili, wrócili! — krzyczała. — Mój Gorem! Gdzie mój Gorem?!

— Chodź, poznasz ich! — zaproponował Bambi Marucho i pociągnął ją za rękę do garażu.

„Wykombinuj coś sama, Maura” — rzekła w myślach blondynka.

We trójkę udali się do garażu. Zdążyli na lądowanie statku, a gdy tylko dotknął ziemi, zrazu opadła też i klapa. Jako pierwszy wysiadł Dan, mając na ramieniu sprowadzone ze sobą bakugany.

— Gorem! — Julie pomachała ręką staremu przyjacielowi. Jak tylko bakugan subterry zobaczył srebrnowłosą, od razu do niej popędził. — Och! Nic się nie zmieniłeś! — stwierdziła, tuląc go do policzka.

W tym czasie również i Preyas pognał do swojego dawnego kompana.

— Ty natomiast trochę tak. Stajesz się coraz piękniejszą kobietą — mruknął Gorem.

— Dziękuję! — Pocałowała go, na co ten przybrał nieco różowy odcień powłoki. — O rany, Shun! — krzyknęła po chwili.

Kazami starał się ukryć swoje poczucie złamanego serca wymuszonym uśmiechem, na co i tak ani Marucho, ani Julie nie zwrócili uwagi. Bardziej kłuł ich w oczy jego przeogromny opatrunek.

— Nic mi nie jest — powiedział.

Na samym końcu wysiadła Alice z Spectrą. Phantom od razu zaczął mówić:

— Musimy natychmiast zabezpieczyć bakugany.

— Zabezpieczyć? W sensie, że zamknąć w jakimś sejfie? — spytała Makimoto. Szczerze to wolałaby, gdyby Gorem na przykład spędzał czas z nią w jej pokoju. Nie chciałaby się teraz znów z nim rozstawać.

— Nie inaczej. Nie mówię, że na cały dzień, ale na noc, kiedy śpimy, one muszą być chronione. Nie możemy ryzykować tym, że ktoś z Bractwa mógłby je wykraść.

— To może lepiej zainstalować po prostu więcej alarmów w domu? — zaproponował Marucho. — W końcu najpierw złodziej musi się dostać do niego.

— Myślę, że to lepszy pomysł — dodała od siebie Tigrerra. — Bez urazy, Spectra, ale nie podoba mi się siedzenie w klatce przez całą noc.

— Tak, mnie też nie! Jeszcze dostanę klaustropobofobii, czy jak wy to tam nazywacie! — oznajmił donośnie Preyas.

— To byłoby tylko na czas, aż nie znaleźlibyśmy kryjówki Bractwa. Gdyby tak się stało, od razu byśmy wszyscy razem ich zaatakowali — odezwała się Alice.

Shun uniósł jedną brew do góry. Nigdy nie spodziewał się, że usłyszy kiedykolwiek coś podobnego z ust Gehabich.

— Przedyskutujemy to jeszcze później — zdecydował Dan. — Chodźmy może najpierw coś zjeść? Eee…? — urwał, bo nagle spostrzegł stojącą za Maruchem Bambi. Dziewczyna w porę schowała swoją komórkę.

— To Bambi, moja dziewczyna, o której wam mówiłem — przedstawił ją Marukura.

— O, miło mi cię poznać. — Dan uścisnął sobie z nią dłoń.

Następnie wszyscy udali się do kuchni, by zjeść wspólną kolację.

Bambi obejrzała się za siebie, jak automatycznie zamykają się drzwi garażowe. Cieszyła się w myślach, że przez telefon udało jej się powiadomić Maurę, iż dom stoi dla niej otworem.

Maura wiadomość otrzymała na swój komunikator. Wreszcie. Wraz z tym znakiem, zdjęła owe urządzenie z nadgarstka i rozdeptała obcasem na tysiąc małych kawałeczków. „Nie może wpaść w ręce wroga.” Po tym nadleciał jej bakugan.

— Wszyscy są w garażu — powiadomił ją.

— Wiem. A dom stoi otwarty. Chodźmy. — I zeszła po rynnie na ziemię. Szybko obeszła dom. Gdy dotarła do drzwi wejściowych, przekonała się, że faktycznie są one otwarte. Po cichu zamknęła za sobą drzwi.

— Musimy się streszczać i szybko znaleźć jakąś kryjówkę.

— Spokojnie, Inferioss. I tak jest lepiej niż to sobie planowaliśmy wcześniej.