015. W ciemności

Jeżeli było tam czysto, to tylko pod względem ciał.

Sala Rytualna Bractwa topiła się w krwi swoich ofiar, a świeże i gorące  jeszcze runy znaków na ziemi dopiero zaczynały zanikać. Na wpół spalony Baron Leltoy leżał teraz martwy; jego zazwyczaj ciepły odcień skóry zbladł do granic możliwości, zaś błękitne tęczówki, tak jak całe wnętrze, również pływały po oceanie krwi. Strażniczy bakugan wciąż jeszcze płonął czarnym ogniem, po czym miał umrzeć, tak jak jego przyjaciel.

Alexander oparł ręce o krawędź stołu; przed sobą miał rząd wysokich kolumn, czyli komory wypełnione jasno morskim płynem, w którym pływały schwytane przez nich bakugany w postaci kulistej. Trzymał głowę spuszczoną, aż obecny tam Kyuzo nie podszedł do niego.

– Porażka – rzekł Pan. – Jak to możliwe?  Ostatnim razem poszło nam już dobrze i mieliśmy teraz zakończyć oficjalnie fazy prób. Coś poszło nie tak? Może źle odczytałem runy?

Nagle na stół wskoczyła jego Nameless.

– Wszystko zrobiłeś poprawnie. Słuchałam uważnie twoich słów. W żadnym zdaniu nie było błędu – powiedziała. Wówczas Alexander wziął ją na swoje ramię i zerknął na cuchnącego trupa.

– Może – zaczął Kyuzo – to wina tego, że był on po prostu słaby?

– Kolejny dowód na to, że Legendarna Szóstka się pomyliła – dokończyła Nameless.

Niespodziewanie z cienia wyłonił się Blake. Ukłonił się przed Alexandrem i przemówił:

– Pozwól mi stanąć do rytuału. Weź mnie i Decepsyę. Przeżyjemy, zobaczysz.

– Czy powinien zaryzykować swojego towarzysza, kochana? – Alexander spojrzał na swoją strażniczkę.

– Nie. Nie teraz. Najpierw powinniśmy wprowadzić już wstępne eksperymenty na Runo. Zobaczmy jak będzie reagować jej ciało.  Jeśli coś pójdzie nie tak, przerwiemy. Z koleji gdy wyniki okażą się być poprawne, możemy w międzyczasie sami przetestować siebie – odparła.

Pan kiwnął głową.

– Przebadam jeszcze raz próbkę krwi Ashcro. Zaś ty Blake przyprowadź Runo.

– Ok – i oddalił się.

Kyuzo zastanowił się przez chwilę.

– Jak chcesz zacząć wprowadzać Misaki do rytuału, skoro nadal nie mamy Szablo Tigrerry?

– Na tym polegają wstępne eksperymenty, Kyuzo: użyję innych bakuganów z domeny Haosu. Znacznie słabszych od Szablo Tigrerry. Dziewczyny są właśnie w bazie Młodych Wojowników, spróbują ją w tym czasie ukraść. – Przytkał nos elegancko dłonią. – On okropnie jebie, wynieść go stąd.

Kyuzo przytaknął i chwycił martwego Barona za jedną nogę, następnie ruszył z nim w kierunku wyjścia. Po drodze wziął też resztki po Nemusie.

– Cip, cip, mała ptaszyno, słodka kruszyno!

Ten głos…

– Zbudź się. Blakuś idzie.

O nie. Zostaw mnie, potworze!

Runo zrazu podniosła się z zimnej podłogi i stanęła w ciemnym kącie. Tak bardzo chciała stać się niewidzialna; gdziekolwiek zniknąć, rozpłynąć się czy zapaść pod ziemię.

Wtem drzwi od jej celi otworzyły się, same, bez ludzkiej pomocy.

O co chodzi? Czy to jakiś podstęp?

Bała się wyjść. Zdrowy rozsądek mówił jej, by pozostać w celi, z którą i tak się już zaprzyjaźniła. Ironia, bo przecież nawet i w niej nie była bezpieczna. Jeśli jednak istniał choć cień szansy na to, że zdoła uciec, dlaczego by nie zaryzykować? Odważnie zatem zaczęła iść ku furtce w czarnych kratach. Jak tylko przekroczyła jej próg, zatrzasnęła się za nią z hukiem, a ona pożałowała rychle.

Poczuła dotyk zimny i odpychający na swoim prawym pośladku. Dłoń z wolna zaczęła przesuwać się wyżej, po jej kręgosłupie do obojczyków. Odgarnął jej włosy i zaczął głębiej oddychać, że aż wzbudził na jej ciele ciarki.

– Już czas – powiedział, a ona odczuła wrażenie, że mdleje.

Blake zmusił ją do chodzenia – wystarczyło jedne, silne pchnięcie dłonią.

Po drodze przypadło im spotkać Kyuzo, który jak zwykle ręce trzymał wbite głęboko w kieszenie. Stał z wbitym wzrokiem w szczątki Barona, gdzie na ich widok Runo zbladła i zakryła usta dłonią.

– Biedny Baron… – mruknęła cicho, lecz wystarczająco słyszalnie, by usłyszał ją Blake.

– Co? Że on? – spytał, wskazując palcem zdewastowane zwłoki. Następnie wykorzystał swoją siłę w mięśniach by podnieść je i zacząć bawić się nimi jak zwykłą, szmacianą lalką, dodatkowo podkładając głos: – O, Runo się martwi moim truchłem. Może zabalsamujesz mnie, co?

Runo zebrało się na wymioty, kiedy martwa twarz Barona zaczęła tańczyć jej przed twarzą.

– Blake! – warknął Kyuzo. – Nie baw się jedzeniem.

– Jedzeniem? – zdziwił się Ryder, rzucając zwłoki z powrotem na podłogę.

Nagle rozległ się ryk, a grunt pod ich stopami się poruszył. Wielki Tyranoid wyszedł zza rogu, a cieknąca mu ślina z rzędu ostrych kłów sugerowała jedno – duży apetyt. Misaki raptem odwróciła się, nie chcąc patrzeć na to jak bakugan niweczy jeszcze bardziej ciało jej przyjaciela, jak rozrywa je na strzępy, przegryza i połyka. Wystarczyły same odgłosy.

Bambi opuściła garaż wraz z Młodymi Wojownikami. Wszyscy w salonie stwierdzili, że są zmęczeni po podróży, i że rozmowy nad ustaleniem nowego planu działania zostawią na następny dzień. Postanowili więc udać się do swoich pokoi  i przyszykować do spania.

Zamieniłam się z Maurą, by to ona ukradła bakugany. Jak jednak to zrobi, kiedy te trzymają się ciągle wojowników?

Nagle odezwał się Spectra:

– Zamknijmy bakugany w jakimś bezpiecznym miejscu na noc, dobrze? Mamy schron, Marucho go już wcześniej kiedyś przygotował. Nie warto ryzykować.

– Myślę, że to wcale nie taki zły pomysł – odezwał się Drago.

– Czyli ty Drago idziesz z nami? – zapytała Tigrerra.

– Eeem, co? Ja nie, ja zostaję z Danem.

– Więc dlaczego tylko ja, Preyas i Gorem mamy iść? Jesteś tak samo ważny dla Bractwa.

– Gorem śpi ze mną, już to mówiłam – wtrąciła Julie.

– Dobra, jak sobie chcecie – rzekł Phantom, po czym udał się do jednego z wolnych pokoi na górze.

Dobrze, że Skyress nie żyje. Przynajmniej jej nie grozi niebezpieczeństwo – pomyślał Shun.

Bambi podeszła do Marucho.

– Słuchaj, kochany, może ja bym już poszła do domu?

Marucho zrobił smutną minę.

– Wiesz, liczyłem, że może zostaniesz na noc?

– Innym razem. Myślę, że bardziej będę wam przeszkadzać – powiedziała. Wszystko, byle nie być z tobą w łóżku. To raz. A dwa, fajnie było by zostać i poznać jakieś wasze plany, jednak muszę pomóc Maurze ukraść wasze bakugany.

– No dobrze – westchnął Marucho. – Odprowadzę cię do drzwi.

I gdy to zrobił, Bambi wcale nie udała  się do siebie. Sprytnie zaczaiła się  pod murem domu i zaczęła czekać na krok Maury z gotowym urządzeniem teleportacyjnym.

Zabierz im bakugany, a potem daj się złapać i baw się ze Spectrą.

Maura odliczała czas schowana w ciemności. Czekała cierpliwie, aż wszyscy pójdą spać. Medytowała, a jej słuch znacznie się wyostrzył, dzięki czemu była w stanie usłyszeć każdy szmer w budynku, będąc w schowku na dolnym piętrze.

– Myślę, że już nadszedł czas – mruknął Inferioss.

– Owszem.